៚អាការៈមិនស្រួល៚
Jeonghan ខំភ្ញាក់តាំងពីប្រលឹមដើម្បីទៅធ្វើការងារមុនពេលឪពុករបស់គេភ្ញាក់ ព្រោះគេមិនចង់ជួបមុខគាត់ទេ។ Jeonghan ពិតជានឿយហត់ណាស់ក្នុងរឿងគ្រប់យ៉ាង បើអារត់គេចបានគេនិងរត់ហើយ ប៉ុន្តែគេមិនអាទេព្រោះគេនៅមានប្អូនស្រីម្នាក់ត្រូវមើលថែ។
Soobin នៅមិនទាន់ត្រឡប់មកផ្ទះវិញទេនាងនៅជាមួយមិត្តភក្តិរបស់នាងនៅឡើយ។ នាងគ្មានសាលាសម្រាប់ថ្ងៃនេះ ដូច្នេះនាងមានគម្រោងទៅដើរលេងជាមួយមិត្តនៅថ្ងៃនេះ។
_____________
"អឺ! ខ្ញុំហត់ណាស់" Jeonghan ត្អូញត្អែរពេលគេដើរចូលហាងកាហ្វេ
"អីយ៉ា បងកុំធ្វើមុខបែបនេះបានទេអាក្រក់មើលណាស់" Jihoon
"Jihoon គាត់ខឹងនិងបងដូចដែលបងបានគិតមែន" Jeonghan សើចដាក់ខ្លួនឯង។
"អូ ប៉ាបងឃើញសក់បងហើយមែន ហើយគាត់ថាម៉េច?" Seokmin ចូលមកនិយាយ
"បងត្រូវដូរពណ៌ទៅខ្មៅវិញ"
"ស្ដាយណាស់ ពណ៌ទង់ដែងសមនិងបងណាស់"
Jeonghan ទៅអង្គុយនៅលើសាឡុងសម្រាប់រងចាំកម្មងកាហ្វេដែលភ្ញៀវអង្គុយ ហើយ Seungkwan និង Seokmin ក៏ទៅអង្គុយជាមួយដែរតែគេមិនបានចាប់អារម្មណ៍ទេរវល់តែភ្លឹកដោរសារតែនឿយហត់ពេលពេញមួយព្រឹកហើយ។
ភាពនឿយហត់របស់គាត់បានធូរស្រាលបន្តិចនៅពេលមានភ្ញៀវមកស្តាប់បទចម្រៀងដែលគេចូលចិត្តស្តាប់។ វាជាបទចម្រៀងដែលបងប្រុសគេច្រៀង។
"Joshua ឡូយ ហើយសង្ហាណាស់!"
"មែនហើយ សំឡេងគាត់ពិតជាទន់ភ្លន់ណាស់"
Jeonghan បានឮពីសិស្សស្រីពីរអ្នកដែលកំពុងអង្គុយនៅតុក្បែរនោះនិយាយគ្នា។ វាបានធ្វើឱ្យគេមានអារម្មណ៍សប្បាយរីករាយដែលទីបំផុតបងប្រុសភ្លោះរបស់គេបានរស់នៅដូចក្ដីស្រមៃហើយ។ Jeonghan ចង់ដឹងណាស់ថាសុខទុក្ខ jisoo ពេលនេះយ៉ាងមិចហើយ ។
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
YOU ARE READING
ខ្ញុំជាក្មេងស្រី!?
Action"ហ៊ើយ! មិចចឹង!" Jeonghan ស្រែក។ គេឈរនៅមុខកញ្ចក់ដោយនៅតែតក់ស្លុតនឹងអ្វីដែលគេបានឃើញ។ "តើរឿងនេះកើតឡើងដោយរបៀបណា?" គេបានសួរខ្លួនឯងម្តងទៀត។
