ဒုတိယေျမာက္ေနာက္ဆံုးခ်စ္သူ (ဒုတိယမြောက်နောက်ဆုံးချစ်သူ)

အခန္း(၆)

လေရာင္ငယ္ကဟင္းပြဲမွာဖို႔မီႏူးစာအုပ္ကိုေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။ရွင္းသန္႔က-

“ဒီဟင္းပြဲေတြကလူေလးေယာက္စာမွာထားတာ။မင္းစားလို႔အဆင္ေျပမယ္ဆိုရင္အသစ္
ထပ္မမွာနဲ႔ေတာ့။ဒီဟင္းေတြနဲ႔ပဲစားလိုက္”

“အဲလိုလုပ္ရမလား"

လေရာင္ငယ္ကဟိဏ္းဘက္ကိုလွည့္ၾကည့္ၿပီး-

“ကိုကိုငယ္ဘာမွထပ္မမွာေတာ့ဘူး။ကိုရွင္းမွာထားတဲ့ဟင္းေတြနဲ႔ပဲစားလိုက္ေတာ့မယ္"

စားပြဲထိုးေလးကသူတို႔ႏွစ္ေယာက္ေရွ႕ကိုပန္း
ကန္လံုးနဲ႔တူတစ္စံုစီလာခ်ေပးသည္။ေလးေယာက္သားမရည္ရြယ္ဘဲထမင္းအတူစားျဖစ္သြား
ၾကသည္။

လေရာင္ငယ္ကရွင္းေဘးကစိုးထြန္းကိုစူးစမ္း
သလိုမ်ိဳးၾကည့္သည္။စိုးထြန္းပံုစံကတကယ့္ကို႐ိုးရွင္းသည္။သာမန္ခ်ည္သားရွပ္အကႌ်အျပာႏုေရာင္ကိုုဝတ္ထားသည္။ဆံပင္ကလည္းခပ္တိုတို။လေရာင္ငယ္လိုမ်ိဳးျပင္ဆင္မြမ္းမံထားတာဘာမွမရွိ။ပကတိေျပာင္ရွင္းေနတဲ့မ်က္ႏွာေပၚမွာထူထူတန္းတန္းမ်က္ခံုးတို႔ကထင္းေနသည္။အေရာင္
ဆိုးထားျခင္းမရွိတဲ့ခပ္တိုတိုဆံပင္ကနက္ေမွာင္
ေနသည္။သူ႔ကိုယ္ေပၚမွာ လက္စြပ္၊နားကပ္၊နာ
ရီစတဲ့အဆင္တန္ဆာေတြဘာဆိုဘာမွမရွိ။အိတ္ကပ္ထဲမွာပိုက္ဆံအထပ္လိုက္ေတာ့ထည့္ထားသည္။

လူပံုစံက႐ိုးရွင္းသေလာက္စားပြဲေပၚမွာခင္းက်င္းထားတဲ့ဟင္းပြဲေတြကဆန္းျပားေနသည္။တကယ့္ကိုေစ်းႀကီးေပ့ဆိုတဲ့ဟင္းလ်ာေတြခ်ည္းပဲ။ဒီစားေသာက္ပြဲကိုဘယ္သူကအကုန္အက်ခံတာလဲ။လခစားဆရာဝန္တစ္ေယာက္သာျဖစ္တဲ့ရွင္းသန္႔လိုလူကတစ္နပ္စာအတြက္ဒီေလာက္အမ်ားႀကီးအကုန္အက်ခံႏိုင္မွာမဟုတ္။ဒါဆိုဒီခပ္
တံုးတံုးပံုေပါက္ေနတဲ့လူကမ်ားအကုန္အက်ခံတာလား။လေရာင္ငယ္စပ္စုခ်င္စိတ္ကိုထိန္းမရ။ႏႈတ္ကဖြင့္ၿပီးေမးမိသည္။

“ကိုရွင္းသူကဘယ္သူလဲ"

“ဘယ္သူထင္လို႔လဲ"

“ကိုရွင္းနဲ႔တြဲေနတာလား”

“ဟုတ္တယ္"

ရွင္းသန္႔ကမေျဖဘဲစိုးထြန္းကေျဖလိုက္ေတာ့
ရွင္းသန္႔ကစိုးထြန္းကိုအ့ံၾသသလိုေလးၾကည့္သည္။စိုးထြန္းကေတာ့ခပ္တည္တည္ပင္။ဟိဏ္းဆိုတဲ့လူကိုဒီေန႔မနက္ေဆးရံုေခါင္မိုးေပၚမွာသူေတြ႕ခဲ့ရသည္။ဆရာေလးကိုနာက်င္ေအာင္လုပ္ခဲ့တဲ့သူဆိုတဲ့အသိနဲ႔တင္အျမင္ကတ္ေနတာ။သူ
ေစ့စပ္ထားတဲ့ေကာင္ကိုပါေတြ႕လိုက္ရေတာ့
ဘယ္လိုမွကိုၾကည့္မရေတာ့။