BABAMIN EKSİKLİĞİ

14. BÖLÜM

Kapı açıldı ve içeriye, benim yaşlarımda bir kız ile kadın girdi. Kız çok tuhaf duruyordu. Üzgün mü? desem yada ne bileyim tuhaftı işte. Onlarda bizim gibi kayıt için gelmişlerdi. Bizim işlemimiz bitmişti müdür beyle tokalaşıp çıkmıştık odadan. Ama aklım hayla kız'daydı. Çözemediğim bişeyler vardı o kızda, nedenini bilemediğim.

Amann, dedim kendi kendime. Neyse ne işte. Sen önüne bak, önünde up uzun yeni bir hayat seni bekliyor. Bakalım burada ne maceralar yaşayacağız. Abimlerde yoktu, üvey abilerim. Özlemiştim sanırım onları, babamı, babamı ha? Bu herifi özleyeceğimi hiç düşünemezdim. Mahkemeden çıkarken o son söylediği sözler hayla kulaklarımda yankılanıyordu sanki. Herşeyi anlıyorumda tek anlayamadığım, öz babam nerde? nasıl biri? adı ne? kaç yaşında? saç rengi? gözlerinin rengi? kokusu? gülüşü? sarılışı? Bunların hepsini çok merak ediyorum. Ne zaman karşılaşacaktım ben o adamla? Ne zaman? Ne zaman doya doya sarılacaktım ben öz babama? Ne zaman, onun o kocaman ellerini sıkıca tutup göğsümü gere gere gezecektim ben?

Of be hayat bana ne zaman gülecektin sen? Daha ne kadar acı çekmem gerekiyordu mutluluğa erişebilmem için? Boyum mu yetmiyor yoksa? Ben bu kadar kısa'mıydım? Yada çok mu uzun bu mutluluk dedikleri şey? Bilemiyorum artık. Çok yorulmuştum ben ilerleyemiyordum. Uzanacak bir el bulamıyordum. Annem, en güvenebileceğim insan bile gözlerimin içine baka baka, bana yalan söylüyordu. Peki ben kime güvenecektim? Nereye kadar sürecekti ki böyle. Çıkmaz sokoktayım sanki, işin içinden bir türlü çıkamıyordum. Bu sene kendimi toparlamam lazımdı artık. Yoksa sınıfta kalacağım ve annem bu durumdan hiç hoşnut kalmayacak. Biran önce kendimi derslere hazırlamam lazımdı.

Eve gelince, direk odama geçtim. Sakin kafayla tepeden tırnağa herşeyi düşünmeye başladım. Düşündüm, Düşündüüm. Çıkamadım bir türlü içinden ama yinede verdim kararı. Anneme soracaktım. Evet, kesinlikle annemin karşısına geçip soracaktım. Yeter artık, yorulmuştum kendimi yiyip bitirmekten. Buna bir son vermeliydim annemin karşısına geçip konuşmalıydım bu konuyu. Yatağımdan kalkıp doğru mutfağa gittim. Annem akşam için yemek yapıyordu.

'' Aaa nerdeydin sen canım.''

''Şeyy.. işte odamdaydıım. Uzanmak istedim biraz.''

''Hımm.. iyi bakalım. Bişeyin yok umarım?''

''Yok canıım çok iyiyim. Hem ne olabilir ki?''

''Bişey olduğundan değil su. İyiysen sorun yok o halde.''

''Sorun.. so.. yoo..k sorun falan yok.''

(İçimden, yani sorun var ama yok gibi dedim.)

''Bende akşam için yemek hazırlıyordum canım. En sevdiğin yemek hemde.''

''Aslında..''

''Bu akşam yeni evimizde ilk yemeğimiz ve özel olsun istedim.''

''Anne ben..''

''Sende öyle düşünüyorsun umarım. Burayı seveceğine çok eminim su.''

''Ben bişey söyle..''

''Hem bizden sonra müdürün odasına gelen kız'da iyi birine benziyordu belki arkadaş olursunuz? Ne dersin?''

''Anne benim öz babam nerde?''

''Benc.. Ne? Ne dedin sen? Anlayamadım tatlım??''

''Öz babam diyorum anne. Öz babam nerde?''

Sonunda sormuştum. O yıllarca benden sakladığı şeyi ona sormuştum..