ჰისონი პარკში იჯდა, სადაც ყოველთვის ხვდებოდნენ ერთმანეთს. მზის სხივები ნელ-ნელა ცის კიდეზე იკარგებოდა, ცაზე ნარინჯისფერი და ვარდისფერი ფერები ერთმანეთს ერწყმოდა, თითქოს მზად იყო, რომ ღამის სიჩუმეს შეერთებოდა. ჰისონი უკვე კარგა ხანს ელოდა ჯეიკს, მაგრამ მისი გულს ის უფრო მეტად აწუხებდა, რაც ამ საუბარს უნდა მოეტანა. გრძნობდა, რომ რაღაც რთული და გარდაუვალი იყო მოსალოდნელი.
როცა შორიდან ჯეიკის სილუეტი შენიშნა, ჰისონს სუნთქვა შეეკრა. ჯეიკის სახე ოდნავ დაღლილი და სევდიანი ჩანდა, როგორც ყოველთვის, მაგრამ მის თვალებში რაღაც ახალი იკითხებოდა — სიღრმე, რომელიც ადრე ჰისონისთვის დაფარული იყო. ის გრძნობდა, რომ ჯეიკი რაღაცას მალავდა, რაღაცას, რაც მის გულში წლების განმავლობაში იმალებოდა და ნელ-ნელა იფეთქებდა.
ჯეიკი ჩუმად ჩამოჯდა მის გვერდით. მათ შორის თითქოს უხილავი კედელი იდგა, მაგრამ ჰისონი მზად იყო ეს კედელი დაენგრია.
– ჰეი, – ჩუმად თქვა ჰისონმა.
– ჰეი, – ჯეიკის ხმა თითქოს სუსტი, მაგრამ დაბალი ტონით სავსე იყო. მისი სიტყვები ჰაერში ჩამოკიდებულ სიმძიმეს ჰგავდა.
ორივე ჩუმად იჯდა რამდენიმე წამით, თითქოს არც ერთი არ აპირებდა პირველი სიტყვა ეთქვა. ბოლოს, ჰისონმა ეს დუმილი დაარღვია.
– ჯეიკ, ვიცი, რომ რაღაცა ხდება. ვგრძნობ ამას, და შენც უნდა იცოდე, რომ შეგიძლია მითხრა. მე აქ ვარ. – მისი ხმა ოდნავ აკანკალდა, მაგრამ ცდილობდა, ძლიერი ყოფილიყო, რომ ჯეიკს გული გაეხსნა.
ჯეიკმა თავი ჩახარა და ხელები მუხლებზე დაიდო. მისი თითები ოდნავ კანკალებდნენ, და ეს ჰისონისთვის უფრო ძლიერი ნიშანი იყო, ვიდრე სიტყვები.
– ყველაფერი აირია, ჰისონ, – ბოლოს თქვა ჯეიკმა. მისი ხმა სევდით სავსე იყო, თითქოს ეს სიტყვები გულიდან ამოდიოდა და მძიმე ტვირთად ეცემოდა მიწაზე. – მთელი ჩემი ცხოვრება ვგრძნობდი, რომ სხვანაირი ვიყავი. ჩემს ოჯახში, ჩემს გარშემო... ყოველთვის ვგრძნობდი, რომ არავის ვგავდი, მაგრამ ეს სიმართლე... ის, რაც ჩემშია, თითქოს ჯერ კიდევ ვერ მივიღე.
