raspberry cake •|• TAEKOOK

ilk randevu

Bölümün diğer adı kaos öncesi sessizlik fln olmalı soxmgxjznshxkdjs

Saka çokta kötü bişi yapmicam
yani... sanırım?

Sizce bu ficde smut yazabilir miyim yoksam yok (Siz isteyin ottan boktan bişeyden çıkarıp yine yazarım:))

°°°

Jungkook'tan

Ekrana boş boş bakarken sırıtarak dudaklarımı ısırıyordum hâlâ. Ne kadar süredir böyle mesajları tekrar tekrar okuyordum bilmiyorum..

Her ne kadar 'merak etmedim' desem bile aslında deli gibi merak etmiş ve biraz kıskanmıştım.

Ve o bunu fark edip, söylemememe rağmen bana açıklama yapmıştı. İnkar etsem bile ikimiz de aslında ne düşündüğümü biliyorduk ve onun, bunu ben söylemeden anlaması ve telafi etmeye çalışması deli gibi hoşuma gitmişti.

Bildiğini bildiğim bir diğer konu ise yanlışlıkla gönderdiğim mesajdı..

Hemen silmeme rağmen görmüştü ve eminim şuan konu kapanmış gibi dursa da sonrasında tekrar soracağını biliyordum.

Özleyip özlemediğimi ise bilmiyordum

Evet bu çok aptalcaydı ama bilmiyordum işte. Sürekli yanımda olsun istiyordum, Sürekli onu görmek istiyordum,Sürekli onunla konuşmak istiyordum, Her an her saniye yanımda olsa ondan asla sıkılmayacağımı biliyordum

ama özleyip özlemediğimi bilmiyordum işte

İnsan nasıl bunu bilmezdi?

Nasıl hissetmezdi?

Hiçbirinin cevabını bilmiyordum çünkü ben bu duygulara çok yabancıydım..

Annemin yokluğunda bile bu duyguları yaşayamamıştım. Özlesem ne değişecekti ki? Hiçbir zaman ne kendini ne de beni koruyamamıştı. Hiçbir zaman saçlarımı okşayıp 'birgün hepsi bitecek ve biz mutlu olacağız oğlum' dememişti.

Yalan bile olsa küçük bir çocuk için bu sözler fazlasıyla umut taşıyordu fakat o bunu yapmamıştı.

'oğlum' bile dememişti

Bana bir kerecik oğlum demesi için herşeyimi verirdim o zamanlar... ama Bunlar için onu suçlayamazdım asla. Olanların ve yaşadıklarımızın hiçbiri onun suçu değildi.

Ayağa kalkacak gücü bile yoktu onun. Hep mutlu görünmeye çalışırdı herkese. Geniş bir çevresi vardı. ona değer veren bir sürü arkadaşı vardı. ama hiçbiri asıl gerçeği görmemişti,görememişti

Asla onun gibi olmamıştım ben. Dışarıdan bakınca nasıl duruyordum bilmiyorum fakat asla onun kadar güçlü değildim. Ne geniş bir çevrem vardı ne de ayakta kalacak gücüm.bazen Jimin'e bile istemeden güvensiz yaklaşıyordum.

Oda bunun farkındaydı ama susuyordu çünkü yapabileceği birşey yoktu. Yinede beni herşeye rağmen bırakıp gitmediği için ona minnettardım.

Özlem dışında birçok duyguyu da bilmiyordum. Hiç hissetmemiştim ve yılların birikimiyle bu konulara fazlasıyla yabancı kalmıştım

Birini sevince ne yaparsın?

Nasıl davranman gerekir?

Ne yaparsam kırılır?