კონცერტის შემდეგ ჰისონს გრძნობების ქაოსი ჰქონდა გულში. ხალხი ნელ-ნელა სცილდებოდა ერთმანეთს, ხმაური ქვეითდებოდა, მაგრამ ბიჭის სახე, რომელიც იმ მომენტში დაინახა, გონებიდან ვერ ამოიგდო. ვერ ხვდებოდა, რატომ ჰქონდა ასეთი ძლიერი რეაქცია ამ ერთი შეხედვით ჩვეულებრივ შეხვედრაზე. ამ ბიჭის მზერამ მის გულში რაღაც განსაკუთრებული გამოკვეთა.
გზად, რომელიც დარბაზიდან სახლამდე მიჰყავდა, ყურსასმენები კვლავ "When the Sun Hits"-ის რიტმს აყოლილი იყო. მისთვის ახლა ფიქრები უფრო ხმამაღალი იყო, ვიდრე მუსიკა. "ვინ არის ის ბიჭი?" – ფიქრობდა ისევ და ისევ.
ამ ფიქრებში ქუჩის კუთხეს მოუარა და მოულოდნელად ვიღაცის სხეულს შეეჯახა.
– მაპატიე! – ჰისონმა უნებლიედ წამოიყვირა და თავის აწევა სცადა, რომ შეჯახების ობიექტი ენახა. და იმ წამსვე იგრძნო, როგორ გაეყინა სისხლი.
ეს ის იყო. ის ბიჭი, კონცერტიდან.
ბიჭი დაბნეული სახით შეჩერდა, კაპიუშონი კიდევ უფრო ღრმად ჰქონდა ჩამოფარებული, თუმცა მისი თვალები იგივე იყო – ის ღრმა და მუქი მზერა, რომელმაც ჰისონის გონება ჩაითრია. მათი თვალები კვლავ შეეჩეხა, და ჰისონმა იგრძნო, რომ ამ ბიჭთან დაკავშირებული სიჩუმე ისეთივე ხმამაღალი იყო, როგორც რამდენიმე საათის წინ.
– შენ... – ხმა უღალატა ჰისონს, მაგრამ ბიჭმა არ მისცა საშუალება, წინადადება დაესრულებინა.
– არა უშავს, ჩემი ბრალია. – ბიჭი სწრაფად პასუხობს, თუმცა მისი ხმა აშკარად იმაზე მეტად ფრთხილი იყო, ვიდრე ჰისონს ეგონა.
ჰისონმა გაშეშებულ მდგომარეობაში ვერაფერი თქვა. მაგრამ იმავე წამს ბიჭმა თავი ოდნავ გააქნია, თითქოს იმის ნიშნად, რომ არაფერია, და გზა გააგრძელა. ჰისონი რამდენიმე წამით გაუნძრევლად იდგა, ფიქრობდა, დაედევნა თუ არა, თუმცა ფეხები თითქოს ადგილზე მიეყინა.
მაგრამ შემდეგ რაღაცამ გონება გაუნათა. ჰისონმა სუნთქვა დაიმორჩილა, თავი აწია და სწრაფად გამოექცა ბიჭს.
– მოიცადე! – ხმამაღლა შესძახა. ბიჭი გაჩერდა და უკან მოიხედა.
– მე ჰისონი ვარ. – თითქმის ჩურჩულით თქვა ჰისონმა, თითქოს სიტყვები გულიდან წამოვიდა.
ბიჭი რამდენიმე წამი უყურებდა, შემდეგ კი ოდნავ გაიღიმა.
– ჯეიკი.
სიჩუმე რამდენიმე წამით გაჭიანურდა, მაგრამ ჰისონს ის სიჩუმე აღარც აშინებდა. ეს ის წამი იყო, რომელიც უფრო ღრმა არის, ვიდრე უბრალოდ გაცნობა. მათი თვალები ისევ საუბრობდნენ იმაზე მეტად, ვიდრე სიტყვები შეძლებდნენ.
– შენც იქ იყავი, არა? – ჰისონმა ჰკითხა, აშკარად მიანიშნა კონცერტზე.
– ჰო... და შენც... – ჯეიკმა თავი ოდნავ დახარა, მაგრამ მის ტუჩებზე ისევ ის ოდნავ შეპარული ღიმილი შეიმჩნეოდა, რომელმაც ჰისონი უფრო მეტად მოხიბლა.
ჰისონი უფრო ახლოს მივიდა, და მიუხედავად იმისა, რომ ეშინოდა, რაიმე ზედმეტი არ ეთქვა, გრძნობდა, რომ რაღაც უკვე დაკავშირებული იყო მათ შორის. ეს არ იყო ჩვეულებრივი შეხვედრა.
– შენც გიყვარს Slowdive?
– რა თქმა უნდა, – თქვა ჯეიკმა, მისი ხმა კვლავ ფრთხილი იყო, მაგრამ ამავდროულად მშვიდი. – "When the Sun Hits" – ყოველთვის მეჩვენებოდა, რომ ეს სიმღერა სამყაროს ზუსტად იმ მომენტში ამხელს, როცა ყველაზე საჭიროა.
– ზუსტად... – ჰისონმა ღიმილი ვერ დამალა. ეს ბიჭი თითქოს მის გულში იჯდა და მის ფიქრებს კითხულობდა.
ჯეიკმა ჩუმად ამოიხვნეშა და ცოტახანს უყურებდა ჰისონს, თითქოს რაღაცის თქმას აპირებდა, მაგრამ მერე უბრალოდ თავი გაიქნია.
– მე უნდა წავიდე. – თქვა ბოლოს, მზერას ისევ ფრთხილად არიდებდა.
– დაიცა, – ჰისონმა ამჯერად თავი გააკონტროლა. – იქნებ სხვა დროსაც შევხვდეთ... ისევ.
ჯეიკმა რამდენიმე წამი დაფიქრდა. მერე კი ნელა დააყოლა:
– იქნებ...
ეს სიტყვა ჰისონის გულში იმედს უჩენდა. ჯეიკი ნელა მოტრიალდა და გზას გაუყვა, მაგრამ ჰისონმა იცოდა, რომ მათი გზები კიდევ ერთხელ გადაიკვეთებოდა.
---
