Zagubione ścieżki nocy

PROLOG - ślady przeszłości

                            
Siedziałam przy stole w małej kuchni, wpatrując się w filiżankę zimnej już herbaty. Próbowałam skoncentrować się na drobnych, codziennych zadaniach, jakbym mogła uciec od tego, co nieuchronnie nadchodziło. Babcia siedziała w swoim fotelu przy oknie, z oczami wbitymi w niebo, jakby wpatrywała się w coś, czego nie mogłam dostrzec. Choroba Alzheimera powoli odbierała jej to, co czyniło ją sobą – wspomnienia, radości, chwile, które kiedyś razem dzieliłyśmy.

Przysunęłam krzesło bliżej, obserwując jej spokojną, niemal nieruchomą postać. W jej twarzy było coś delikatnego, ulotnego, jakby była już o krok od opuszczenia tego świata. Wiedziałam, że to nadchodzi, ale nie chciałam tego przyjąć do wiadomości.

– Eliana – babcia nagle wypowiedziała moje imię, nie odwracając wzroku od okna. Jej głos był miękki, jakby dochodził z odległej krainy. – Kiedy wróci twój ojciec?

Zamknęłam oczy, czując ból ściskający moje serce. To pytanie padało coraz częściej. Za każdym razem odbierało mi siły.

– Babciu, oni... – zaczęłam cicho, próbując zebrać myśli. – Oni nie wrócą. Wiesz o tym.

Jej zmęczone oczy przesunęły się na mnie, jakby po raz pierwszy od dłuższego czasu dostrzegła moją obecność. Na chwilę pojawiło się w nich coś, co przypominało dawne zrozumienie, ale szybko zgasło.

– Dlaczego nie wrócą? – zapytała cicho.

Wzięłam głęboki oddech, próbując nie pokazać bólu, który wywoływały te rozmowy. Każda z nich przypominała mi o dniu, który zmienił moje życie na zawsze. Miałam wtedy jedenaście lat. Moi rodzice... Zginęli w wypadku lotniczym, lecąc na Florydę. Samolot nigdy nie dotarł do celu. W ciągu jednej chwili straciłam wszystko, co było dla mnie najważniejsze. Od tamtego momentu to babcia Valentina stała się moim światem, a ja jej opiekunką.

Spojrzałam na nią teraz – jej osłabione ciało, umysł powoli wymykający się spod kontroli. Czułam się, jakbym traciła ją na moich oczach.

– Odpocznij, babciu – powiedziałam cicho, wstając od stołu. – Ja wszystkim się zajmę.

Odłożyłam filiżankę do zlewu, próbując na nowo zebrać siły. Każdy dzień był coraz trudniejszy, ale wiedziałam, że muszę trwać. Zrezygnowałam ze studiów, z marzeń, by móc zostać z nią. Pracowałam w pobliskiej restauracji, ale każdy dzień zdawał się być powtórzeniem poprzedniego. Monotonia życia pochłaniała mnie, aż w końcu zaczęłam czuć, że dryfuję w nieznanym kierunku.

***

Kilka dni później, gdy wróciłam z pracy, zauważyłam coś dziwnego. Na parapecie kuchennym leżała cienka, biała koperta. Nie miała ani znaczka, ani adresu zwrotnego, co od razu przykuło moją uwagę. Zmarszczyłam brwi, biorąc ją do ręki.

W kopercie znajdował się list. Starannie złożony, a jego papier wydawał się stary, jakby pochodził z przeszłości. Gdy rozłożyłam go, moje serce zabiło szybciej. Na środku kartki widniała krótka, starannie napisana wiadomość:

„Tam, gdzie noc spotyka dzień, odnajdziesz to, czego szukasz."

Podpisane jedynie literą „D".

Zagadki zawsze intrygowały mnie od dziecka, ale ta była inna – była zbyt osobista, zbyt bliska.

Z początku pomyślałam, że to żart, może ktoś z restauracji postanowił sobie ze mnie zakpić. Ale coś w tym liście wywołało we mnie dziwne uczucie – jakby autor wiedział coś, czego nie powinien. Poczułam niepokój, który nie chciał mnie opuścić.

Zadzwoniłam do Amandy, mojej najlepszej przyjaciółki, by podzielić się tą dziwną sytuacją.

– Eliana, to może być przypadek – próbowała mnie uspokoić Amanda przez telefon. – Ktoś może znalazł twoje imię w internecie i postanowił cię nastraszyć.

– Nie wiem – odpowiedziałam, patrząc na kopertę, która wciąż leżała przede mną na stole. – To wszystko wydaje się zbyt... osobiste.

– Słuchaj, nie daj się zwariować – dodała przyjaciółka. – To może być zwykły dowcip. Nie przejmuj się tym zbytnio.

Chciałam w to uwierzyć. Naprawdę chciałam. Ale głęboko w sercu czułam, że coś w tym wszystkim jest nie tak.

***

Hej!

Mam nadzieję, że prolog zachęcił was do dalszej lektury ;))

Zapraszam do komentowania <3

Miłego czytania!