Μόνοι Στο Υπόγειο

⚠️ Προς αναγνώστες από mirror sites, όπως το teenfic: ⤵️

Εγώ, η Στυλιανή Κανταρτζή, ως μοναδική διαχειρίστρια του προφίλ EstelleLuminesCent και συγγραφέας του παρόντος βιβλίου, δηλώνω υπεύθυνα ότι ουδεμία σχέση έχω με την αναδημοσίευσή του στο teenfic κι άλλους παρόμοιους ιστότοπους. Αν διαβάζετε δικό μου κείμενο σε ιστοσελίδες πέραν του Wattpad, σας ενημερώνω ότι βρίσκεστε σε έναν παράνομο ιστότοπο που παραβιάζει τα πνευματικά δικαιώματα των συγγραφέων, κλέβει τη δουλειά τους και εκθέτει τη συσκευή σας σε κακόβουλα λογισμικά κι επικίνδυνους ιούς. Εγκαταλείψτε άμεσα αυτόν τον ιστότοπο, καταγγείλτε τον στη δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος και διαβάστε τις ιστορίες μου στο Wattpad.

⚠️ To readers from mirror sites such as teenfic: ⤵️

I, Styliani Kantartzi, as the sole administrator of the EstelleLuminesCent profile and the author of this book, declare responsibly that I have nothing to do with its republishing on teenfic and other similar websites. If you are reading my literary work on websites other than Wattpad, I am informing you that you are on an illegal web page that violates authors' copyrights, steals their work, and exposes your device to malware and dangerous viruses. Please leave this site immediately, notify cybercrime prosecution and read my stories on Wattpad.

A/N: Γεια σας, παιδιά! Με αφορμή το επεισόδιο 4 του 2ου κύκλου του 'Παρά 5' και τα δικά σας σχόλια στο fanfic 'Από Τη Ζωή Ως Το Θάνατο Και Πάλι Πίσω', έκατσα κι έγραψα τάκα-τάκα μια ιδέα που είχα για καιρό. Το παρόν είναι πιο 'σκοτεινό' σε σχέση με το προηγούμενο fanfic μου, ωστόσο προσπάθησα να το κρατήσω όσο πιο in-character γινόταν κι ελπίζω να τα κατάφερα. Καλή ανάγνωση κι ελπίζω να σας αρέσει!

Υ.Γ.: η μουσική επιλογή, όπως κι η αντίστοιχη του προηγούμενου fanfic είναι από τις μουσικές που ακούγονται και στη σειρά, οπότε είμαι σίγουρη ότι θα σας βάλει στο κλίμα.

Μόνοι Στο Υπόγειο
ένα fanfiction για την τηλεοπτική σειρά 'Στο Παρά 5'
από την EstelleLuminesCent

Η αιμορραγία είχε σταματήσει ώρα τώρα, ο πόνος όμως όχι. Ακινητοποιημένος, ο Φώτης δεν μπορούσε να κάνει τίποτα κι ευχόταν το αίμα να έτρεχε ακόμα. Τουλάχιστον η υγρασία τον έκανε κάπως πιο υποφερτό. Τώρα που το σημείο είχε ξεραθεί, ήταν πολύ χειρότερα κι είχε μια έντονη ανάγκη να πεταχτεί όρθιος: να περπατήσει πάνω-κάτω μέσα στο δωμάτιο για να ξεχαστεί. Μα όχι, δεν μπορούσε. Ο λόγος; Τίποτα σπουδαίο, μωρέ, αν εξαιρούσε κανείς ότι ήταν δεμένος σε μια καρέκλα! Αφού, λοιπόν, δεν μπορούσε να κουνηθεί, έκανε ό,τι μπορούσε για να απασχολήσει το μυαλό του σε ζητήματα εκτός της πιθανότατα σπασμένης του μύτης.