Öğretmen - Minsung

Yetim Çocuk-

Evet, şuan geceydi. Ben ise heyecandan tavanı izliyorum.

Ben Han Jisung. 18 yaşındayım ve 12. Sınıfa başlayalı 3 ay felan oldu sanırım. Çok eğlenceli bir insanımdır özgüvenliyim de, utangaçlık kısmımı sorgulamayın orası gereksiz ve tek yaşıyorum.
Ben lanet bir büyücüyüm ve aklınızı okuyabiliyorum, 'neden gecenin bir vakti uyumuyorsun da heyecan yapıyorsun?' veya 'neden tek yaşıyorsun' diyorsunuz.

Şaka yapıyorum be ne büyücüsü! Sadece tahmin, çünkü bende neden gecenin bir vakti uyumuyorum bilmiyorum.
Buda şaka!

Off tamam sıkıcı olmaya başladım. Mini evimde tek yaşıyorum çünkü ben küçükken ailem beni terk etmiş yoldayken de kaza geçirmişler kim oldukları hakkında tek bir bilgim yok. Mahkeme kararıyla beni amcama vereceklermiş ama amcamlarda kabul etmemiş 'bakamayız, yeterince paramız yok' demişler ama amcamlar baya zengindi yani bildiğin beni istememişler.

Bu yüzden yetimhaneye bırakılmışım ve ortaokulda kendime bakabileceğimi düşünüp çıkmıştım. Bal gibide bakmıştım, evim bile var! Burslu olduğum için işe gitmeme gerek kalmıyordu. Hiç kimseye yetmeyen o burs parası bana yetiyordu.

İkinci sorunuzu yavaşça cevaplayacağım. 11. sınıftan beri okulumda çok zorbalık gördüm, aşağılayıcı sözler eksik değildi tabii. Hocalar bile beni hiç sevmezdi, ben sanki onlara bayılıyordum. Artık dayanamamış ve okul değiştirmiştim. O yüzden sabahtan beri uyku tutmuyor ve çok heyecanlıyımm. Bu yüzden hemen uyumam gerekiyor...

Flashback

3.anlatım

Jisung yine mutsuz mutsuz çantasını almış ve okula doğru ilerlemeye başlamıştı. Okuldan nefret ediyordu çünkü ne arkadaşı vardı ne de onu koruyan bir öğretmen. Hiç kimseyi sevmiyordu, sevemiyordu. Düşüncelere dalmış olan Jisung kafasını sağa sola sallayıp sırasına oturmuştu. Yine dualar ediyordu 'Tanrım! Bugünde iyi geçsin nolur!?'

Ona göre hemen birinci ders bitivermişti. Hayat sanki bunun kaderi olduğunu ve asla değişmeyeceğini söylüyordu. Duyduğu ses ile irkilmişti. Gelen oydu.

"SÜRTÜK HAN JİSUNG NEREDE!"

Sesini çıkarmamış ve uyuyor gibi yapmıştı. Eunwoo ona yaklaşıp konuşmuştu.

"Ya benim sürtüğüm uyuyormuş-"

Eunwoo Jisung'un sırasındaki kolunu çekip yerle buluşmasını sağlamıştı.

"Sen ne zaman bana rol yapmayı bırakacaksın kes şunu artık, SANA KATLANAMIYORUM"

Jisung'un gözleri dolmuştu bu cümle cidden onu çok kırmıştı. Herkes ona böyle derdi, travması gibi bir şey olmuştu artık.

"Bana k-katlanamıyorsan sal beni"

Çığlık atar gibi konuşmuştu Jisung. Eunwoo elindeki defteri Jisung'un yüzüne doğru fırlatmıştı.

"Burda yazan ödevler yarına kadar bitmiş olsun yoksa seni gebertirim HAN!"

Eunwoo sinirli bir şekilde sınıftan dışarı çıktığında Jisung'da ayaklandı ve yüzüne atılan defteri alıp yırtarak çöpe doğru ilerlemeye başlamıştı.

"Yarına kadar bitecekmiş bok biter yetti ha!"

Sonra Jisung'un beyninde yankılanan sözler ile gözünden bir yaş damla daha düşmüştü.

"Sen sürtük olduğun için ailen seni terk etti Jisung!"

Küçükken mi sürtüktüm? Ben mi bilmiyorum.

"Sen ve o tombul yanakların iğrenç olduğu için böylesin!!"

Bu durumum iğrenç olduğu için mi? Benim hoşuma giden yanaklarım o kadar iğrenç miydi?

"Acıyorum sana!"

Acınacak halde miyim?

"Yerinde olmayı hiç kimse istemez hiç kimsesi olmayan yetim çocuk.!"

Yetim.. Yetim olmayı ben mi istedim? Kimsem yok.

"İğrençsin!"

O kadar iğrenilen bir insan mıyım?

"Hey! Yetim, buraya bak."

Yetim olduğum çok mu belli?

Jisung'un gözlerinden durmadan akan yaşlar ile lavaboya koşmaya başlamıştı. Bu sözler cidden ağırdı, kime böyle söylenirse hoşuna gider di ki?

Ama Jisung biliyordu herkes yaşattığını yaşamadan ölmediğini.

Veya öyle düşünüyordu...

Flashback End