21: ISOLATION

662 53 24
                                    

A/N:

Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.

A/N:

Hi! WETS is back, FOR REAL 💛💛💛

This is the first new chapter, since I started writing it last 2020 (?) Wow. I'm amazed you waited for 4 years! Thank you very much! I'm so excited to share this story with you, and like my other stories, sana ay kapulutan 'to ninyo ng aral at mga realizations in life. 🥺

I love to hear your ideas and thoughts about WETS so don't forget to comment. It's what keeps me going guys kahit puro hahahahaha lang minsan comment ninyo 😂

Also, if you've read the first 20 chapters before, please re-read from the start becoz there were changes and easter eggs along the way 🫣

Thank youuuu and I love youuuu 💛

-Tammii/ShinichiLaaaabs

P.S. This is for MallowRabbit, who's so excited with new chapters coming 🩷

******

Chapter 21: isolation

Pakiramdam ko ay pinagsakluban ako ng langit at lupa dahil sa narinig ko. Muling nanginig ang mga kamay ko, and it made me regret all the decisions I've made in life.

Wala ito sa plano, at mas lalong wala iyon sa mga naisip namin ni Wolff na posibleng mangyari sa kabuuan ng misyon.

Bean stared at me as I started crying. Ito na ba ang katapusan ko? Mabubulok ba ako rito sa Zone Z?

"It's okay, Hope," pag-comfort ni Bean.

No, it's not okay. I risked my life here, samantalang ang dahilan kung bakit nandito ako ay malaya. The only thing I can do right now is blame Wolff for all my misfortunes. Pinahid ko ang mga luha ko at naramdaman ang mahinang tapik ni Bean sa balikat ko.

"Now, I didn't name you Hope for nothing," mahinang sabi niya. "We'll figure out a way."

Alam kong pinapalakas lang niya ang loob ko, but I have to admit that it was effective. Nanatili kaming tahimik hanggang makarating kami sa quarters, kung saan muli niya akong kinausap tungkol sa plano naming pagtakas. I thought I'd given up the hope of leaving this place, ngunit ramdam ko ang pag-asa mula kay Bean.

"Where's the vial?" Mahinang bulong niya sa akin habang iniikot ang tingin sa paligid. Sanay na sanay sa buhay preso ang mga naroon, and everyone seemed so tired from the long day of work.

Dinama ko ang malamig na mga vial sa bulsa. "I... I still have it."

"Good. Keep that with you. Gagawin natin ang plano mo sa lalong madaling panahon."

Iniyuko ko ang ulo nang dumaan ang ilang militar sa harap namin. They were distributing blankets for the inmates, samantalang nagsitayuan naman ang ibang preso upang pumila sa pagkain. Bean and I moved slowly toward the line at umiwas na maging kahina-hinala.

WITH EYES TO SEETahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon