ඒක ගොඩක් ලස්සනට ඉර පායපු සෙනසුරාදා දවසක් . සාමාන්‍ය විදියටම ගෙවන ඒකාකාරී ජීවිතයක තවත් එක් දවසක් . හයිවේ එන්ට්‍රන්ස් එකෙන් එලියට දාපු සුදුපාට කාර් එකක් ගාල්ල පාරෙන් කොළඹ පැත්තට ටික දුරක් ඇදෙන්න වුනා .
මුහුදුරල හරිම ලස්සනට වෙරල සිපගනිද්දී අර සුදු පාට වාහනයේ පිටිපස්සෙ ඉදන් ඉන්න ලස්සන පිරිමි ලමයෙක් ඒ වෙරල දිහා බලන් හිටියෙ හරිම වෙනස් අහිංසක හැගීම්බර දුක්මුසු මුහුනකින්. උදේට පායන අර ලස්සන ඉර එලිය මුහුදු රල මතට වැටී ඒ එන දිස්නෙට, ඒ දිහා එකදිගට බලන් ඉන්න ඒ පිරිමි ලමයගෙ ඇහි පිහාටු වලින් පිරුනු හීනි දිගැටි අස් දිලිසෙන්න ගත්තේ හරියට මුතු කැට වගේ......
වාහනය විනාඩි 25 ක් පමන කාලයක් ගාල්ල නගරයෙ සිට ටික දුරකින් පිහිටි ගමනාන්තට ආවා .~~~
"හංස" ~~ " පුතා ඔන්න අපි අපේ අලුත් ගෙදරට ආවා "
වාහනේ රියදුරු අසුනේ ඉදගෙන හිටපු අවුරුදු 45-50 ක් පෙනුම තියෙන හරිම වැදගත්පාට ඉන්න පිරිමි කෙනෙක්. ඊට යාබද අසුනේ හිටියේ හරිම චාම් සරල පෙන්මක් තියෙන ගැහැනු කෙනෙන් .
" ඔව් පුතා බලන්න අපෙ අලුත් ගෙදර ලස්සනයිද කියලා. කෝ දැං එන්න අපි යමු බලන්න "
එතහ රියදුරු අසුනට යාබදව වහඩිවී සිටි ගැහැනු කෙනා එලියට බහින්න ලෑස්ති වෙන ගමන් පිටිපස්සෙ වාඩිවෙලා හිටපු හන්සට කිව්වා.එයාලා බහිනවාත් එක්කම වගෙ එයාලට පිටිපස්සෙන් ආපු බඩු පුරවගත්ත වාහනේ ඒ ගෙදර ගාවම නතර කරා. ඊට පස්සෙ එයාලා ඒ ගෙදර අස්පස් කරන ගමන් තම තමන්ගෙ බඩු එහා මෙහා කරන ගමන් අලුත් ගෙසර අස් කරන්න පටන් ගත්තා.
නමුත් අර හංස හිටියෙ කලින් වගේම ඈලි මෑලි වෙලා ගිය මුහුනකින් මිසක් සතුටකින් නම් නෙවෙයි . කොහොමහරි කාර් එක ඇතුලෙ තිබුන එයාගෙ බඩු තිබුනු බෑග් වගයක් කිසිම විශේෂයක් නැති ගානට, එයාලගෙ අලුතෙන් ගත්තෙ ගේ ඇතුලට ගියා .
"බලන්න සුනේන්ද්‍ර , අපෙ හංස තවම ඉන්නෙ ගොඩක්ම දුකින් වගෙ. කොච්චර ලොකු උවමනාවකට අපි ගෙවල් මාරු කරත් අපෙ දරුවා මෙහෙම ඉන්න එක නම් මගෙ හිතට හරිම කරදරයි "
