სკოლის მეორე დღეს ჰისონი მთელი დრო ჯეიკზე ფიქრობდა. მათი ბოლო საუბარი გონებაში განუწყვეტლივ ტრიალებდა, და მისი გული ისე გამალებით ცემდა, თითქოს წინ დიდი ცვლილება ელოდა. არ იცოდა, რა მოხდებოდა, როცა ჯეიკს შეხვდებოდა, მაგრამ გრძნობდა, რომ ეს საუბარი ბევრ რამეს გაარკვევდა. ან უფრო მეტად გაართულებდა.
სკოლის შემდეგ, როგორც იყო შეთანხმებული, ჰისონი პარკში წავიდა. უკვე ნელ-ნელა ბინდდებოდა, და პარკი თითქმის ცარიელი იყო. ჰისონი ნერვიულად აკვირდებოდა არეალს, თუმცა ჯეიკი ჯერ არ ჩანდა.
რამდენიმე წუთი ასე დაჰყო. ხელები ნერვიულად გაუსვა შარვალს, მერე ჯიბეებში ჩაიწყო, რათა თითების კანკალი დაემალა. და აი, შორიდან დაინახა – ჯეიკი ნელი ნაბიჯებით მოდიოდა, თითქოს ოდნავ ყოყმანობდა.
– ჰეი, – ჩუმად მიესალმა ჰისონი, როცა ჯეიკი ახლოს მოვიდა.
– ჰეი, – ასევე მოკლედ უპასუხა ჯეიკმა და ჰისონის გვერდით დაჯდა პარკის სკამზე. წამით ორივე ჩუმად იყო, თითქოს არ იცოდნენ, როგორ დაეწყოთ საუბარი.
ჯეიკმა ჰაერი ღრმად ჩაისუნთქა და ბოლოს ხმა ამოიღო.
– ჰისონ... გუშინ ვფიქრობდი იმაზე, რაც ჩვენს შორის ხდება, – დაიწყო ჯეიკმა და მზერა ჰორიზონტზე გაუშტერა. – მე ვიცი, რომ რაღაც გრძნობა არსებობს ჩვენ შორის, და ვიცი, რომ ამას ორივე ვგრძნობთ... მაგრამ არ ვიცი, რა ვუყო.
ჰისონი ხმის ამოღებას აპირებდა, მაგრამ ჯეიკმა ხელით ანიშნა, რომ დაეცადა.
– ამდენი ხანია, ვერ ვხვდები, რა მჭირს. შენ ხარ ერთადერთი ადამიანი, ვისაც ასე ახლოს ვგრძნობ თავს, მაგრამ ისიც ვიცი, რომ რაც არ უნდა გავაკეთო, რაღაც ყოველთვის ხელს გვიშლის. სამყაროს თითქოს არ უნდა, რომ ეს ურთიერთობა შედგეს... – ჯეიკის ხმა ტკივილით იყო სავსე, თითქოს სიტყვებს მოზომილად ეუბნებოდა, რომ არ დაიმარხოს გრძნობები.
– მაგრამ, ჯეიკ... ჩვენ შეგვიძლია. მე არ მაინტერესებს, რას ფიქრობს სამყარო. ჩემთვის მთავარი ის არის, რომ შენ ჩემთან იყო, – ჰისონმა თავი ასწია და ჯეიკს თვალებში შეხედა. მის ხმაში სიმტკიცე იგრძნობოდა, მაგრამ ამავე დროს შიში, რომ ეს ყველაფერი ვერ იმუშავებდა.
