Dziewczyna, która straciła kontrolę || Miraculous fanfiction

Sekret Adriena

Wychodził gdzieś. Beze mnie. Nie było nawet takiej opcji, jeśli jemu ojciec pozwolił, to mi też powinien. Najpierw jednak musiałam się dowiedzieć, gdzie mój brat tak właściwie się wybierał w sobotę rano. Przystanęłam na środku schodów i skrzyżowałam ręce na piersiach.

— A ty niby dokąd? — zatrzymałam go.

Odwrócił się do mnie. Już miał chyba nadzieję, że uda mu się wymknąć bez swojej irytującej siostry, ale na jego nieszczęście byłam zbyt wścibska. Uniosłam brew w oczekiwaniu na wyjaśnienia. Adrien podrapał się po karku. 

— Nino występuje dziś w „Wyzwaniu" i zaprosił mnie do studia — wyjaśnił zakłopotany.

— I ojciec się niby zgodził? — Jakoś nie chciało mi się w to wierzyć.

Uniósł ręce w obronnym geście.

— Ej, tym razem naprawdę nie uciekam. Pozwolił, przyrzekam!

Prychnęłam pod nosem. Strasznie bawiły mnie jego próby wytłumaczenia się, a to jeszcze nie był koniec.

— W takim razie czemu nie weźmiesz mnie ze sobą? Jesteś strasznie samolubny, wiesz? — dramatyzowałam. Nie było mi oczywiście jakoś szczególnie przykro, ale musiałam się z nim trochę podroczyć. Jak mieliśmy się wymykać bez pozwolenia, to oczywiście zawsze mnie brał, żeby w razie czego był ochrzan grupowy, ale jak w końcu dostał na coś zgodę, nawet o mnie nie pomyślał.

Kilka razy otworzył i zamknął usta, zdezorientowany.

— Nie wiedziałem, że lubisz takie programy! — bronił się, wymachując przy tym rękami, co jeszcze bardziej mnie rozbawiło, przez co zaczęłam się śmiać.

— Bo nie lubię. — Otarłam łzę z oka. — Ale następnym razem gdy będziesz miał okazję do wymknięcia się z domu, powiadom mnie z łaski swojej. — To mówiąc, zbiegłam po schodach, by do niego dołączyć. — Zabiorę się z tobą i nie masz wyboru, inaczej powiem ojcu, że narażałeś się i polazłeś za Kamiennym Sercem. — Uśmiechnęłam się złośliwie.

— To było dwa miesiące temu! — nie dowierzał.

— Ale to nie ma żadnego znaczenia, ojciec i tak by się wściekł, a nie chcemy tego, prawda?

— Dobra, chodź ze mną, Nino raczej nie będzie miał nic przeciwko. Zresztą i tak bym cię wziął, po prostu nie sądziłem, że chciałabyś iść.

— Jasne. — Uniosłam kącik ust.

— Serio mówię!

Wsiadłam do auta. Oczywiście, że bym na niego nie naskarżyła. Nie z czymś tak poważnym, dostałby szlaban na całe życie, a mi zapewne też by się oberwało, ojciec znalazłby jakiś powód. Mimo wszystko lubiłam go tym straszyć, poza tym mu się należało, przecież to co zrobił naprawdę było głupie i niebezpieczne!

Program, w którym Nino miał wziąć udział, też mnie rzecz jasna zbytnio nie interesował, ale skoro miałam okazję spędzić czas poza domem, zamierzałam z niej skorzystać. Dlaczego niby miałabym nudzić się w pokoju, podczas gdy mój brat świetnie bawiłby się ze znajomym? Kategorycznie mówiłam czemuś takiemu „nie". 

Studio było spore i chwilę szukaliśmy pomieszczenia, w którym znajdował się Nino, ale w końcu trafiliśmy. Gdy chłopak nas zobaczył, pomachał nam i zsunął z uszu słuchawki. Zdążyłam już zaobserwować, że słuchał muzyki praktycznie przez cały czas. Też ją lubiłam, ale bez przesady. Wolałam swoje skrzypce...

— Siema, stary! — przywitał Adriena.

— Hej, Nino, wziąłem ze sobą Ámbar, to nie problem?

Skamieniałam. Cholera, nie przemyślałam, że przyjechanie tu będzie wiązało się z interakcją z kolegą brata. Co ja miałam mu powiedzieć, że wprosiłam się, bo mi się nudziło? Przecież on pomyśli, że nie potrafiłam się sobą zająć. Dlaczego ja, u licha, nie mogłam najpierw myśleć, a potem dopiero robić?