horror stories...

Buurman 2

Diep nadenkend over alle gebeurtenissen val ik toch in slaap. Helaas wel een vol met nachtmerries over die enge buurman.

Wanneer ik wakker word om twaalf uur, voel ik iemand naar me staren. Ik kruip onder mijn dekens met een kussen op mijn hoofd. 'pok' Wat is dat? Ik gluur over mijn deken heen en zie dat er een plastic pijltje op mijn raam is geschoten met een briefje eraan. Ik doe snel mijn nachtlamp aan en ren naar mijn raam. Dan doe ik snel het raam open, pak het pijltje, doe het raam dicht en vlieg weer terug in bed.

Beste Josephine,
Als je dit leest zijn je laatste dagen gekomen. Ik zal je krijgen. Je zal niet kunnen vluchten want ik zal je vinden. Je hebt nog 24 uur te leven. In die 24 uur zul je moeten uitvinden wie ik ben. En anders...

Ik val naar achter en staar naar het plafond. Waarom ik? Wat heb ik ooit fout gedaan? Een ding weet ik zeker: Ik moet erachterkomen wie mij dit heeft gestuurd.

"Roos, Michelle. Jullie moeten me helpen." Zeg ik meteen als ik ze tegenkom op school. Ze kijken me verbaasd aan en vragen waarom. Het enige wat ik doe is het briefje in hun gezicht duwen.

Wanneer ze het gelezen hebben kijken ze me geschokt aan. "Hoelang heb je nog?" Vraagt Michelle, de meest slimme van de twee. Ik kijk op mijn horloge. "Nog twintig uur."

Dan bedenk ik me pas hoe weinig tijd twintig uur eigenlijk is. "We moeten een plan maken." Roos en Michelle kijken me vastberaden aan. "Ik heb het!" Roept Michelle in een keer. "We blijven gewoon de hele nacht bij je, met het allarmnummer in onze telefoons, en dan roepen we onze ouders om ons te beschermen!" Dat is een best wel goed plan eigenlijk... "Doen we!!"

De rest van de dag verliep gelukkig rustig. Er was niks ergs of griezeligs gebeurt. Ik kwam thuis en ik heb meteen gevraagd of papa en mama me konden helpen. Ze zeiden ja en vonden het zelfs zo erg dat ze de politie erbij hebben gehaald. Die staan nu voor het huis en alle ramen met veel wapens en beveiliging. Ze denken nu dus dat ik veilig ben, maar ik twijfel.

Het is nu elf uur, nog een uurtje te gaan dus. Ik zit tussen mijn twee vriendinnen en er staan politieagenten voor de deur te wachten. Toch voel ik me niet veilig...

'pok' Shit... weer een briefje... Wat zal er deze keer op staan? Ik wurm me tussen mijn vriendinnen uit die helemaal aan het trillen zijn van angst. Ik loop rustig naar het raam toe. Voetje voor voetje. Dan trek ik het pijltje van mijn raam en vlucht terug naar Michelle en Roos. "Wat staat erop?" vragen ze. Ik lees het briefje snel voor.

Beste Josephine, Wat jammer nou dat je niet hebt geluisterd. Nu zul je dood gaan. En die politie zal me niet tegen houden. Niemand zal me tegenhouden...

Roos begint te huilen en Michelle is helemaal in shock. En ik, ik heb geen idee wat ik voel. Angst? Verdriet? Hoop? Geen idee. Ik voel niks. Noppes. Nada. En het ergste van alles wat er is gebeurt is dat mijn vriendinnen erbij betrokken zijn. Dat zij ook slachtoffers zullen worden.

'Dong...' De klok slaat een keer. Het is half twaalf. Ik heb nog een half uurtje te leven. Maar een half uurtje om afscheid te nemen van de mensen van wie ik houd. Maar een half uurtje te te leven...

"Roos. Michelle," Ik begin te praten, eigenlijk afscheid nemen, tegen mijn vriendinnen. "Jullie moeten weten dat jullie de beste vriendinnen waren die ik ooit heb gehad. Ik zal jullie zo veel missen..." Ik kan mijn tranen niet meer bedwingen. Ze stromen over mijn wangen naar beneden. Ook Roos en Michelle, die bijna nooit huilt, kunnen hun tranen niet bedwingen. "We houden ook van jou meis. We zullen je nooit vergeten!" Ze geven me een hele dikke verpletterende knuffel en daarna ga ik naar mijn ouders om afscheid te nemen.

"Pap, Mam, Ik hou van jullie. Dankjewel voor alles." En daarna klamp ik me aan ze vast alsof mijn leven er vanaf hangt. "We houden ook van jou meisje." Zegt mijn vader, die ook moet huilen. Mijn moeder kan al niet meer praten door de tranen. Ze knuffelen me nog een keer en daarna gaan we bij Roos en Michelle zitten.

De tijd tikt rustig door. Nog maar vijf minuten te gaan. Ik zal mijn leven missen. Ik zal zelfs de rotjongens en de bitches van de school gaan missen. Nog twee minuten. Ik ben benieuwd wie de dader zal zijn die me zo graag weg wilt hebben.

'Dong... Dong... Dong... Dong...' Het is tijd. Twaalf uur precies. Maar er gebeurt niks. Niemand komt binnen stormen. Niemand schiet. Niemand hoort wat.

Maar dan valt de stroom uit. Het is pikkedonker, je kan geen hand voor ogen zien. We zitten allemaal langs elkaar op een hoopje. Eigenlijk best hilarisch als het niet zo realistisch en eng was.

Het licht in mijn kamer begint aan en uit te knipperen en ik zie een zwarte schim bij mijn bed staan. De lampen springen daarna in een keer aan ik zie het meest afschrikwekkende wezen ooit in mijn kamer staan.

Het is helemaal bleek en de ogen zijn gewoon zwarte gaten. De mond is vertrokken tot een rode bloederige streep van zijn mond tot aan zijn oren. De botten steken eruit en zelfs sommige organen kan je zien! Daarnaast is het wezen bijna kaal en zijn nagels zijn lang, scherp, bloederig en zwart.

En dan komt nog het ergste, het loopt recht op ons af...

word vervolgd...