Anders dan de rest

~ 3 ~

Perspectief Selma
Youssef en ik zitten op de bank. We bekijken samen grappige filmpjes en we kunnen niet stoppen met lachen.

Yasmina komt binnen.

'Ehm , wat is er hier gebeurd?' zei Yasmina verbaasd.

Youssef draait zich om naar de deur.

'Yasmina?' zei Youssef.

Ik draai me om.

'Kom even zitten.' zei Youssef.

'Ooh hooi Yasmina.' zei ik zachtjes.

Yasmina kijkt me aan en doet alsof ze me niet heeft gehoord.

'Pff Yasmina , het moet goedkomen tussen jou en Selma. Julie kunnen niet eens elkaar normaal aankijken. Of met elkaar praten. Hoezo dat eigenlijk?' zei Youssef.

'Jij gaat met d'r om omdat je haar leuk vind zeker. Altijd had je die klik met haar toen we klein waren. Ik weet dat je haar wel leuk vind. Dat moet ze nu weten.' zei Yasmina. Ze lacht en loopt weg.

Ik werd gauw rood en schrok van wat Yasmina zei. Ik schaamde me kapot.

'Ehm , ik ga ff ehm naar boven.' zei ik.

Ik stond op en snelde mezelf naar mijn kamer.

Ik kan het niet geloven... Al die jaren... Was hij daarom altijd zo verlegen wanneer ik met hem was? Ik begrijp het nu pas. Ik had al die jaren ook wel iets voor hem gevoeld. Maar dacht altijd dat ik er niet aan moest beginnen. Ik dacht eerst toen ik nog heel jong was dat hij mijn neef was want ik herinner mijn echte ouders nog wel. En had nooit een broer of zus , denk ik.

Ik herinner me nog vroeger in groep 3 Youssef maakte altijd voor mij tekeningen met hartjes. Ik begreep het nooit , ik was natuurlijk ook nog erg jong. Maar ik dacht dat hij gewoon iets moois wou tekenen. Want liefde tussen iemand waarmee je in 1 huis woont kan toch niet... Iemand waarmee je 11 jaar van je leven mee hebt gemaakt.

Ik moet hem vergeten...

Ik staar vanuit de raam naar de sterren in de lucht. Zo mooi uitzicht...

Ik pak mijn telefoon uit mijn pyjamazak en ga naar de profielfoto op WhatsApp van Youssef , ik lach even.

Het is de foto van mij en hem...

Ik loop naar mijn kamerdeur. Ik wil naar zijn kamer gaan. Ik stop even , het is geen goed plan. Volgens mij vind hij me niet eens leuk en droom ik gewoon. Ik leun tegen mijn kamerdeur aan met mijn hoofd er tegen aan. Ik zak naar beneden en de tranen stromen langs mijn wangen.
Ik zit met mijn handen in mijn haar.
Ik mis mijn ouders , ik wil een goed leven. Waarom kan dat niet? Is dat wat te veel gevraagd?

'Mama en Papa ik hou heel erg van julie... Laat het niet waar zijn , mijn echte moeder en vader dood...' fluister ik zacht.

Het is al 11 jaar zo en het dringt nu pas echt tot mij door... Ik hou nog steeds van ze , en ik zal altijd van ze houden. Iedereen die ik ken heeft echte ouders , alleen ik ben anders. Anders dan de rest...

Ik laat mijn tranen de vrije loop.

Ik kan hun en hem niet vergeten , nooit.

-

Sorry vandaag was kort stukje. Maar volgende deel wordt wat langer.
Stem ☆ en reageer.
Love ❤,
Xxx Onbekendmeisje