BERCESTE | GAY

0.5

Güzel güzel hayatıma devam ederken Taeil olayını gördüm...

Takip etmiyordum Nct'yi ama ben bile şok oldum. Neyseee

Nasılsınız kızçelerim?

İyi okumalar dilerim

***
Yüzümü çizen dallar, ayağıma takılan taşlar ve saatlerdir koşan ben. Ağaçtan yardım alarak kaçmamın üzerinden baya bir zaman geçmişti. Şuan görünürde bir şey yoktu ama bu olmayacağı anlamına da gelmiyor. Güneş batıyor ve karanlık çöküyordu. Şuan korktuğum şey karanlık mı yoksa yırtıcı hayvanlar mı? Bilmiyorum. Sadece koşuyorum.

Ayaklarımda derman kalmadığını bedenimin yalpalamasından anladım. Olduğum yere çöktüm ve son günümdeyim gibi derin derin nefesler aldım. Sabahtandır görmezden gelmeye çalıştığım acı tekrar kendi varlığı belli etmek için bedenimi yokladı. Ruhum çekiliyordu sanki, kalbim sıkışıyordu.

Eşim seni bulmaz mı sanıyorsun?

Yine o ses...

Deliyordum. Bu sesin açıklaması o adamın dedikleri olamazdı... değil mi?
Bunu anlamanın en iyi uolu onunla konuşmaktı yani kurdumla.

Sen gerçek olamazsın.

Vucüduma yine pençelerini geçirdi. Onu reddetmem sinirlendirmişti sanırım.

Ben gerçeğim. İzin ver dönüşeyim, o zaman anlayacaksın.

Başımı hızla olumsuz anlamda salladım. Dışardan deli gibi duruyordum yüksek ihtimal.

Mümkün değil. Ben eski hâlime nasıl döneceğimi bilmiyorum.

Yanıt vermedi. Bu beni korkutmalı mıydı?

Onu boşverip etrafıma baktım. Korktuğum şey başıma gelmişti: Karanlık çökmüş ve ben tek başıma dışardaydım. Yanımdaki ağaca yaslanıp bekledim. Ama neyi veya kimi beklediğimi bende bilmiyordum. Gündüzü bekliyordum, güneşi bekliyordum, ışığı bekliyordum.

Işığımı bekliyorum...

Omzumdan dürtülmemle ne ara kapattığımı bilmediğimi gözlerimi araladım. Nerede olduğum ve neden geldiğim hakkında aklıma hiçbir şey gelmiyordu. Omzumu dürten bedene döndü bakışlarım geçen ki alfa...

İsmini hatırlamıyorum ama Eva'nın abisi olduğunu o gün öğrenmiştim.

"Ne yapıyorsun burda?" Çevreme bakındım tekrardan. Ormandaydım. Anılarım yavaş yavaş aklımda yer edinirken telaşlı bakışlarımı etrafta dolaştırdım. Kimse yoktu.

Senin yüzünden unuttu bizi

Sus sen.

"Ben... ben kaçtım." İçimde yaşadığım korku muydu yoksa endişe mi? Yaşamamam gereken bir durumda içimde oluşan duyguların anlamı neydi?

Derin bir nefes aldım. Yaslandığım ağaçtan destek alarak ayaklandım. Ellerimle üstümdeki tozu silkeleyecek iken iki omzumda tutulmamla ellerin sahibine döndüm. Yüzündeki ifade bir yana kalbinin sesi geldi kulaklarıma, endişesi her yerden belli oluyordu.

"Eva nerde, biliyor musun?" daha indirmediği ellerine baktım önce ardından tekrar yüzüne. O günü hatırlamaya çalıştım. Bayılmıştım.

"Ben bayılmıştım. Ona ne olduğuyla alakalı hiçbir fikrim yok." gözlerinde olan son umut parçasıda kendisini boşluğa bıraktı. Güçsüzce bıraktı omuzlarımı. Bir süre sessizliğin yavaş yavaş hükmünü sürdüğü ortamda bir kurt uluması doldurdu kulaklarımızı.

Bunu duyan "İçimdeki kurt" yerinde oynaşmaya hatta zıplamaya başladı.

Geldi.

Kim?

Eşim.

Nefesimi tuttum. Korku damarlarımda gezmeye başladı. Beni bulmuşlardı. Önümdeki bedene baktım ve hemen arkasına saklandım. Bedeni beni koruyordu, yani umarım. Adım sesleri yanımıza ulaştı. Bir kişi değillerdi, sürü vardı. Bunu ayak seslerinden anladım.

Önümde duran ve beni koruduğunu düşündüğüm beden, aniden eğilince karşımda bana hem korku hemde sinirle bakan Voled ile uzun bir bakışma yaşadım. Ardından gergince elimi kaldırıp

"Selam" dedim. Sesimdeki korkunun kendini belli etmesine sinirlenmeye zaman bırakmadan Voled yanıma gelip bana sarıldı.

Ondan gelen koku bedenimi rahatlatıyordu ve bu ister istemez başımı omzuna bırakmama sebep oluyordu. Başımı omzuna bıraktım ama ellerimi kaldırıp bedenine sarılmadım.

Üstümüzde hiçbir bakış yoktu. Herkes eğilmiş bize selam dururken biz orda sarılıyorduk.

"Korktum Helya'm..."

***
Xkağxmwğxksğxl

Adam yine azcık yerlerde ama green flag korkmayın

Helya= Güneş (Farsça bir kelimedir)

Hesabı Jean hesabı yapacağım

Arel kaçar 🏃🏻‍♀️