Anders dan de rest

~ 14 ~

Perspectief Youssef

De tranen begonnen zich telkens te herhalen, dit doet me zo pijn..

Alles is kapot, alles gewoon..

Dit komt door mijn vader, ik haat hem.

Ik hou van iemand, daar had hij geen begrip voor.

Wat deed hij?

Hij zette haar het huis uit.

En sloeg mij neer op de verkeerde plek dat ik zelfs bewusteloos werd.

Selma had nergens om te slapen, ze zwerfde rond..

Maar toen ging ze uiteindelijk naar Oma Yemina..

Ik was zo dichtbij..

Ik was richting Oma Yemina..

Maar toen moest dat me zo nodig overkomen, zo een toeval gewoon, Selma en het ongeluk..

Mijn vader, mijn vader is de oorzaak van dit alles.

-

'Kom Youssef, we gaan naar Selma, welke kamernummer ookal weer?' zei mijn moeder.

'Eh-eh Mama, Selma is er niet.. Heb net gekeken, ze is denk ik al het ziekenhuis uit..' verzon ik snel.

'Hè? H-Hoe bedoel je? En waarom zijn je ogen zo rood, alsof je hebt gehuild.. Youssef, heb je gehuild? Gaat het? Praat eens.. Youssef.. Is er iets aan de hand?!' zei mijn moeder bang.

'Mama.. Ik-Ik weet het niet, dit is allemaal tijdverspilling.. Weet je.. Ze is al het ziekenhuis uit, ze zal je zo ie zo ook niet herinneren.. Dus waarom zou je haar willen zien?!' zei ik.

'Omdat ik om haar geef Youssef, jij ook , alleen je doet alsof het je opeens niet meer boeit. Wat is er allemaal gebeurd Youssef?! Vertel het me!' zei mijn moeder.

'We gaan wel een andere keer, en dan naar Oma Yemina, beloofd.. Het is nu te ver om daar naartoe te rijden.. Ik ben nog ook moe enzo.. Oké Mama?' zei ik.

-

Perspectief Selma

Ik zakte huilend op de grond.

Imad keek me aan en wist niet wat ie moest doen.

Pff, in hem heb ik zeker geen zin in.

Youssef, hij denkt dat ik niet van hem hou..

Maar ik hou juist heel veel van hem, alleen dat beseft hij niet.

Maar ik begrijp hem wel, hij ziet Imad en mij samen..

En ja.. Ik heb wel gevoelens voor Imad, maar niet zo veel..

Het komt allemaal door mijn hersenkneuzing, en daar kan ik niets aan doen.

Ik zal ook kapot gaan als ik hem met een ander zag.

Ik zag dat Imad medelijden met me had.

'S-Selma.. Gaat het?' zei Imad heel zachtjes.

Ik keek hem aan met tranen in mijn ogen.

'Imad, wat denk je?' zei ik verdrietig.

Imad wou naast me gaan zitten ,
hij kwam een beetje hard tegen me aan, en ik kreeg toen last van mijn kneuzing van mijn arm.

'Auwww Imaddd!' zei ik boos.

'S-Sorry .. Was niet met opzet.. Wollah sorry, gaat het..?' zei hij stamelend.

'Ja.. Ja.. Het gaat, ik voel me prima ben super vrolijk..' zei ik sarcastisch en met volle tranen in mijn ogen.

Ik stond met moeite op.