ZİHNİ ZEHİR

BAŞKA BİR BEN

Arafta ilk defa sessizlik hakimdi. Bu tehlikenin mi yoksa kurtuluşun mu habercisi bilmiyorum.
Ancak bir yanım kurtulacağımı fısıldıyordu. Diğer yanım kabullenememiş "Akıl kârı değil bu, haydi o övündüğün zekanla çöz bunu" diyordu.

Düşüncelere dalmış iken önce göz kapaklarımı hissettim, daha sonrasında bedenim hareket kabiliyetini kazandı.

Aynı saniye gözlerimi açtığımda Araf'ta değil, yıllar önceki evimin önündeydim .
En son patlamış bir şekilde bıraktığım evimin.
Bedenime yayılan şok dalgası yerini korkuya bıraktı. Kalbim atış hızını artırmış, zihnim ise olmasını hiç istemediğim bir ihtimalle dolup taşmıştı.

Daha fazla taşıyamadı dizlerim. Asfalt yola acı bir şekilde çarptı. O an, karşımdaki evimden çıkan bedeni gördüm.
Yine acı bir nefes doldu ciğerlerime, uzun zamandır dolmayan gözlerim yaşlarla boğuldu.

Bu... Bu bendim. Koyu kahve uzun saçları, kulak hizama gelen saçlarımla aynı renkti. Gözlerinin koyu yeşili,kalın dudaklarının üstündeki beni, keskin çenesi , herşeyiyle bana benziyordu ancak sanki daha hayat doluydu.

Kalkık burnum beni ukala ve küstah gösterirken, onu şirin ve özgüvenli göstermişti. Alnımdaki kırışıklıklar, gözlerimin kenarındaki çizgiler henüz o yaşımda yoktu ve bu mesafeden bile olsa onda da göremiyordum. Ben o yaşta simsiyah giyinirken o gerçek bir gökkuşağı gibiydi.

O an hatırladım tanrının son sözlerini, hepsi birer birer zihnimde çınladı. Aynı dünyaya, farklı bir beden ve zihinde gidiceksin.

Başımı dizlerime eğip,kaybettiğim herşeye ağlarken kendi sesimi duydum
Ancak benimkinin aksine ince ve güzel bir tondaydı.

"İyi misiniz Hanımefendi? Yardıma ihtiyacınız var mı?"

Etrafa bakındığını hissettim.
Yine bir soru.
"Biri bir şey mi yaptı? Benimle gelin isterseniz,evim yolun karşısındaki. Hem üşürsünüz burada. "
Merhamet dolu sesi beni iğrendirdi, aptal kız diye geçirdim içimden, ağlarken.
Aptal sen, diye fısıldadı zihnim.

Yanıma eğilmiş olan kıza bakmadım. Son kalan gücümle de ayağa kalkıp yalpalayarak da olsa koşmaya başladım. Arkamdan bağırıyordu ancak umurumda değildi.
Her şeyimi kaybetmiştim.Başarısızlık hissi gururumun, kibrimin,aç gözlülüğümün üzerine basıp basıp çiğnedi. Savuşturdu bir kenara.

Anlamıştım
Artık emindim, o kız benim normal halimdi.Normal acizler gibi olan halimdi. Bunu bildikçe kalbime dikenli teller batıyor, eti kesmekten başka bi halta yaramıyordu.
O an aklıma düştü, kendim. Yolun ortasında durup yaşlı bir yüzle inceledim bedenimi. Farklıydı... Çok... Çok farklıydı.

Kaldıramıyordum bunları, bir rüya olmalıydı. Ben bunları yaşayacak kadar kötü olamazdım.

___

O gece kim ne yaptı bilmiyorum ama, bir kadın böyle bir kaderi olduğu için isyan etti tanrıya.

Bir ışık görüntüsü yansıdı bir anda üzerime, kafamı bile kaldıramadan geriye doğru gerildi belim.
Ben ne olduğunu bile anlamadan metrelerce geriye savruldu bedenim...