Schatten (Gölge)

8 BÖLÜM: İşkence

Odaya girdiğimde, kesif bir sessizlikle birlikte çürümüş kan kokusu genzimi yakıyordu. Buradaki işkencenin ne kadar uzun sürdüğünü anlamak zor değildi. Gözlerim, tam ortada diz çökmüş adama odaklandı. Mafyanın diğer liderlerinden habersiz kendi çıkarı için gizlice hareket etmiş, kimsenin öğrenmesini istemediği işler çevirmişti. Fakat işleri açığa çıkınca, ibret olması için böyle bir infaza karar vermişlerdi. Her bölgenin kendi lideri vardı ve onların kuralları kesindi: Kimse kendi başına hareket edemezdi, bedeli ne olursa olsun.

Adamın vücudu tanınmaz haldeydi. Saçları kan ve terden birbirine yapışmış, yüzü tanınmaz hale gelmişti. Gözleri yarı açık, bakışları ise boş ve anlamsızdı. Yaralarından sızan kan, yerde küçük göletler oluşturmuştu. Sanki her bir yara, yaşadıklarının birer sessiz çığlığıydı.

Yavaşça ona yaklaştım. Adımlarım odadaki sessizliği bozarken, duvarlarda yankılanan her adımım, kalbimde bir ağırlık oluşturuyordu. Bu adamın burada ne kadar süre dayandığını tahmin etmek bile istemiyordum. Onu böyle bir hale getirmek için nasıl bir vahşet gerektiğini düşünmek bile tüylerimi diken diken ediyordu.

Ali, sessizce arkamda duruyordu. Ben ise adamın iplerle bağlı kollarına dikkatlice dokundum. Her bir dokunuşumda adamın bedeni irkiliyordu, bu da acısının ne kadar derin olduğunu gösteriyordu. Ellerim titreyerek ipleri çözmeye başladığında, adamın sesi ince bir fısıltı olarak duyuldu. "Onlar... beni cezalandırdılar... herkesin gözü önünde…"

Bir an duraksadım, adamın söylediklerini sindirmeye çalışıyordum. Ali'ye bir bakış attım, ama onun gözlerinde yalnızca karanlık bir ifade vardı. Adamın sesindeki çaresizlik ve tükenmişlik, içimdeki öfkeyi daha da körüklüyordu. Bu adamın yaptığı hatalar ne olursa olsun, böylesine bir cezayı hak etmiyordu.

Adam yeniden konuştu, sesi neredeyse duyulmayacak kadar zayıftı. "Onlar... benim fazla ileri gittiğimi düşündüler... Para... güç... her şey onların elinde olmalıydı. Ama ben... fazlasını istedim…" sanki akli dengesini yitirmiş gibi kendi kendine konuşuyordu.

Söyledikleri içimde bir fırtına koparttı. Bu dünya, para ve güç için birbirini harcayan insanların dünyasıydı. Bu adam da açgözlülüğünün bedelini ödemişti. Ama bu bedel, ona bir insan gibi davranılmasını hak etmediğini göstermiyordu.

İplerin sonuncusunu çözerken adamın nefesi daha da zayıflamıştı. Omzuma yaslanarak ayakta durmaya çalışıyordu, ama gücü tükenmek üzereydi. Onu burada bırakmanın bedelini biliyordum; ama onu buradan çıkarmak da ölümle burun buruna gelmek demekti.

"Onlar... beni ibret olsun diye böyle bıraktılar... Başkaları cesaret edemesin diye," diye mırıldandı. "Ama... hiçbiri... benim gibi... olmayacak..."

Adamın söyledikleri, mafyanın acımasız doğasını bir kez daha hatırlattı. Burada, kimsenin hayatı önemsizdi. Yanlış bir adım, seni böyle bir duruma düşürebilirdi. Ali, acele etmemiz gerektiğini belirten bir işaret verdiğinde, içimdeki karmaşayı bastırmaya çalışarak adama destek oldum. Buradan çıkmalıydık, ama her adımda adamın inlemeleri beni daha da çaresiz hissettiriyordu.

Onu dışarı çıkarmayı başardığımızda, adamın nefesi kesik kesik çıkıyordu. Yorgun, tükenmiş ve neredeyse bitkin bir haldeydi. Hastanede tedavi oldukdan sonra sorguya çekileceğini daha sonra hapise gideceğinden habersiz, nereye götürdüğümüzü bile bilmeden, yalnızca adımlarımızı takip ediyordu. Bu adam, geçmişte ne kadar güçlü olursa olsun, şimdi yalnızca bir ibret, bir uyarıydı. Ve onunla birlikte bu karanlık dünyanın acımasızlığını da taşıyordum.

Şimdiki zaman

Hava kararmış, sokak lambalarının soluk ışığı altında şehrin karanlık yüzü belirginleşmişti. Yüzümde hala barın içindeki o yoğun gerilimin izleri vardı. Sinan’ın şüphe dolu bakışları aklımdan çıkmıyordu. Bir şeyler hissediyor… Beni çözmeye çalışıyordu. Ve ben de ona yaklaşırken bunu hissetmiştim. Sinan, güvenmediği insanlara karşı fazla sabırlı birine benzemiyordu, ama bana karşı daha farklı gibiydi. Bu ilgiyi yönlendirmem gerekiyordu, aksi takdirde her şey su yüzüne çıkabilirdi.