အေဝးတစ္ေနရာကကမ္းစပ္မွာ အခ်စ္ငွက္ေလးလိုစံုတြဲတစ္တြဲဟာ ကမ္းေျခမွာလမ္းအတူဆက္ေလ်ွာက္ေနၾကဆဲပင္။ လက္ဖမိုးေပၚကေသြးေၾကာေတြ ထင္ရွားေပၚလြင္ေအာင္ပင္ အားျပဳကာဆုပ္ကိုင္ထားေသာ ေသနတ္ေျပာင္းဝေရ႔ွမွာေတာ့ အေသခံေနေသာတစံုတစ္ေယာက္ဟာ မ်က္ႏွာကိုေအးေဆးစြာေမာ့လို႔ထားသည္။
" အေရ႔ွကေနဖယ္လိုက္ "
ရန္ၿငိဳးေတြအေတာမသတ္ႏိုင္သ၍ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကေဝးေနဦးမည္ကို ထိုတစံုတစ္ေယာက္ကနားလည္လို႔ မ်က္ဝန္းေသႏွင့္မိန္းကေလးကိုတားျမစ္ေနသည္။ ပစ္လိုလ်ွင္လည္း ေသလိုက္ရသည္မွလြဲကာ အျခားေသာနာက်င္စရာမရိွသည္မို႔ ေက်ေက်နပ္နပ္ပင္ေဖ်ာင္းဖ်ခ်င္ေနသည္။ ဤေနရာကလွည့္ထြက္သြားမည္ဆိုလ်ွင္ မိန္းကေလးရဲ့ဘဝက ေျပးလႊားပုန္းေရွာင္ေနရမည့္အစား အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ သာမန္လူလိုျဖတ္သန္းႏိုင္လိမ့္မည္။
" ၿပီးဆံုးခဲ့တာေတြကို ၿပီးခဲ့သလိုထားရေအာင္ "
မ်က္ဝန္းေသေလးဟာ သူမေျပာလိုက္ေသာစကားကို မ်က္ေတာင္မခတ္ဘဲၾကည့္လို႔ေနသည္။ လက္ညိုးတစ္ခ်က္ေကြးရံုႏွင့္ က်ည္တစ္ေတာင့္က နဖူးကေနေဖာက္ဝင္သြားမွာသိေပမဲ့ သူမဆက္ၿပီးေဖ်ာင္းဖ်မိသည္။
" ဒီေလာကမွာ ဘယ္သူကမွအျပစ္မကင္းခဲ့ဘူး "
သူမစကားကိုနားေထာင္ရင္း မိန္းကေလးဟာတိတ္ဆိတ္ေနသည္။ နဖူးတည့္တည့္က ေသနတ္ေျပာင္းဝကိုအသာဖယ္ၿပီး အေဝးတစ္ေနရာမွစံုတြဲကို သူမလွမ္းၾကည့္ရင္းသက္ျပင္းငယ္ခ်လိုက္သည္။
" လူတိုင္းလက္မွာ မတရားသျဖင့္ေသြးေတြ အမ်ားႀကီးစြန္းထင္းခဲ့ၿပီးၿပီ..... ရပ္လိုက္ပါေတာ့ ပန္ေလး "
ပခံုးကိုဖြဖြလွမ္းကိုင္လိုက္ၿပီး ထိုမိန္းကေလးလက္ထဲကေသနတ္ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းဆြဲယူျဖစ္သည္။ ဘဝတေလ်ွာက္မွာ အရြယ္ႏွင့္မလိုက္ေအာင္ ေသြးေတြစြန္းခဲ့တဲ့လက္ကို ေနာက္ထပ္မစြန္းထင္းခ်င္ေတာ့ေပ။
" ေမြးစားေမေမလည္း ဒီလိုျမင္ေတြ့ခ်င္မွာမဟုတ္ဘူး "
" သာသာက..... သာသာကအခုထိ ဟန္ကိုမမွတ္မိေသးဘူး "
မ်က္ဝန္းေသႏွင့္မိန္းကေလးက ထိုသို႔ေျပာရင္း မ်က္ဝန္းအိမ္ထဲမွာ မ်က္ရည္ၾကည္ေတျြပည့္လာသည္။ အေဝးတစ္ေနရာကိုလွမ္းၾကည့္ေတာ့ ကမ္းေျခမွာလမ္းေလ်ွာက္ေနၾကတဲ့ႏွစ္ေယာက္က အပူအပင္မရိွေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကတာျမင္လ်ွင္ နာက်င္စြာအံတင္းမိျပန္သည္။
" ဒီလိုျဖစ္ရတာ သူတို႔ေၾကာင့္မဟုတ္လား..... "
ထိုစကားသံဟာ တိုးတိမ္စြာထြက္ေပၚလာကာ တင္းတင္းဆုပ္သြားေသာ လက္သီးဆုပ္ေလးက မ်က္ရည္မက်ဖို႔ထိန္းထားပံုေပၚသည္။ ခဲေရာင္ကားနံေဘးမွာ ႏွစ္ေယာက္လံုးရပ္ေနခဲ့ၾကၿပီး အေဝးတစ္ေနရာက လူႏွစ္ေယာက္ကိုသာ မည္သည့္စကားမ်ွမဆိုဘဲ ရပ္ၾကည့္ျဖစ္ၾကသည္။ ႏွင္းဆက္ပန္ခံစားခ်က္ကို ပန္းလက္ရံုးေကာင္းေကာင္းနားလည္ေပမဲ့ တသက္လံုးပုန္းကြယ္ေနရမည့္အျဖစ္မ်ိဳး ထပ္ၿပီးမျဖစ္ေစခ်င္ေတာ့ေပ။
" သူတို႔ေနာက္မွာ ႏွင္းဆီပရဝဏ္ရိွတယ္ ပန္ေလး "
" ေဝသာကီကိုပါ မထိခိုက္ႏိုင္ဘူးလို႔ ေျပာႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး "
ေမြးစားမိခင္က သူမမိခင္အေပၚအခ်စ္ႀကီးခဲ့လို႔ မမွားသင့္တာေတြမွားယြင္းကာ ျပန္မဆံုႏိုင္ေတာ့တဲ့အထိ ေဝးသြားၾကရသည္မဟုတ္လား။ သူမမိခင္ကလည္း ေမြးစားမိခင္အေပၚနာက်င္ေစခဲ့ၿပီး လမ္းမွားေရာက္ေနတာကို ျပဳျပင္ေပးရမည့္အစား အတၲႀကီးတဲ့သူမဖခင္အေပၚသာ ခံစားခ်က္ေတြပံုအပ္ခဲ့သည္။ အဲဒီလိုမ်ိဳးဘယ္ကစမွားယြင္းမွန္းမသိေသာ အမွားတစ္ခုကေန ေနာက္ထပ္အမွားေတြဆက္ျဖစ္ေစၿပီး အဆံုးသတ္မွာအက်ည္းတန္သြားမွာကို လက္ရံုးမလိုလားေခ်။
" ေသနတ္ကို မလက္ရံုးခဏယူထားေပး..... သာသာဆီသြားခ်င္လို႔ "
အတန္ၾကာၿငိမ္သက္ေနၿပီးမွ မထင္ထားမိေသာစကားကိုေျပာလာလို႔ ပန္းလက္ရံုးသက္ျပင္းကိုခ်ကာ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္မိသည္။ ေဝသာကီရဲ့ရံုးတက္ရံုးဆင္းခ်ိန္ကို အခ်ိန္မွန္သြားေစာင့္ၾကည့္တတ္တာ သူမသိထားသည့္အတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္စြာၾကည့္ရင္း ကားေပၚတက္ကာထြက္သြားတဲ့အထိ လိုက္ၾကည့္ေနမိခဲ့သည္။ လက္ထဲကိုျပန္ငံု႔ၾကည့္ေတာ့ မထိေတြ့တာၾကာေသာေသနတ္ေလးက လက္ဖဝါးထဲမွာေအးစက္စက္တည္ရိွေနေလသည္။
............................................................
သတၲိနည္းေသာလူေၾကာက္တစ္ေယာက္လို အေဝးကပံုရိပ္ေလးတစ္ခုရဲ့လႈပ္ရွားမႈကိုသာ ကားထဲကေနလွမ္းၾကည့္ရင္း အနီးဆံုးအထိမသြားရဲေအာင္ တြန္႔ဆုတ္ေနမိသည္။ သူစိမ္းသက္သက္အၾကည့္ေတြကို မခံစားႏိုင္တဲ့သူ႔ႏွလံုးသားေလးက သူမအေရ႔ွမွာရပ္တည္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ အေတာ္ေလးႀကိဳးစားရဦးမည္ပင္။
အၿပံဳးအရယ္မရိွေသာမ်က္ႏွာေလးက အမ်ားႀကီးပိန္သြားခဲ့ၿပီး ဆံႏြယ္ေတြလည္းရွည္လာကာ ေဆးေရာင္ေတြမျခယ္ဘဲနက္ေမွာင္ေနသည္။ တည္ၿငိမ္ရင့္က်က္ေသာပံုရိပ္ေလးဟာ သူႏွင့္မေတြ့ခင္ကပံုစံေလးလို ျပန္လည္ေျပာင္းလဲသြားသည့္အတြက္ ဝမ္းနည္းရမလား ဝမ္းသာရမလားေတာင္မသိေတာ့ေခ်။ သာသာလို႔ ႏႈတ္ခမ္းေလးလႈပ္ရံုေခၚမိေတာ့ အမွတ္မထင္သူ႔ဘက္ၾကည့္လာသေယာင္ လွည့္လာေသာအၾကည့္ေလးေၾကာင့္ ရင္ဘတ္ထဲကတထိတ္ထိတ္ခုန္ကာ စိတ္လႈပ္ရွားမိေလသည္။
" သာသာကိုလြမ္းလိုက္တာ..... "
လြမ္းဆြတ္ျခင္းေၾကာင့္စကားသံဟာတိုးလ်ေနၿပီး ထြက္သြားေသာကားေလးကိုၾကည့္ရင္း ဘယ္ဘက္လက္ခလယ္ႏွင့္လက္သူႂကြယ္မွ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့လက္ထပ္လက္စြပ္ေလးကိုၾကည့္လိုက္သည္။ ေဝးကြာခဲ့တဲ့ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ကာလမွာ ဒီလက္စြပ္ေလးကိုသာၾကည့္ရင္း သူ႔ကိုမမွတ္မိေတာ့တဲ့သူမကိုတမ္းတခဲ့ရသည္။ အေဝးကေနသတင္းေတြနားစြင့္ရင္း ဝမ္းကြဲအစ္မဆီကေရာက္လာတဲ့ သူမဓာတ္ပံုေတြကိုသာၾကည့္ရင္း လြမ္းခဲ့ရတဲ့ေန့ရက္ေတြလည္းမ်ားခဲ့ၿပီ။
ဒီႏိုင္ငံကိုျပန္ေရာက္လာတဲ့ေန့ကစၿပီး မပ်က္မကြက္အေနာက္ကလိုက္ခဲ့ေပမဲ့ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေတြ့ဖို႔ခြန္အားကေတာ့ ႏွင္းဆက္ပန္မွာမရိွခဲ့ေပ။ အတိတ္ေမ့ေနေသာ ေဝသာကီကိုျမင္လ်ွင္ စိမ္းသက္သက္ႀကီးၾကည့္ေနမယ့္ပံုစံကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ေၾကာက္ရြံ႔ေနတာျဖစ္သည္။ သူ႔ကိုမုန္းခဲ့ဖူးသည့္ပံုစံထက္ ဘာမွမမွတ္မိေတာ့တဲ့ပံုစံက ႏွင္းဆက္ပန္ကိုပိုဝမ္းနည္းေစသည္။
ကားကိုအေတာ္ေလးေဝးတဲ့ အကြာအေဝးတစ္ခုကေန ပံုမွန္ေလးေမာင္းႏွင္လာရင္း ပန္ဆက္ဆိုသည့္ကိုယ္ပိုင္ေက်ာင္းေရ႔ွမွာ နက္ျပာေရာင္ၿပိဳင္ကားေလးရပ္တန္႔သြားတာကို တိတ္ဆိတ္စြာၾကည့္ကာ ဟန္လည္းကားကိုရပ္တန္႔လိုက္သည္။ သတိမထားမိႏိုင္ေသာေနရာမွာ ကားကိုရပ္တန္႔ထားတာျဖစ္လို႔ ပန္ဆက္ေက်ာင္းေရ႔ွကပံုရိပ္ကို ဟန္ေသခ်ာမျမင္ရေပ။ ေနာက္ေက်ာေလးကိုသာလွမ္းေတြ့ရၿပီး ကေလးေတြအားလံုးထဲမွ ကေလးတစ္ေယာက္ေျပးထြက္လာတာကို စိတ္ရွည္စြာဆီးႀကိဳၿပီး ကားေပၚတက္သြားတာကိုသာျမင္ရသည္။
ထိုကေလးကဘယ္သူ႔ကေလးလဲ ဟန္ေသခ်ာမသိသလို ဘယ္လိုေၾကာင့္ေကာင္မေလးဆီေရာက္ေနလဲ ဟန္ေသခ်ာမသိထားေပ။ ဟန္သိသည္က ေကာင္မေလးရံုးဆင္းလာၿပီဆိုလ်ွင္ ထိုကေလးေလးကိုဝင္ႀကိဳတတ္ၿပီး တစ္ခါမွမသိသည့္အိမ္ျပန္လမ္းကိုျပန္သြားတတ္တာပင္။ ထိုအိမ္ေလးက ဟန္ဝမ္းကြဲအစ္မအိမ္ဆိုတာ ေနာက္မွသိခဲ့ရၿပီး ေကာင္မေလးလည္းအတူေနထိုင္မွန္းသိရသည္။ ယခုထက္ထိေတာ့ ဝမ္းကြဲအစ္မကို ဟန္ျပန္ေရာက္လာတာမေျပာရေသးလို႔ ထိုအိမ္နားမေရာက္ခင္ဆို ဟန္လွည့္ျပန္လာတတ္သည္။
တစ္ေန့ေတာ့ ေကာင္မေလး ဟန္ကိုမွတ္မိလာမယ္လို႔ယံုၾကည္ပါတယ္.....
ခဲေရာင္ကားေလးက လမ္းမေပၚမွာတရိပ္ရိပ္သြားေနၿပီး အိမ္မဟုတ္ေသာအိမ္ဆီသို႔ဦးတည္ေမာင္းႏွင္ေနသည္။ ထိုအိမ္ေလးဟာ ဟန္ရဲ့လူမသိေသာဝမ္းကြဲအစ္မအိမ္ျဖစ္ၿပီး ရႈပ္ေထြးေသာလ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ေတြႏွင့္အတူ တစ္ခ်ိန္ကဟန္လက္ေထာက္က ဝမ္းကြဲအစ္မျဖစ္လာခဲ့သည္။ စာေရးတဲ့အလုပ္ကိုလုပ္ေန၍ အိမ္ၿခံေလးကသိပ္မက်ယ္လွေပမဲ့ ရိုးရိုးရွင္းရွင္းအျပင္အဆင္ႏွင့္ ရပ္ကြက္ေလးကတိတ္ဆိတ္လွသည္။
အိမ္အျပန္လမ္းေပၚမွာ ေကာင္မေလးအေၾကာင္းေတြးရင္း ကားေမာင္းရတာကိုဟန္သေဘာက်သည္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက မာမီရဲ့ေလ့က်င့္ေပးမႈေတြေအာက္မွာ ပင္ပန္းနာက်င္ရတိုင္း ေကာင္မေလးအေၾကာင္းကိုေတြးျဖစ္ၿပီး ခြန္အားေတြအၿမဲလိုလိုယူတတ္သည္။ ဟန္သန္မာလာတဲ့တစ္ေန့မွာ ေကာင္မေလးဆီအေရာက္လာမယ္ဆိုတဲ့ ရယ္စရာကေလးအေတြးနဲ႔ မာမီေလ့က်င့္ေပးခဲ့သမ်ွကိုက်ိတ္ခံခဲ့သည္။ ဒဏ္ရာေတြရလို႔ေဆးထည့္ရလ်ွင္ ေကာင္မေလးေဆးထည့္ေပးတာကို ဟန္မွာသတိတရေတြးၿပီး မာမီ့က်ာပြတ္စာကိုနာမွန္းေတာင္မသိတဲ့အထိပင္။
ေကာင္မေလးနဲ႔ပတ္သက္ရင္ ဟန္ကအရူးတစ္ေယာက္ပဲထင္တယ္.....
လက္စားေခ်ဖို႔ဟန္လက္ေလ်ွာ့ခဲ့တာက ေကာင္မေလးနဲ႔ထပ္မေဝးခ်င္ေတာ့လို႔ဆိုတာ နားလည္ေပးမယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ ဟန္သာမိုက္မိုက္မဲမဲလုပ္မိရင္ ပရဝဏ္ေနာက္ခံရိွတဲ့သူေတြေၾကာင့္ ေကာင္မေလးကိုပါသက္ေရာက္မွာ တကယ္ေၾကာက္တယ္။ ႏွင္းဆီပရဝဏ္ကို ဟန္မာမီေတာင္မထိရဲခဲ့လို႔ ေကာင္မေလးတစ္ခုခုျဖစ္မွာေတြးၿပီး ဟန္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဟန္ကိုေမ့ထားလို႔ရေပမဲ့ ဟန္ေၾကာင့္ ေကာင္မေလးထိခိုက္သြားမွာမလိုခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒီအတိုင္းေလးေငးၾကည့္လို႔ရရင္ ဟန္တိတ္တိတ္ေလးေငးၾကည့္ၿပီး ေကာင္မေလးကိုဆက္ခ်စ္ေနခ်င္တယ္။
တိတ္ဆိတ္ေနေသာပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဘယ္ေနရာကိုၾကည့္ၾကည့္ တံတိုင္းမနိမ့္မျမင့္ႏွင့္ၿခံေတြကိုျမင္ႏိုင္သည္။ တခ်ိဳ႕ေတြက စိမ္းစိုတဲ့အပင္ေတြႏွင့္အလွဆင္ထားၿပီး တခ်ိဳ႕ေတြကေတာ့ ၿခံထဲမွာေခြးေလးေတြေမြးထားတတ္သည္။ ရိုးရွင္းတဲ့လူေနမႈဆိုတာ ဒီလိုပါလားလို႔ေတြးမိၿပီး မိမိလက္ေတြကိုငံု႔ၾကည့္လိုက္မိေသးသည္။ လူသတ္သမားတစ္ေယာက္ရဲ့လက္မွာေတာ့ လက္စြပ္ေလးႏွစ္ကြင္းက ႏွစ္သိမ့္သလိုၾကည့္ေနသည္။
" ဒီေန့ျပန္ေရာက္တာေစာတယ္ "
သူလိုကိုယ္လိုေအးစက္စက္မ်က္ႏွာႏွင့္ အငွားကားစီးကာျပန္လာေသာ ပန္းလက္ရံုးထံကို ႏွင္းဆက္ပန္လွည့္ၾကည့္မိသည္။
" အင္း "
" ၿခံတံခါးဖြင့္ေပးပါလား ပန္ေလး "
လက္ထဲမွာအထုပ္မ်ားစြာႏွင့္ ေစ်းဝယ္လာပံုရေသာပန္းလက္ရံုးကို ႏွင္းဆက္ပန္ၾကည့္ရင္း ေနာက္ေတာ့ကမ္းေပးလာေသာေသာ့ကိုယူကာ ၿခံတံခါးကိုဖြင့္ဝင္လိုက္သည္။ ေပးထားတဲ့ေသနတ္အေၾကာင္း တစ္ခြန္းတေလမေမးမိသလို အိတ္ေတြကိုကူသယ္ေပးဖို႔လည္း စကားမစျဖစ္ေခ်။
" ဘာေတြဝယ္လာတာလဲ "
အိမ္ထဲကိုေရာက္မွသာ လက္ထဲကအထုပ္ေတြကိုၾကည့္ၿပီး ဟန္စကားစေမးျဖစ္သည္။ အရင္ကအထင္လြဲခဲ့တာေတြရိွခဲ့လို႔ မိခင္ျဖစ္သူႏွင့္ပန္းလက္ရံုးကို ဟန္အားနာၿပီး အျပစ္ရိွသလိုခံစားေနရသည္။ အျဖစ္မွန္ေတြသိေတာ့မွ ပန္းလက္ရံုးကလည္း ဟန္ရဲ့ဝမ္းကြဲအစ္မတစ္ေယာက္ဆိုတာ သိရတာမဟုတ္လား။ ေစာေစာကလည္း ပင္လယ္ဘက္မွာ ပန္းလက္ရံုးတစ္ေယာက္တည္းခ်န္ခဲ့ၿပီး ကားႏွင့္ထြက္လာမိတာဆိုေတာ့ ဟန္စိတ္ထဲေနရခက္ေနသည္။
" စာမူခရလာလို႔ လိုအပ္တာေတြဝယ္လာတာ "
" အင္း..... "
ေႁမြေဟာက္ဂိုဏ္းကအနားယူၿပီးေနာက္ပိုင္း ပန္းလက္ရံုးဘဝေလးက သာမန္လူတစ္ေယာက္လို သဘာဝက်က်ေလးျဖတ္သန္းေနတာျမင္ေတာ့ ဟန္လည္းအားက်သလိုရိွလာသည္။ ေကာင္မေလးသာျပန္မွတ္မိရင္ ဟန္လည္းသာမန္ဘဝေလးႏွင့္ လူသားဆန္ဆန္ျဖတ္သန္းၾကည့္ခ်င္သည္။ အမာရြတ္ေတြထပ္မလိုခ်င္ေတာ့သလို လူေတြကိုသတ္ျဖတ္ရတဲ့ဘဝကိုလည္း ဟန္ထပ္မလိုခ်င္ေတာ့ေပ။
စာအုပ္တစ္အုပ္ထုတ္ထားၿပီး ကဗ်ာတိုေလးေတြေရးရင္း ဘဝကိုစာရြက္ေတြၾကားစိတ္ႏွစ္ထားတဲ့ ပန္းလက္ရံုးပံုစံက အရင္တစ္ခ်ိန္ကျမင္ေနက်ပံုစံႏွင့္ လံုးဝဆန္႔က်င္ဘက္လိုပင္။ လက္ထဲမွာဓားကိုင္ထားေပမဲ့ လူသတ္ဖို႔မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ဟင္းခ်က္ဖို႔ျဖစ္လာသလို ေဖာင္တိန္တစ္လက္ကလည္း ႀကံဳရာလူသတ္လက္နက္မဟုတ္ေတာ့။ ျမင္ေတြ့ေနက်အနက္ေရာင္အဝတ္အစားေနရာမွာ သာမန္လူေတြဝတ္ေနက်အေရာင္ေလးေတျြဖစ္လာၿပီး အိမ္ေလးကလည္းအေမွာင္ထဲမွာမဟုတ္ဘဲ အလင္းေရာင္ေတြႏွင့္ျဖစ္လာသည္။
ခက္တာက ဟန္ကဘာမွမလုပ္တတ္ဘူး သာသာ.....
တိုးတိုးေလးစိတ္ထဲကေျပာရင္း လူသတ္သည္ကလြဲၿပီး သူ႔မွာဘာဝါသနာပါသည္ဆိုတာ ႏွင္းဆက္ပန္မသိဘဲျဖစ္ေနသည္။ အရုပ္ႏွင့္မကစားခဲ့ဖူးသလို ေက်ာင္းစာထက္ပိုသင္ၾကားရတာက သတ္ျဖတ္ေရးေလ့က်င့္ခန္းေတြသာျဖစ္လို႔ သူ႔စိတ္ထဲမွာကြၽမ္းက်င္သည္က လူသတ္ျခင္းသာရိွသည္။ ထိုေၾကာင့္ ကိုယ့္အေၾကာင္းႏွင့္ကိုယ္ရွက္မိၿပီး လည္ကုပ္ကိုပြတ္ကာ မ်က္ဝန္းေသေလးဟာ ဆိုဖာမွာသြားထိုင္ေနလိုက္ေတာ့သည္။
............................................................
ညေရာက္ေတာ့ ကားတစ္စီးႏွင့္အျပင္ထြက္လာခဲ့ၿပီး ေကာင္မေလးေနေသာအိမ္ေရ႔ွမွာ အတန္ၾကာလာရပ္ၾကည့္မိသည္။ မီးလင္းေနေသာအခန္းေတြထဲမွ အေပၚထပ္ကအျဖဴေရာင္လိုက္ကာအခန္းေလးကို ၿခံတံတိုင္းနားကပ္ကာ တိတ္တိတ္ေလးၾကည့္ရင္း မ်က္ဝန္းေသေလးက မ်က္ရည္ဝဲတက္လာသည္။ ထိုအခန္းေလးက ေကာင္မေလးအခန္းျဖစ္ၿပီး လိုက္ကာကအရိပ္ေလးျမင္ရံုႏွင့္ ေကာင္မေလးဆိုတာဟန္သိေနသည္။
" ဟန္ကို ဘယ္ေတာ့သတိရမွာလဲ သာသာ..... "
ေခါင္းေလးငံု႔ကာမ်က္ရည္ဝဲရင္း ႏႈတ္ခမ္းေလးကေယာင္နနေလးၿပံဳးကာ ထိုစကားကိုဆိုလိုက္ခဲ့သည္။ နာက်င္သည္ ျမင္ေနလ်က္ႏွင့္ေဝးေနရေသာအျဖစ္က ေကာင္မေလးဆီကအႏိုင္ယူခံရတာထက္ ပိုနာက်င္စရာေကာင္းသည္။ ဘာကိုမွမမွတ္မိတဲ့ေကာင္မေလးက ဟန္ကိုမမွတ္မိေတာ့တာေတြးမိလ်ွင္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ့မ်က္ရည္ေတြက အလိုလိုဝဲတက္လာသည္။
နာက်င္လိုက္တာလို႔ေတြးရင္း မ်က္ရည္ေတြကိုလက္ဖမိုးႏွင့္ဖိသုတ္ကာ မီးလင္းေနတဲ့အခန္းေလးကို တဖန္ျပန္ေမာ့ၾကည့္မိသည္။ အရာရာကိုေမ့ၿပီးေအးခ်မ္းေနတဲ့ ေကာင္မေလးကေတာ့ ဟန္ကိုေမ့ေကာင္းေမ့ႏိုင္ေပမဲ့ ဟန္ကေတာ့တစ္ရက္မပ်က္ သတိရေနခဲ့တာသိလား။ လုပ္စရာေတြရိွေသးလို႔ ေကာင္မေလးအနားကို စိတ္ခ်လက္ခ်မလာရဲေသးဘူးဆိုၿပီး စိတ္ထဲကတီးတိုးဆိုရင္း အျမင္အာရံုကိုႀကိဳးစားကာအၾကည့္လႊဲလိုက္သည္။
" ဆူးခက္ဟန္ ? "
ထိုစဥ္ ေခါင္းငံု႔ကာလမ္းေလ်ွာက္လာေသာ ႏွင္းဆက္ပန္ကို လူႏွစ္ေယာက္ကၾကည့္ေနၿပီး အံ့အားသင့္ေနေသာမ်က္ႏွာႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ရပ္ေနၾကေလသည္။ အနီးအနားကိုလမ္းေလ်ွာက္ထြက္ၾကပံုရတဲ့ ထိုႏွစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္လက္ကိုတစ္ေယာက္တြဲၿပီး အိမ္ျပန္လာတဲ့လမ္းမွာ ႏွင္းဆက္ပန္ကိုေတြ့လိုက္ၾကတာျဖစ္သည္။
" မမေငြလႊား "
" ဘယ္တုန္းကျပန္ေရာက္ေနတာလဲ ! "
ခပ္တင္းတင္းထြက္လာေသာေလသံက လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ကကိစၥကို ယေန့ထက္ထိမေက်နပ္ေၾကာင္းသိသာသည္။ နံေဘးကတစ္ေယာက္ေသာသူသာ လက္ကိုမဆုပ္ကိုင္ထားခဲ့ဘူးဆိုလ်ွင္ ေငြလႊားရံုလက္တစ္စံုက ႏွင္းဆက္ပန္၏အက်ႌစကိုဆြဲေဆာင့္မိေပမည္။ အေမွာင္ေလာကႏွင့္ကင္းရွင္းတဲ့ေငြလႊားရံုအဖို႔ အႏၲရာယ္မ်ားေသာအလုပ္ကိုလုပ္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကိုထိခိုက္ေစတဲ့အတြက္ ႏွင္းဆက္ပန္ကိုအျမင္မၾကည္ေနခဲ့ေပ။
" ေရ႔ွလကပါ မမေငြလႊား..... "
တိုးတိမ္ေသာစကားသံက လူသံုးေယာက္ၾကားရံုသာထြက္လာသည္။
" သာသာ အဆင္ေျပတယ္မဟုတ္လား..... ဟန္ ေမးၾကည့္ရံုပါ "
လက္ထပ္ခဲ့သည္ဆိုေသာ္လည္း သူစိမ္းေတြအလားျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ႏွင္းဆက္ပန္စိတ္ထဲမွာ ဝမ္းနည္းေနသည္ကအမွန္။ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ဘဝေလးတစ္ခုကို ေန့ရက္တိုင္းအတူကုန္ဆံုးရမည္လို႔ထင္ခဲ့ျခင္းက စိတ္ကူးယဥ္အေတြးတစ္ခုလိုျဖစ္ေနေတာ့သည္။ လက္ေတြ့မွာ နီးလည္းမနီးႏိုင္ ေဝးေနသည္လည္းမဆိုသာတဲ့ သူစိမ္းထက္ပိုစိမ္းတဲ့အေျခအေနမွာ ရွင္သန္ေနထိုင္ေနခဲ့ရသည္။
" အဆင္ေျပတယ္ေနာ္ ညီမေလး..... အိမ္ထဲမဝင္ေတာ့ဘူးလား "
ေငြလႊားရံုေဘးက ရဂံုႏြယ္ကေတာ့ အားတံု႔အားနာေလးေျဖေပးလာသည္။ သို႔ေသာ္ မ်က္ႏွာတည္တင္းေနေသာ ရဂံုႏြယ္၏အိမ္ေထာင္ဦးစီးေၾကာင့္ အၾကည့္ခံေနရသည့္ႏွင္းဆက္ပန္အစား သက္ျပင္းခ်ေနမိသည္။
" ဟင္အင္း မဝင္ေတာ့ဘူး မမ..... ဟန္ အခုပဲျပန္ေတာ့မလို႔ "
ႏွင္းဆက္ပန္ကို စူးစူးရဲရဲၾကည့္ေနသည့္ေငြလႊားရံုကေတာ့ တစ္ခုခုကိုေျပာလိုဟန္ျဖင့္ မ်က္ႏွာေၾကာကိုနည္းနည္းေလ်ွာ့လိုက္သည္။
" ဘယ္အခ်ိန္အထိ အေမွာင္ထဲဆက္ေနမွာလဲ ? ငါ့သူငယ္ခ်င္းကိုလက္ထပ္ထားတာ တိုင္းသိျပည္သိပဲ..... "
" အခုခ်ိန္ သူအတိတ္ေမ့ေနလို႔ ဖံုးလို႔ရသမ်ွဖံုးလို႔ရေပမဲ့..... ဘယ္အခ်ိန္အထိ ငါတို႔ဖံုးကြယ္ထားေပးရမွာလဲ ! အတိတ္ေမ့ေနတယ္ဆိုၿပီး တာဝန္မယူ ေခါင္းေရွာင္ခ်င္တာလား "
ဟန္ မမေငြလႊားေျပာတာကိုနားေထာင္ၿပီး မဟုတ္ေၾကာင္းျငင္းဆန္ဖို႔အတြက္ ေခါင္းငံု႔ထားတာကိုခပ္ျမန္ျမန္ေမာ့ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ေကာင္မေလးကိုလာမေတြ့တာက ဟန္ေခါင္းေရွာင္ခ်င္လို႔မဟုတ္ဘဲ ရန္ေႂကြးကိုေခ်ဖို႔ခ်ိတံုခ်တံုျဖစ္ေနလို႔မဟုတ္လား။ ေကာင္မေလးကိုထိခိုက္ေစတဲ့သူကို ဟန္အလႊတ္ေပးခ်င္စိတ္မရိွေပမဲ့ မမေငြလႊားစကားထဲကလို တိုင္းသိျပည္သိလက္ထပ္ထားေတာ့ ေကာင္မေလးထိခိုက္မွာေၾကာက္လို႔ ေတြေဝေနတာပဲရိွသည္။
" မဟုတ္ပါဘူး မမေငြလႊား..... ဟန္က ဟန္ကအခု "
" အင္း မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ အေမွာင္ထဲကျမန္ျမန္ထြက္ခဲ့..... အေမွာင္ထဲကထြက္ၿပီးရင္ ငါ့သူငယ္ခ်င္း နင့္ကိုေမ့ေနလည္း တာဝန္ယူရမယ္ "
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၿပီး ရန္ျဖစ္ေတာ့မလိုအေနအထားကေန မထင္မွတ္စြာေျပာလာတဲ့စကားေၾကာင့္ ရဂံုႏြယ္သေဘာတက်ေလးက်ိတ္ၿပံဳးကာ ေငြလႊားရံုမ်က္ႏွာကိုတျမတ္တႏိုးေလးၾကည့္လိုက္သည္။ စိတ္မာခ်င္သေယာင္ဟန္ေဆာင္တတ္ၿပီး သေဘာထားေလးကႏူးညံ့ေနေတာ့ အရင္ကထက္ပိုအခ်စ္ပိုလာမိတာ ရဂံုႏြယ္ပိုလြန္းသည္လို႔မထင္မိေခ်။
" အမွားေတြကိုဆက္လုပ္ေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ငါ့သူငယ္ခ်င္းအရိပ္ေတာင္ျမင္ရမယ္မထင္နဲ႔..... "
" မမေငြလႊား..... "
ကေလးေလးလိုမ်က္ရည္ဝဲလာၿပီး ေငြလႊားရံုကိုေခၚလိုက္ေသာ ႏွင္းဆက္ပန္ကို လူမသိေအာင္ၿပံဳးကာၾကည့္မိသည္။ ေကာင္းကင္ကတိမ္ကင္းစင္ေနတဲ့အတြက္ လေရာင္ၾကယ္ေရာင္ေတြက ေျမျပင္ေပၚကိုျဖာက်လ်က္ရိွၿပီး ပတ္ဝန္းက်င္ကလည္းပကတိေအးခ်မ္းေနခဲ့သည္။ တစ္ခါတေလ ေခြးေဟာင္သံတစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ၾကားရၿပီး ပိုးေကာင္ေလးေတြစီညံသံမွအပ ေလာကႀကီးဟာတိတ္ဆိတ္စြာရိွေနသည္။
.............................................................
ဒီေန့လည္း ပံုမွန္ေန့ေလးတစ္ေန့လိုပင္ ေကာင္မေလးေနာက္ကိုဟန္လိုက္ေနခဲ့ၿပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းကျမင္ရတဲ့မ်က္ႏွာေလးကို မ်က္ေတာင္မခတ္ဘဲၾကည့္ေနျဖစ္သည္။ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ကို ၾကက္ေၾကာ္ဆိုင္မွာ အေအးႏွင့္ၾကက္ေၾကာ္မွာေပးၿပီး ဖုန္းၾကည့္ေနတဲ့ေကာင္မေလးပံုစံက ဟန္ျမင္ေနက်ပံုစံႏွင့္ကြဲထြက္ေနသည္။ မရယ္မၿပံဳးရိွေနေပမဲ့ ျမင္တဲ့သူတိုင္းလွည့္ၾကည့္ရတဲ့အထိ သိပ္လွေနတဲ့ေကာင္မေလးေၾကာင့္ သဝန္တိုသလိုခံစားရသည္။
ဦးထုပ္အနက္ေရာင္ကို ငိုက္စိုက္ေဆာင္းထားတဲ့ဟန္ပံုစံက နည္းနည္းေတာ့ထူးဆန္းေနမွာဆိုေပမဲ့ မသိမျမင္ႏိုင္တဲ့အရပ္ကရန္သူေတြကို သတိေပးသလိုေတာ့မျဖစ္ခ်င္ေပ။ အတိတ္ေမ့ေနတဲ့ေကာင္မေလးက ဘာမွမမွတ္မိေတာ့သလို ဘာမွမသိေတာ့တဲ့သာမန္လူသာျဖစ္လို႔ ဟန္ေၾကာင့္ထိခိုက္သြားမွာေတာ့မျဖစ္သင့္ဘူးမဟုတ္လား။ သိုသိပ္စြာေနၿပီး လူမသိေအာင္ေငးၾကည့္ခြင့္ရတာကပဲ ဟန္အတြက္အလြန္ကံေကာင္းေနခဲ့ၿပီ။
" မာမီ မာမီ..... ပန္ သန္႔စင္ခန္းသြားခ်င္တယ္ "
တစ္ဖက္ဝိုင္းကေနၾကားရတဲ့စကားသံေၾကာင့္ ဦးထုပ္ကိုဆြဲခ်ကာေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဖုန္းကိုလက္မွာကိုင္ထားရင္း ကေလးေလးကိုေကာင္မေလးကၿပံဳးၿပီးၾကည့္ေနသည္။ ေနြးေထြးလြန္းတဲ့အၿပံဳးေလးကိုျမင္ရေတာ့ ဟန္လည္းသတိမထားမိဘဲလိုက္ၿပံဳးမိၿပီး မ်က္ဝန္းေသကလည္း စိတ္လႈပ္ရွားျခင္းေၾကာင့္တလက္လက္ျဖစ္သြားသည္။
" မာမီ လိုက္ပို႔ေပးမယ္ လာ "
" ဟုတ္ကဲ့ မာမီ..... ဟီး "
သြက္သြက္လက္လက္ေလးရိွတဲ့ကေလးေလးကို လက္ကေနေသခ်ာဆြဲကိုင္ၿပီးေတာ့ ေကာင္မေလးကသန္႔စင္ခန္းရိွရာကိုသြားေနေလသည္။ ထိုျမင္ကြင္းကိုလိုက္ၾကည့္ရင္း အေနာက္ကေနဟန္လိုက္သြားခ်င္မိေပမဲ့ သိသာသြားမယ့္ပံုစံကို အခုခ်ိန္မွာမျပခ်င္ေသးတာေၾကာင့္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးသာထိုင္လိုက္မိသည္။ ခဏၾကာေတာ့ ေကာင္မေလးက ကေလးေလးလက္ကိုဆြဲၿပီး စားပြဲဝိုင္းကိုျပန္ေရာက္လာသည္။ မွာထားတဲ့စားစရာေတြလည္း အခ်ိန္ကိုက္ေရာက္လာေတာ့ ေကာင္မေလးကဖုန္းဆက္မသံုးဘဲ ၾကက္ေၾကာ္ကိုသာယူစားလိုက္သည္။
က်ားရိုင္း.....
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဟန္ရဲ့မ်က္လံုးေတြက ဆိုင္အျပင္ဘက္ကေနျဖတ္သြားတဲ့လူရိပ္ဆီကို မထင္မွတ္ဘဲအၾကည့္ေရာက္သြားသည္။ မ်က္ခံုးညိုညိုေလးက မထင္မွတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ မထင္မွတ္ထားတဲ့ရန္သူကိုေတြ့လိုက္ရလို႔ အလိုမက်စြာတြန္႔ခ်ိဳးသြားၿပီး အပူအပင္ကင္းစြာရိွေနတဲ့ေကာင္မေလးကို တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ျဖစ္သည္။ မဖိတ္ေခၚဘဲထြက္ေပၚလာတဲ့ရန္သူေၾကာင့္ ေကာင္မေလးရဲ့မ်က္ႏွာကိုတစ္ခ်က္ျပန္ၾကည့္ၿပီး က်သင့္ေငြကိုစားပြဲေပၚတင္ကာထထြက္လာခဲ့သည္။
...........................................................
BẠN ĐANG ĐỌC
စွန့်ပစ်ခံအချစ် ( Anemone ) Z + U
Lãng mạnလှပသိမ်မွေ့သောအမျိုးသမီးလုပ်ငန်းရှင် လင်္ကာသုံနှင့် အသက်ဆယ်နှစ်ကွာဟတဲ့ ဆက်ဆံရေးတစ်ခုကိုတည်ဆောက်လိုတဲ့ ဟန်နွေနွံ။ မရိုးရှင်းသောအမျိုးသမီးဖြစ်လင့်ကစား ရဲတင်းစွာပတ်သက်ဖို့ကြိုးစားသည့် နုနယ်ပျိုမျစ်တဲ့ဟန်နွေနွံနှလုံးသားထဲမှာ အချစ်ဆိုတာမရှိဘူး။ မထင်မှတ်...
