Bugün ne yaptığımı hatırlamıyorum. Hatırlayamıyorum. Ve hatırlamak da istemiyorum.
Sessizliğin esiri olmuş küçük ve tek penceresi olan odamda gözlerimi gezdiriyorum.
56. Kez tavandaki lekeleri sayışım bu gece. Birazdan 57 olacak. Bu benim tekrar etme huyum. Kurtulamadığım sinir bozucu huylarımdan bir tanesi... Aslında daha az önce bana verilen dosyaya odaklanmaya çalışıyordum. Pekala odaklanamadım. Kafanızın içinde milyonlarca sekme açık olduğunu düşünün. Ve şimdi hepsini bir anda çöpe atın. Sonra tekrar sekmelerin çoğalması uzun sürmeyecektir. Yaşadığım şey buna benziyor.
Kafam o kadar dolu ki kocaman bir boşluk içindeyim.
Cümledeki zıtlığın farkındayım. Ama en basit şekilde böyle açıklanabilir durumum...
Şuan 8 katlı, içerisi her türden psikoloji hastasıyla dolu bir hastanenin bodrum katında kalıyorum.
"Hey! Biraz yavaş ol önce kim olduğunu anlat"
Diyebilirsiniz...
Ama ben kendimi tanıtmayı pek sevmem. O yüzden hadi bunu sonraya saklıyalım.
Peki burada kalmaya nasıl başladım?
Ve neden kalıyorum?
Açıklayayım;
Bundan tam olarak 3 ay 10 gün 9 saat ve 5 dakika 36 saniye önce 37 saniye 38 saniye 39 saniye... Ah...
Kusurabakmayın yine başladım.
Herneyse dediğim gibi 3 ay önce oldu herşey...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
_______________-_---_-_--_-_--_____+...
Öncelikle kurguma hoşgeldiniz benim sevgili kelebeklerim. Ben bu kurguyu yaparken çok eğleneceğim... Hehehe Garip bir anlatımı olacak bu kurgunun, elimden geldiğince garip yapacağım.
