ေ႐ႊအိုေရာင္ နန္းေတာ္ႀကီးအေဆာင္အထဲတြင္ ဘုရင္ႏွင့္ မိဖုရား အပါအဝင္ မင္းညီမင္းသားမ်ား၊ ေသနာပတိ မႉးမတ္မ်ားသည္ ေပ်ာ္ပြဲ႐ႊင္ပြဲက်င္းပေနၾကသည္။ ေသရည္ေသရက္ကို ေသာက္သုံး၍ အားလုံးေသာလူတို႔၏ အၾကည့္မ်ားသည္ အလယ္၌ ကျပေဖ်ာ္ေျဖေနေသာ မိန္းမလွေလးမ်ားထံတြင္သာ စုၿပဳံက်ေရာက္ေနၾကသည္။
ထိုမိန္းမလွေလးမ်ားသည္ ပ်ံ့လြင့္လာေသာ သံဇဥ္ႏွင့္အတူ ညီညာၿငိမ့္ေညာင္းစြာ အစြမ္းကုန္ ကျပေဖ်ာ္ေျဖေနၾကေတာ့သည္။ ေဘးပတ္လည္ရွိ ပုရိသေယာက်ာ္းတို႔၏ အႀကိဳက္ေပတည္း။ လက္သီးလက္ေမာင္းတမ္း၍ေအာ္ဟစ္ အားေပးေနေသာ လူမ်ားရွိသကဲ့သို႔၊ ေသရည္၏ အရသာကို ေသာက္သုံးရင္း မ်က္စိအရသာခံကာ အျမည္းသဖြယ္ မ်က္ေတာင္မခတ္ စိုက္ၾကည့္ေနေသာ လူတစ္ခ်ိဳ႕လည္း ရွိေနျပန္၏။
လူအမ်ား ေပ်ာ္႐ႊင္ေနၾကသည့္ ထိုပြဲေတာ္အခ်ိန္အခါတြင္ မၿပဳံးေပ်ာ္နိုင္သူ မ်ားလည္းရွိေပသည္။ ထိုသူတို႔ မွာအျခားသူမ်ားေတာ့ မဟုတ္ေခ်။ သီရိဝုဒၶိတိုင္းျပည္၏ ( သီရိ=က်က္သေရရွိေသာ ၊ ဝုဒၶိ =ႀကီးပြားေသာ) ျပည့္ရွင္မင္းတရားႀကီးႏွင့္ မိဖုရားႀကီးတို႔ပင္ ျဖစ္သည္။
ျပည့္ရွင္မင္းတရားႀကီးကို တနည္းအားျဖင့္ ဧကရာဇ္လို႔လည္း ေခၚဆိုသုံးႏႈန္းၾကေပသည္။ အေၾကာင္းမွာ ဆယ္ျပည္ေထာင္ေသာ တိုင္းျပည္မ်ားကို မိမိလက္ေအာက္သို႔ အညံ့ခံနိုင္ေစေသာ စြမ္းေဆာင္ရည္ထူးမ်ား ရွိေနခ်င္းေၾကာင့္ပင္ျဖစ္သည္။
ေသရည္ခြက္ကို ေမာ့ေသာက္ေနေသာ ဧကရာဇ္၏ မ်က္ဝန္းအစုံသည္ ေရွ႕၌ကျပေဖ်ာ္ေျဖေနေသာ မိန္းမလွေလးမ်ားကို ေက်ာ္လြန္၍ ေျခလွမ္း၂၀အကြာတြင္ မ်က္ႏွာဖုံးတပ္၍ ဗ်က္ေစာင္းတီးခတ္ေနေသာ လုလင္ပ်ိဳတစ္ဦးထံတြင္သာ ၿမဲၿမံေနေလသည္။
ညာဘက္လက္တြင္ ကိုင္ထားေသာ ေသရည္ခြက္ကို မေသာက္ေသးပဲ ကစားေနေလသည္။ စူးရွေသာ မ်က္ဝန္းအစုံသည္ ဗ်က္ေစာင္းတီး လုလင္ပ်ိဳကို ေမွးစင္း၍ ၾကည့္ေနေလသည္။ ေသခ်ာၾကည့္လွ်င္ ထိုအၾကည့္မ်ားထဲတြင္ နာက်ည္းခ်က္မ်ား၊ ယူႀကဳံးမရျခင္းမ်ား၊ မယုံနိုင္ျခင္မ်ား၊ ဝမ္းနည္းျခင္းမ်ား စသည့္ ေရာႁပြန္းေနေသာ ခံစားခ်က္မ်ားကို ေတြ႕ျမင္ရေပလိမ့္မည္။
