Anders dan de rest

~ 11 ~

Perspectief Selma

Imad zat bijna heel de dag naast me.

Waarom geeft hij zo veel om mij?

En waarom kan ik alleen hem herinneren en geltoe Yemina?

En wie heeft mij eigenlijk overgereden?

Dit is allemaal zo raar...

-

De deur ging open.

Ik zag een jongen, een jongen die ik helemaal niet kende.

Imad stond op.

'Wat doe jij hier?!' zei Imad een tikje agressief.

Ik keek ze allebei raar aan.

'I-Imad.. Wie is dat?' zei ik zachtjes.

De jongen keek mij gebroken aan.

Ik zag dat zijn ogen een beetje rood werden.

'Ik-Ik ben..'

'Jij bent wie?' zei ik.

De tranen gingen over zijn wangen.

Het brak mij, ik weet niet waarom.

'Ik ben Youssef.. Ken je me niet meer? Selma, ik ben het..' zei de jongen zachtjes met verdriet.

Hij kwam dichterbij.

Wie is Youssef nou eigenlijk?

Iets in me zegt dat ik hem ken..

'Genoeg geweest!' schreeuwde Imad.

De jongen genaamd Youssef draaide zich om naar Imad.

'Jij, jij moet je mond houden.' zei de jongen Youssef.

Youssef pakte mijn hand vast.

Ik voelde iets bijzonders toen ik in zijn ogen keek, dit gevoel heb ik eerder gehad.

De tranen kwamen in mij op..

'Ik weet het gewoon niet..' zei ik met tranen in mijn ogen.

Imad pakte Youssef van zijn arm.

'Selma, wil je echt weten wie hij is?' zei Imad woedend.

Ik keek verward naar Imad.

De jongen genaamd Youssef keek hem hoofdschuddend aan.

'Door hem is dit allemaal gebeurd, hij heeft het allemaal veroorzaakt.' zei Imad.

Dit brak mij, waaron zal hij dit allemaal doen?

En waarom zijn mijn voorgevoelens altijd slecht ingeschat?

'H-Hoe bedoel je? De auto-ongeluk?' zei ik met een brok in mijn keel.

'Ja, de auto-ongeluk.' zei Imad.

'S-Selma, ik kan het je uitleggen.. Kijk-' zei hij.

Hij wou me het nog uitleggen maar ik onderbrak hem.

'Ik wil jou nooit meer zien, wat jij van me ook bent. Familie, vriend, of kennis. Het boeit me niet. Ga uit mijn leven. Ik wil je niet meer zien, Youssef.' zei ik met een brok in mijn keel.

Hoe kan hij dit doen.

Was het met opzet?

Ik wou het gewoon ff niet weten, ik weet niet eens wie ik ben.

Of wat mijn verleden is.

Ik ben nutteloos in deze wereld geworden.

Ik herinner me bijna niets meer.

Ik voel dat ik veel mis.

Ik moet denken, veel denken, totdat ik een antwoord krijg op mijn vraag.

Maar het lukt mij gewoon niet.

Keer op keer..

-

Jammer genoeg lig ik nog steeds in het ziekenhuis..

Imad houdt mij eigenlijk bezig, anders was ik nu al gek geworden.

Ik haat het ziekenhuis.

Imad lag naast mij in bed.

'Imad, wie is Youssef nou precies? Heb ik hem eerder gekend? Hoe zit dat..?' zei ik zachtjes.

Hij pakte mij hand vast.

'Niet er aan denken, ik ken hem ook niet. Hij is gewoon diegene die je heeft aangereden.' zei Imad.

Ik ging recht zitten.

Ik keek Imad serieus aan.

'Imad, weet je het zeker?' zei ik.

Hij keek mij diep in mijn ogen aan.

Hij ging over mijn wang heen.

'Ja Selma, ik weet het zeker..' zei hij.

Dit allemaal met Imad voelt zo slecht, heb ik gevoelens voor hem?

Ik voel me goed bij hem, maar aan de andere kant ook weer niet.

'Imad, ik weet het niet hoor..
Ik-Ik voelde gewoon iets.. Ik denk..'

'Je denkt wat? Selma, heb je gevoelens voor hem? Vind je hem leuk? Het was zeker die ene keer toen ik weg was, hij was zeker langsgekomen!' zei Imad boos.

De tranen kwamen in mij op.

'Imad..' zei ik met tranen in mijn ogen.

'Nee, ik weet genoeg.' zei Imad gebroken.

Ik zag dat van wat ik zei, hem brak. Ik heb spijt van wat ik zei.

Geltoe Yemina kwam binnen samen met de moeder van Imad.

Imad ging boos de deur uit.

'Wat is er hier gebeurd?' zei geltoe Yemina.

Ze kwam naast me zitten.

'Een één of andere Youssef kwam, die me heeft overgereden. En ja.. Pff, verkeerd afgelopen.' zei ik zachtjes.

'Youssef?! Heeft Youssef jou aangereden?!' zei Geltoe Yemina verbaasd.

'Ja, heeft Imad jou dat niet verteld? En wie is Youssef, ik herken hem niet meer Geltoe Yemina.. En wat is mijn verleden? Wie ben ik? Wie zijn mijn ouders, waar is de rest van mijn familie?!' zei ik met tranen in mijn ogen.

'Selma.. Alles ligt zo ingewikkeld..' zei Geltoe Yemina.

'Ja vertel het me! Waarom is niemand mij komen bezoeken?' zei ik snikkend.

'Ik ga maar even weg, dan kunnen julie praten..' zei de moeder van Imad.

Geltoe Yemina pakte mijn hand vast.

'Selma, je bent een weeskind. Je ouders zijn overleden.. En van je oude familie hebben we nergens informatie over gekregen. De ouders die je hebben opgevoed, daarvan is Youssef hun zoon.. En Youssef is mijn kleinzoon..
Ik-Ik had niet echt verwacht dat hij je zou aanrijden.. Het kan gewoon niet..' zei Geltoe Yemina.

'Dus.. Ik ben een weeskind..?' zei ik met tranen in mijn ogen.

Geltoe Yemina durfde mij niet aan te kijken, ik zg dat dit haar ook brak. En dat ze het met moeite vertelde..

'Maar.. Hoe ben ik bij jou terecht gekomen, en wie heeft mij opgevoed?' zei ik snikkend.

Ze keek me aan.

'De mensen die je hebben opgevoed zijn Khalid en Samira, ze hebben twee kinderen, genaamd Yasmina en Youssef. En ja Youssef ken je nu al wel denk ik.. Khalid is mijn zoon.. En ja er was een conflict tussen jullie, Khalid had jou het huis uitgezet.. Je had me gevraagd om hun niet te vertellen waar je was, zodat ze je niet komen opzoeken.. En hier zijn we dan.. In het ziekenhuis..' zei ze.

'Waarom ben ik het huis uitgezet..?' zei ik zachtjes.

Ze pakte mijn hand vast.

'Meer dan dit weet ik echt niet Selma, je had het mij niet verteld. En ik wou niet doorvragen..' zei ze.

'Ik wil ze zien.' zei ik serieus.

-