The Red Box

CHAPTER 1: DEATH

I woke up with a big smile on my face. I am always like this, waking up with a big smile. My mom always say to me na, I should wake up with a big smile, dahil kung gagawin ko raw iyon, magiging maganda ang buong araw ko, which is, totoo. Everyday, when I woke up with a big smile, marami ang magaganda na nangyayari sakin.

"Let's start this day with a smile, plus, with a sunshine," masaya kong saad sa sarili. Naligo na ako at nagbihis ng uniporme ko bago pumunta ng kusina.

Nakita ko sila mommy na masayang nagkukwentohan habang kumakain. Lumapit ako sa bunso ko na nakaupo sa kaharap na upuan ni mommy. I pinched my brother's fat cheek.

"Ouch, that hurts," inis na saad ng bunso ko sakin. Umupo ako sa tabi nya. I pouted my lips and side eyed him.

"You're so oa, Justine," I said and rolled my eyes.

"Stop that already, let's eat na," natatawang saad ni mommy. Ngumiti nalang ako at kumuha na ng hotdog, bacon, and egg.

This is my family. Everybody say's that they are a perfect parent's—we are perfect family, but that's just their opinion. And I know that nobody's perfect in this world, but they always insist kaya hindi ko nalang sila pinapakealaman sa kung ano ang magiging opinion nila towards us.

"Can you invite Lara later, Jessi?" mom asked and take a bite sa hotdog.

Tumango ako. "Sure, mom. I'll tell her later."

Tinapos ko na ang pagkain ko at uminom na din ako ng juice. After that, bumalik ako ng room ko para magsipilyo.

Lara is my one and only best best friend of all. I have another best friend din naman but we don't communicate na, di kagaya ni Lara na kahit magkaiba ang trabaho namin, we always communicate pa din, even though both of us are busy.

She's my best best friend since I was in senior high school while she's still on college. She transferred that time to our school, sa Ateneo kase ako nag-aaral, and ako ang inatasan na i-tour sya around the campus and dahil nga sa feeling close ako ay nagtanong-tanong ako about her life and why she transferred and sabay kaming maglalunch everyday, until both of us are friends na hanggang sa naging best best friend ko na sya. She's always there for me whenever I needed her, kaya tinuturing ko na rin syang kapatid ko. Hindi ko na nga maisip kung ano ako ngayon if hindi sya dumating sa buhay ko, cause she always gives me advices kahit na sa maliit na bagay.

Whenever I made a decision, palagi nyang sinasabi na I should think about it more, that I should always consider others feeling's when making a decision.

"Jessi, Lara's here!"

Dali-dali kong tinapos ang pagsisipilyo ko at kinuha ang bag ko bago pumunta sa living room. Nakita ko si Lara doon na komportableng naka upo sa couch habang may tenitext sa phone nya.

I tip toed and slowly walk towards her back, not making some noise. Sumilip ako sa phone nya para malaman kung sino ang ka chat nya—but she turn off her phone and saw me peeking on her phone.

Natatawa syang tumingin sakin at ginulo ang buhok ko. I pouted my lips and look at her habang naniningkit ang mga mata.

"Para kang pato," pang-aasar nito sakin.

I rolled my eyes. "You naman is giant."

"You naman is giant," she said, mimicking my voice.

"Are you mocking me?" naka taas ang isang kilay na tanong ko sa kanya. I even put my hand's sa magkabilang waist ko.

"That's enough, malalate na kayo," awat ni mommy samin. Nagpaalam na kami sa parent's ko at sumakay na sa car ni Lara.

Hinatid ako ni Lara sa office ko at pumunta na din sya sa cafe nya. Lara is the owner of the famous Cafe in manila, mas prefer kase nyang magbusiness kesa na magtrabaho sa ibang company. She always told me na dapat ay nagpatayo nalang ako ng business, but I don't want to, dahil malaki ang responsibility non cause you are the owner and the CEO. Nakikita ko nga lang CEO ng company namin ay nawawala na agad ang interest ko na magpatayo ng business dahil nga you always monitor your business. That you should keep an eye on it, lalong lalo na sa mga rival's mo dahil baka pagpumikit ka lang ay lugi ka na.