KIRMIZI BAVULLU KIZ

Bölüm 3

       Kırmızı bavulumun fermuarı patladı. Ne kadar uğursuz bir gündü böyle. Her şey etrafa saçıldı.İç çamaşırlarım, makyaj malzemelerim, pantolonlarım ve daha bir sürü şey... O an yerin dibine girsem daha iyiydi. İstanbul serüvenim böyle başlamamalıydı. Derken yanıma uzun boylu esmer oldukça yakışıklı bir çocuk geldi. Oh sonunda yardım edecek biri çıktı diye geçirdim içimden.İyice yanıma yaklaştı. Bir de ne yapsa beğenirsin? Dağılan eşyalarıma öylece bakıp hiçbir şey olmamış gibi gitti. Nasıl yaa?? Vicdansız insan bi yardım eder değil mi? Ben burda dokunsalar ağlayacağım zaten. Bu ülke sizin gibiler yüzünden bu halde zaten. Daha fazla içimden konuşamayıp '' Baksana sen!! Burda yardıma ihtiyacım var görmüyor musun? İnsan bi el atar değil mi?'' Beyfendi nihayet üstüne alınmış olacak ki ''Bana mı dedin?'' diye anlamsız bir soru yöneltti. Yok canım hiç sana der miyim bak şurda uçan kuşa söylüyorum. ''Sana dedim tabi etrafta senden başka biri var mı?'' bu sözleri söyledikten sonra sıkıca ağzımı kapadım. Çünkü açarsam daha çok şey saydıracaktım. Böyle durumlarda kendimi tutamıyorum. Ah ne geldiyse başıma hep bu dilimden geliyor. Bay ukala ise ''Kusura bakma küçük hanım ama eğilipte takımımı kirletemem'' dedi ve çekip gitti. Bak bak egoya bak. Sen beni sokak çocuğumu sandın be pis züppe işte ne olacak. En nefret ettiğim tip! Baba parasını yerler ama etrafta olan bitenleri umursamazlar. Pis ukala işte U-KA-LA!!

Etrafa saçılan eşyalarımı hızlıca tekrar bavuluma koydum. Açılmasın diye de fularımla iyice bağladım. Tamamdır artık gidebilirim. Ama bir dakika bir eksik vardı. Hayır, olamaz! Şakir'i bulamıyordum. Şakir mi? Kim mi? O benim küçük ayıcığım. 5 yaşımdan beri benimle. En yakın arkadaşım oldu, herkes terk etsede o beni asla bırakmadı. Allah'ım şimdi ne yapacaktım ben? Çimlerin arasına, çöplerin içine her yere baktım ama yok. Sanki yer yarıldı içine girdi. Saatte epey geç oldu. Ne yapsam? Şakir'i istemeye istemeye bırakıp kalacak bir yer bulmam lazımdı. Yarın gelir tekrar bakarım. O bana babamdan kalan tek şeydi...