မနက္အိပ္ရာႏိုးခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ဟန္ေနြႏြံမ်က္ဝန္းေတြက ေလးပင္စြာပြင့္လာခဲ့ၿပီး အိပ္ရာေဘးကနာရီကိုထၾကည့္သည့္အခ်ိန္မွာ ေမ့ေနေသာအရာေလးက မခံစားႏိုင္ေအာင္သတိေပးလာသည္။ ပံုမွန္ေန့ရက္ေတြလိုထင္မွတ္ၿပီး ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ထလိုက္မိကာမွ ညကအရိွန္ေတြေၾကာင့္ ဗိုက္ေလးကိုဖိကာျပန္လွဲအိပ္လိုက္ရသည္။ ေဘးကအမ်ိဳးသမီးေလးကေတာ့ ညကသူမဟုတ္ခဲ့သလိုမ်ိဳး ဟန္ေနြႏြံေဘးမွာေကာင္းစြာအိပ္စက္ေနသည္။
မ်က္လံုးေလးေမွးစင္းကာ ထိုအမ်ိဳးသမီးေလးကိုၾကည့္ရင္း ဟန္ေနြႏြံႏႈတ္ခမ္းေလးက အေပၚသို႔မသိသာစြာေကြးတက္သြားသည္။ အျပင္ကဝင္ေရာက္လာေသာ ေန့အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ လွပစြာအိပ္စက္ေနပံုက တကယ္ကိုလွပလြန္းေလသည္။ မနာလိုခ်င္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ၿပီးျပည့္စံုျခင္းအတိႏွင့္လွပလြန္းေနေသာ ထိုအမ်ိဳးသမီးေလးကို ေရွးဘဝကဆုေတာင္းမ်ားေကာင္းခဲ့သလားလို႔ ေမးၾကည့္ခ်င္သည္။
" လွလိုက္တာ..... "
အသက္ရႈလိုက္တိုင္းအလွတိုးေနသလားလို႔ ဟန္ေနြႏြံမွာေတြးမိရသည္အထိ ထိုအမ်ိဳးသမီးကလွရက္လြန္းသည္။ စိတ္ထဲမွာျဖစ္ေပၚလာသည့္အေတြးကို ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားကေနထုတ္ေဖာ္ခ်ီးမႊမ္းရသည္အထိ ထိုအမ်ိဳးသမီးကၿပီးျပည့္စံုသည္။
ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးက ပန္းေရာင္သန္းကာလွပေနၿပီး ၾကည္လင္ေသာမ်က္ဝန္းေလးကလည္း မ်က္ခြံေလးမိွတ္ထားသည့္တိုင္ မ်က္ေတာင္တို႔ကာရံကာလွပေနျပန္သည္။ မ်က္ႏွာေပၚကအစိတ္အပိုင္းတစ္ခုစီတိုင္း အေသးစိတ္ထုဆစ္ထားသည့္အလား အပိုအလိုမရိွစြာလွပလြန္း၍ ဟန္ေနြႏြံမွာ အၾကည့္မလႊဲႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနသည္။
" ၾကည့္လို႔ဝၿပီလား "
မ်က္လံုးေလးမိွတ္ထားရင္းက လကၤာသံုေမးလိုက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ေလးကိုေကြးလိုက္သည္။ အေစာကတည္းက ႏိုးေနၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ဟန္ေနြႏြံ၏လႈပ္ရွားမႈကို တိတ္တိတ္ေလးေစာင့္ေပးေနျဖစ္သည္။ ႏွစ္ေတြၾကာေညာင္းလာေသာ္ျငား လွတယ္လို႔အၿမဲေျပာတတ္သည့္ ဟန္ေနြႏြံ၏အျပဳအမူေလးကေတာ့ ေသးေသးေလးပင္မေျပာင္းလဲခဲ့ေခ်။
ထိုအျပဳအမူေလးက သေဘာက်ေက်နပ္ခ်င္စရာေကာင္းၿပီး ဟန္ေနြႏြံ၏ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ ကိုယ္ပိုင္အမူအက်င့္ေလးလို႔လည္းျမင္သည္။ မထူးဆန္းေသာခ်ီးမႊမ္းစကားကို ေနရာတိုင္းမွာၾကားေနက်ဆိုေသာ္လည္း ထိုေကာင္မေလးဆီကၾကားရေသာ စကားေလးေတြကေတာ့ ထူးျခားခ်က္ရိွေနခဲ့သည္။ ရိုးရွင္းစြာေျပာလိုက္ေသာစကားက ေသြးေအးပါေသာလူတစ္ေယာက္ကို မိန္းမငယ္ေလးလိုရွက္သြားေအာင္ ေကာင္းေကာင္းႀကီးလုပ္ႏိုင္သည္။
" ၾကည့္လို႔..... မဝေသးဘူး..... ဟန္နီျဖစ္ေနလို႔ အၾကည့္မလႊဲႏိုင္ေတာ့ဘူး "
" မင္းစကားတတ္တယ္ "
မ်က္ႏွာကိုတို႔ထိကလူက်ီစယ္ေသာလက္တို႔ကို လကၤာသံုအသာဖမ္းဆုပ္ၿပီး အဝတ္မကပ္ေသာကိုယ္ခႏၶာၾကားမွာ ေလဟာနယ္မရိွေအာင္ ဆြဲဖက္ထားလိုက္သည္။ ခပ္တိုးတိုးညည္းလိုက္ေသာ ဟန္ေနြႏြံမ်က္ႏွာကို လက္ႏွင့္အသာေမာ့ေစေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းကိုက္ကာမ်က္ေစာင္းထိုးေနသည့္ အၾကည့္လွလွေလးကိုလက္ခံရရိွခဲ့သည္။
" နာသြားတာလား ကေလး "
ၾကက္သီးထေစေသာစကားသံေၾကာင့္ ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုဟန္ေနြႏြံပိုဖိကိုက္လိုက္ၿပီး ထိုေက်ာ့ကြင္းကေနရုန္းထြက္ဖို႔ဟန္ျပင္သည္။ သို႔ေသာ္ အခ်ည္းႏွီးသာျဖစ္သြားေသာ ႀကိဳးစားမႈလွလွေလးကေတာ့ ေက်ာျပင္ကိုထိေတြ့ပြတ္သပ္လာေသာ လက္တစ္စံုေအာက္မွာရႈံးနိမ့္သြားရွာသည္။ နားဖ်ားကိုတိုးကပ္လာေသာ အသက္ရႈေငြ့ေလးက ဗလာက်င္းေနသည့္ခႏၶာကိုယ္အသိကို အသိေပးကာႏိႈးဆြေနသေယာင္။
" ဟန္နီေနာ္ ! "
သူမလက္ေမာင္းကိုဖ်တ္ကနဲရိုက္လိုက္ၿပီး အိပ္ရာေပၚကေန ဟန္ေနြႏြံအျမန္ေျပးဆင္းဖို႔ႀကိဳးစားရသည္။ ေစာင္ေအာက္ကလက္ကိုအျမန္ဆြဲထုတ္ရင္း မခုတ္တတ္သလိုၾကည့္ေနေသာ ဟန္ေနြႏြံ၏အမ်ိဳးသမီးေလးကို ခပ္ခြာခြာအေနအထားကေန မ်က္လံုးေမွးကာၾကည့္မိသည္။ ထိုရိုးသားေသာမ်က္ႏွာႀကီးကို ေက်ာေအာက္ကေခါင္းအံုးေလးႏွင့္ကြယ္ရင္း ေစာင္ေအာက္ကေနကိုယ္ေလးကိုလိွမ့္ထြက္လိုက္သည္။
ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ထိုသို႔လိွမ့္ထြက္လိုက္သည့္အခ်ိန္မွာ အရိွန္နည္းနည္းမ်ားၿပီး အတိုင္းအဆမသိစြာ ကုတင္ေအာက္သို႔ဟန္ေနြႏြံျပဳတ္က်သြားခဲ့သည္။ အက်မလွလို႔နည္းနည္းနာသြားေပမဲ့ ပါးစပ္ကိုအလ်င္အျမန္ပင္အုပ္ၿပီး ေခါင္းအံုးႏွင့္ကြယ္ထားခဲ့ေသာသူမကို မသိမသာေလးလွမ္းၾကည့္ရသည္။ တိတ္တိတ္ေလးနားစြင့္ေနမွာသိေပမဲ့ ထိုေနရာကေနမေရြ့လာသည္ကိုပင္ ေက်းဇူးလွမ္းတင္မိသည္။
" ဟန္နီ ႏြံအဝတ္ေတြေရာ..... ရွာမေတြ့ဘူး "
ကုတင္ေအာက္ဆင္းၿပီးမွအဝတ္အစားမေတြ့၍ ကိုယ့္အေနအထားကိုယ္ေတြးၿပီး နားရြက္ေတြပူေလာင္လာသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ အိပ္ရာေပၚကအမ်ိဳးသမီးေလးက အခ်ိန္ကိုက္လႈပ္ရွားသြားၿပီး ဟန္ေနြႏြံေရ႔ွသို႔တစံုတစ္ခုျဖတ္သန္းလာသည္။
" ေရအရင္ခ်ိဳးလိုက္ "
ခ်ိဳျမေသာစကားသံေလးက အဝတ္အစားလွမ္းဖမ္းလိုက္ေသာ ဟန္ေနြႏြံနားထဲသို႔ သာယာစြာစီးဝင္လာသည္။ တစ္ဖက္ကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အဝတ္အစားေတြကိုပင္ လ်င္ျမန္စြာဝတ္ဆင္ၿပီးေနၿပီျဖစ္သည္။ က်ားရိုင္းေလးသူမက သံုးဆယ့္ငါးႏွစ္လို႔မထင္ရက္ေအာင္ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလးလိုႏုပ်ိဳသြက္လက္ေနဆဲေပ။
" ကိုယ္ ဆူးႏွင္းနဲ႔ ဗီဒီယိုေကာလ္ေျပာဦးမယ္ "
ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ေလးမွာၿပံဳးေယာင္သန္းေနၿပီး သူ႔ကိုၾကည့္ေသာအၾကည့္ေတြထဲမွာ လကၤာသံု၏ေလးနက္မႈေတြကိုျမင္ေနရသည္။ အေနခက္မွာကိုေတြးေပးတတ္သည့္ ထိုအမ်ိဳးသမီးေလး၏အျပဳအမူက တကယ္ပင္ေျပးဖက္ခ်င္စရာေကာင္းလြန္းသည္။ သို႔ေသာ္ အဝတ္ေလးလံုရံုကြယ္ထားသည့္ ဟန္ေနြႏြံ၏အေနအထားေၾကာင့္ လကၤာသံုကိုေျပးၿပီးမဖက္ျဖစ္ေခ်။
.............................................................
ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာအခ်ိန္ၾကာၾကာေလး ေရႏြေးႏွင့္စိမ္ၿပီးေတာ့မွ ေရခ်ိဳးျခင္းအမႈကိုအၿပီးသတ္ကာ အဆင္ေျပရာအဝတ္အစားေလးေရြးဝတ္လိုက္သည္။ လက္ထပ္ၿပီးကတည္းက ဤအခန္းေလးမွာပင္ ထိုအမ်ိဳးသမီးေလးအိပ္စက္တတ္ေပမဲ့ ေရခ်ိဳးအဝတ္အစားလဲသည့္အမႈကိုေတာ့ သူမအခန္းမွာသာျပင္ဆင္တတ္သည္။ မည္သို႔ပင္ဆိုဆို ဤစံအိမ္ႀကီးကသူမအပိုင္ျဖစ္ေပမဲ့ သူမအသံုးျပဳေနက်အခန္းမွာသာ ေရခ်ိဳးျပင္ဆင္တတ္သည့္အက်င့္ရိွမွန္း လက္ထပ္ၿပီးေနာက္ပိုင္းမွသာသတိျပဳမိသည္။
ဟန္ေနြႏြံလည္း ေရႏြေးႏွင့္ေရစိမ္ခ်ိဳးထားသည္မို႔ အေစာကထက္စာလ်ွင္ ခႏၶာကိုယ္ကသက္ေတာင့္သက္သာရိွၿပီး ေနလို႔ထိုင္လို႔ေကာင္းေနသည္။ ထိုေၾကာင့္ စိတ္ေလးကပိုၾကည္လင္သလိုရိွၿပီး သူမအခန္းကိုသြားသည့္အခ်ိန္မွာလည္း သီခ်င္းေလးခပ္တိုးတိုးညည္းျဖစ္သည္။ အရင္ကဆိုးခဲ့ေပခဲ့ေသာ္လည္း ယခုအခ်ိန္တြင္လိမၼာေနၿပီျဖစ္၍ သူမ၏လက္ေထာက္ေတြကိုျမင္တိုင္း ရင္းႏွီးစြာႏႈတ္ဆက္စကားေျပာတတ္ေနခဲ့ၿပီ။
" မဂၤလာနံနက္ခင္းပါ မလက်ာ္..... "
သူတို႔ကလည္း ဟန္ေနြႏြံကိုျမင္ေတြ့လ်ွင္ ေဖာ္ေရြစြာၿပံဳးျပႏႈတ္ဆက္တတ္စၿမဲ။ မနက္ခင္းေလးကသာယာေနလို႔ အရာအားလံုးကၾကည္သာရႊင္ပ်ရိွေနသည္။
" မမေလး မမေလးဥကၠ႒ကိုရွာေနတာဆိုရင္ ေအာက္ထပ္မွာဧည့္ေတြ့ေနတယ္ေနာ္ "
လက်ာ္ရွင္ႏွင့္အၿမဲလိုလိုေတြ့လာရေသာ ေသြးပန္းနီဆိုသည့္ ထိုအမ်ိဳးသမီးေလး၏လက္ေထာက္စကားေၾကာင့္ မည္သူႏွင့္ေတြ့ေနသလဲဟူေသာ စိတ္ဝင္စားမႈေလးဝင္လာသည္။ ပံုမွန္ဆိုလ်ွင္ဧည့္ေတြ့ေလ့မရိွေသာ သူ႔အပိုင္အမ်ိဳးသမီးေလးက ယေန့မွစံအိမ္တြင္ဧည့္ေတြ့ေနသည္ဆို၍ ေအာက္ထပ္ကိုအလ်င္အျမန္ဆင္းသြားလိုက္သည္။
စံအိမ္ေအာက္ထပ္ကိုေရာက္ေတာ့ ေလ်ွာက္လမ္းတစ္ေနရာတြင္ အရပ္ျမင့္ျမင့္အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္က ေရႊေရာင္ဆံပင္အေခြေလးကိုသပ္တင္ရင္း သူမႏွင့္ၿပံဳးရႊင္စြာစကားေျပာေနသည္ကို ဟန္ေနြႏြံျမင္လိုက္ရသည္။ အမ်ိဳးသမီးေလးကိုယံုေပျငား ေအာင့္သက္သက္ခံစားခ်က္ႏွင့္ တစ္ဖက္လူကိုဟန္ေနြႏြံစူးစိုက္ၾကည့္ရင္း သူမအနားကိုခပ္ျမန္ျမန္ေလ်ွာက္သြားခဲ့သည္။
" ဒါ နင္ေျပာတဲ့တစ္ေယာက္လား ေခ်ာသားပဲ "
လက္ႏွစ္ဖက္ကိုယွက္ကာ သူတို႔ဆီတန္းတန္းမတ္မတ္လာေနေသာ ဟန္ေနြႏြံကို ေရႊေရာင္ဆံပင္ႏွင့္အမ်ိဳးသားကၾကည့္ေနသည္။ ထိုသူစကားေၾကာင့္ လကၤာသံုလည္း အေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္ျဖစ္ၿပီး ႏူးညံ့ေသာအၾကည့္ေတြႏွင့္အတူ ၿပံဳးလိုက္မိေခ်သည္။
" အင္း အဲဒါသူပဲ "
မ်က္ဝန္းအိမ္ထဲမွာ အခ်စ္ေတျြပည့္လ်ွံေနတာကို ထိုအမ်ိဳးသားသတိထားမိေတာ့ ခပ္လြန္႔လြန္႔ေလးၿပံဳးခဲ့သည္။ က်ားရိုင္းဂိုဏ္း၏အရွင္သခင္မက ခ်စ္မယ့္ခ်စ္တတ္ေတာ့လည္း နီးစပ္ရာလိင္တူတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့သည္တဲ့။ ယေန့ေခတ္မွာ ထိုလိင္တူကိစၥဟာမဆန္းၾကယ္လွသလို သူတို႔လိုအေမွာင္ေလာကမ်ိဳးဆက္ေတြအတြက္ ဤသို႔လက္တြဲေဖာ္ရိျွခင္းကလည္း အထူးအဆန္းပိုမဟုတ္ေနေခ်။ သို႔ေပမဲ့ အသည္းႏွလံုးမပါေအာင္ သူတို႔ဖခင္ဆီကေန ေလ့က်င့္ေပးျခင္းခံရေသာ လကၤာသံုလိုလူတစ္ေယာက္က ႏူးႏူးညံ့ညံ့ခ်စ္တတ္သြားမည္လို႔ မယံုၾကည္ႏိုင္ေသးတာျဖစ္သည္။
" နင့္ကို ဦးစက္ေသြး ငရဲျပည္ကလွမ္းဆဲေနေလာက္ၿပီ "
ထိုစကားေၾကာင့္ ဟိုကေလးမထံကေန သူ႔ကိုခဏအေရးေပးကာၾကည့္လာေသာ သူ႔အစ္မ၏မ်က္ႏွာကို ပခံုးတြန္႔ကာခပ္ေပါ့ေပါ့တံု႔ျပန္ေပးလိုက္သည္။ သူေျပာလိုက္ေသာစကားထဲမွာ ဘာမ်ားမမွန္ကန္တာပါလို႔ ဟိုကေလးမဆီကအၾကည့္စူးစူးလို သူ႔အစ္မကပါလာၾကည့္ေနရသည္လဲ။
" ပန္းခ်ီသာေအးေဆးဆြဲ ဂ်ိဳးဇက္ "
" သူဘယ္သူလဲ ဟန္နီ..... "
ေရ႔ွဆင့္ေနာက္ဆင့္ထြက္လာေသာ စကားသံေတြကိုနားေထာင္ၿပီး လက္ပိုက္ထားရင္းမ်က္လံုးလွန္ျပလိုက္သည္။
" ဦးစက္ေသြးျပန္႔ပြားထားတဲ့ ဒုတိယမ်ိဳးေစ့..... ကိုယ့္နာမည္ကဂ်ိဳးဇက္ လကၤာသံုရဲ့ တစ္လငယ္တဲ့အေဖတူေမာင္ငယ္ "
" ဟင္ ! "
သဝန္တိုကာရန္ေတြ့ဖို႔ျပင္ထားေပမဲ့ မထင္မွတ္ထားတာကိုၾကားလိုက္ရလို႔ ဟန္ေနြႏြံမွာအာေမဋိက္သာျပဳမိေတာ့သည္။ ေဘးကမ်က္ႏွာေလးကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း စေနာက္ေနပံုမရသည္မို႔ တစ္ဦးတည္းေသာသမီးလို႔သာသိထားေသာ ထိုအမ်ိဳးသမီးေလးကိုၾကည့္ရင္း စိတ္ထဲတစ္မ်ိဳးေလးျဖစ္သြားသည္။ သနားျခင္းဆိုေသာခံစားခ်က္ေလးက ဟန္ေနြႏြံရင္ထဲျဖစ္ေပၚလာၿပီး ဘာမွမျဖစ္သလိုၾကည့္ေနေသာ ထိုအမ်ိဳးသမီးမ်က္ႏွာကိုၾကည့္ရင္းက လက္ေလးကိုအသာဆုပ္ကိုင္လိုက္မိသည္။
" ဟိုတစ္ေယာက္ေရာ မေရာက္ေသးဘူးလား "
" အေၾကာင္းမၾကားဘဲေရာက္လာတာ ေစာင့္သင့္တယ္ ဂ်ိဳးဇက္ "
သူမလက္ေလးကိုဆုပ္ကိုင္ထားကာ သူမေျပာေနေသာစကားကို ဟန္ေနြႏြံလိုက္ၾကည့္ကာနားေထာင္ျဖစ္သည္။ တည္ၿငိမ္ေနေသာမ်က္ႏွာေလးက ဟန္ေနြႏြံကိုၾကည့္သည့္အခ်ိန္မွာသာ ႏူးညံ့စြာၿပံဳးျပတတ္ေသးသည္။ အမွန္တကယ္အဆင္ေျပရဲ့လားလို႔ စိတ္ထဲကပူပန္မိေပမဲ့ ဤကိစၥေတြက ဟန္ေနြႏြံသာယခုမွသိတာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ၿပီးတာကၾကာလွၿပီမဟုတ္လား။
" ဟာ..... ငါသူ႔ကိုျမင္ဖူးခ်င္လို႔လာတာေလ နင္တို႔မိန္းကေလးေတြက ဦးစက္ေသြး ေသြးေတြပီသလြန္းတယ္ "
" ဘယ္ကိစၥမဆို သတ္မယ္ဆိုတာနဲ႔ ေငြေရးေၾကးေရးပဲေရ႔ွတန္းတင္တယ္ "
ဂ်ိဳးဇက္ဆိုေသာတစ္ေယာက္မွ စိတ္မရွည္စြာေျပာလာလ်ွင္ ဟန္ေနြႏြံေဘးကအမ်ိဳးသမီးေလးမွာ အင္းဟုမွတ္ခ်က္ျပဳေလသည္။ မည္သူကိုေစာင့္ေနသည္မွန္းမသိေသာ္လည္း ထိုအမ်ိဳးသမီးေလးအေရးက ဟန္ေနြႏြံအေရးျဖစ္လို႔ အရာအားလံုးသိေအာင္ႀကိဳးစားမည္သာ။
ရွင္ဘယ္ေလာက္ေမတၲာငတ္ခဲ့မလဲ ဟန္နီ.....
...............................................................
ေန့လယ္တစ္နာရီေလာက္မွာ လူသံုးေယာက္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ကာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္အသံတိတ္ၾကည့္ေနသည္ကို ဟန္ေနြႏြံတစ္ေနရာကေနၾကည့္ေနသည္။ ထိုလူသံုးေယာက္တြင္ တစ္ေယာက္ကအေစာပိုင္းတင္သိထားသည့္ ဂ်ိဳးဇက္ဆိုေသာသူျဖစ္ကာ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဟန္ေနြႏြံ၏အမ်ိဳးသမီးေလးပင္။ က်န္သည့္ေနာက္ထပ္တစ္ေယာက္ကိုေတာ့ ဟန္ေနြႏြံသိလည္းသိသလို အလုပ္တြဲလုပ္ေနက်မို႔ တရင္းတႏွီးလည္းရိွေခ်သည္။
" ဒါက ဦးစက္ေသြး တတိယမ်ိဳးေစ့လား ? ေဝါင္း ငါတကယ္..... "
တစ္ေယာက္ရက္စက္သည္ႏွင့္မလံုေလာက္ေသးလို႔ ေနာက္ထပ္သမီးတစ္ေယာက္ကိုပါ ရက္စက္တဲ့ေသြးပါေအာင္ လုပ္ႏိုင္စြမ္းရိွလွေသာဖခင္ကို ဂ်ိဳးဇက္ေျပာစရာစကားမရိွေအာင္ျဖစ္သည္။ အျဖဴေရာင္ဟန္ဖူဝတ္စံုကို ေသသပ္စြာဝတ္ဆင္ထားၿပီး ေက်ာက္စိမ္းပုတီးကိုလက္မွာကိုင္ထားေသာ အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးကေတာ့ ေျခေထာက္အခ်ိတ္မပ်က္ရိွေနသည္။
" အေမွာင္ေလာကမွာ တစ္ညတည္းနဲ႔ ဓားတစ္လက္ေၾကာင့္နာမည္ႀကီးသြားတဲ့သူက ငါ့ညီမ !! "
ပုတီးတစ္ေစ့ခ်င္းခ်ကာ မ်က္ႏွာအေနအထားတည္ၿငိမ္လွေသာ ထိုအမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးကိုရည္ၫြန္းသည့္ ဂ်ိဳးဇက္၏စကားကို လကၤာသံုအၾကည့္တစ္ခ်က္ျဖင့္အတည္ျပဳေပးသည္။ အျဖဴေရာင္ဟန္ဖူအက်ႌေပၚမွာ ေငြေရာင္အရိပ္ေလးျဖင့္ နဂါးပံုေဖာ္ထားကာ ေက်ာက္စိမ္းပုတီးေစ့ကိုအၿမဲလိုေဆာင္ထားေသာ ဤအမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးဟာထူးျခားေပသည္။ အၿပံဳးအရယ္တစ္ခ်က္မရိွစြာ ေနရာတြင္ၿမဲျမံစြာထိုင္ေနခဲ့ၿပီး ပုတီးေစ့ကိုတစ္ေစ့ခ်င္းစိပ္ေနခဲ့ေလသည္။
" အိုဘုရားသခင္ ဘာေတျြဖစ္ကုန္တာလဲ "
ထိုအာေမဋိက္စကားသံေၾကာင့္ ပုတီးစိပ္ေနေသာအမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးက လကၤာသံုႏွင့္ၿပိဳင္တူစြာ ဂ်ိဳးဇက္ကိုၾကည့္လိုက္သည္။ ေနာက္ေတာ့ ႏွစ္ဦးသားအျပန္အလွန္ၾကည့္လိုက္ၾကၿပီး တိတ္ဆိတ္စြာရိွေနခဲ့ေသာ ထိုအမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးဘက္ကေန ပထမဆံုးစကားသံထြက္လာခဲ့သည္။
" အင္း အဲဒီညကိုေနာင္တရမိတယ္ "
ညင္ညင္သာသာေလးအဖြင့္စကားစေျပာသည္။
" အဲဒီညက ေသြးနံ႔ေတြလိႈင္ထေနခဲ့တယ္ "
တစ္ခ်က္ကေလးရယ္လိုက္သည့္ အသက္မပါေသာမ်က္ႏွာေလးကို လကၤာသံုႏွင့္ဂ်ိဳးဇက္မွာ မထင္မွတ္စြာေငးၾကည့္မိၾကသည္။ ငယ္ရြယ္စဥ္၌ကပင္ ေသြးေတြႏွင့္ရင္းႏွီးခဲ့ေသာ လကၤာသံုအတြက္ ထိုစကားလံုးဟာမထူးဆန္းေကာင္း မထူးဆန္းႏိုင္ေပမဲ့ ေျပာလိုက္သည့္စကားသံႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးငယ္၏မ်က္ဝန္းေတြက အဓိပၸါယ္တစ္ခုထြက္ေနသည္။ ထိုေၾကာင့္ တိတ္ဆိတ္စြာထိုမ်က္ဝန္းကိုၾကည့္ရင္း အသက္မပါေသာအၿပံဳးႏွင့္ ပုတီးကိုလက္ကခ်လိုက္ေသာ အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးအား တစ္ခုခ်င္းလိုက္ၾကည့္မိသည္။
" ေသြးကမလိမ္ညာတတ္မွန္း အဲဒီညကမွနားလည္ခဲ့တယ္ ေနရာအႏွံ႔ "
တိုးညင္ေသာစကားတစ္ခြန္းကို ေျပာလက္စအတိုင္းရပ္ကာ ဂ်ိဳးဇက္ႏွင့္ လကၤာသံုထံကို အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးလွမ္းၾကည့္သည္။ အၿပံဳးမမည္ေသာအၿပံဳးဟာ ႏႈတ္ခမ္းထက္မွာ ခပ္ပါးပါးေလးတြဲခိုေနရဲ့။
" ေမြးကင္းစေတာင္မက်န္ခဲ့ဘူး အသက္ရႈေနတဲ့အရာတိုင္း "
ေျခေထာက္အခ်ိတ္မပ်က္ပင္ စားပြဲေပၚတင္လိုက္ေသာ ေက်ာက္စိမ္းပုတီးေလးကို လက္ျဖင့္ထိေတြ့ကိုင္တြယ္ေနျပန္သည္။ အၿပံဳးမပ်က္ေျပာေနေသာ္ျငား မ်က္လႊာခ်ထားေသာမ်က္ဝန္းတစ္စံုမွာ ဝမ္းနည္းရိပ္ေတြသန္းေနသည္ကို လကၤာသံုျမင္ေနရသည္။
" ဖ်က္ဆီးပစ္ခဲ့တယ္ "
မ်က္လႊာပင့္ကာ ေခါင္းေမာ့လာေသာအခါ ေျပာလိုက္ေသာစကားလံုးႏွင့္ဆန္႔က်င္စြာ မ်က္ဝန္းအိမ္ထဲမွာ မ်က္ရည္စတို႔ေတြ့လိုက္ခဲ့သည္။
" အဲဒီညက အဲဒီစခန္းမွာ အသက္ရွင္တဲ့သူတစ္ေယာက္မွမရိွခဲ့ဘူး "
" အ အဟမ္း "
ဂ်ိဳးဇက္ကအေနခက္စြာ ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဟန္႔လိုက္၍ ဆက္ေျပာမည္ဟန္ျပင္ထားေသာ အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးဟာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလးၿပံဳးရယ္သြားသည္။
" သူတို႔က ၫႊန္းရဲ့လက္ေထာက္ကို ဖ်က္ဆီးဖို႔လုပ္ၾကတာေလ "
" မေမြးေသးတဲ့အသက္ေတြပါ ဒီေလာက္ေတာ့ေပးဆပ္ရမွာေပါ့ "
ထိုအမ်ိဳးသမီးငယ္ေျပာျပေနသည္ကို တိတ္ဆိတ္စြာနားေထာင္ရင္း ဂ်ိဳးဇက္ဘက္ကိုလကၤာသံုလွည့္ၾကည့္ျဖစ္သည္။ ဂ်ိဳးဇက္ကလည္း သူမကိုျပန္ၾကည့္လာသည္ႏွင့္ႀကံဳလို႔ ထူးဆန္းေသာစကားလံုးကို ႏွစ္ေယာက္လံုးရိပ္စားမိၾကၿပီမွန္းသိလိုက္ၾကသည္။
" ၫႊန္းရဲ့လက္ေထာက္က ျပန္မလာႏိုင္ေတာ့ဘူး "
ထိုအမ်ိဳးသမီးငယ္ဟာ ေက်ာက္စိမ္းပုတီးကိုျပန္လွမ္းယူလိုက္ၿပီး ညာဘက္လက္မွာျပန္ဝတ္ဆင္လိုက္သည္။ အၿပံဳးကလည္းအသက္မပါစြာ ၿပံဳးသည္ဆိုရံုေလးၿပံဳးၿပီး သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုမ်က္ႏွာမူကာ ခပ္ေအးေအးေလးၾကည့္လာေပသည္။
" ဒါဆို နင္ေနာင္တရတယ္ဆိုတာ အဲဒီလူေတြကိုသတ္မိလို႔ေပါ့ "
ဂ်ိဳးဇက္က မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္စြာ ရုတ္တရပ္ေမးလာသည္။ ၫႊန္းလို႔သံုးႏႈန္းလိုက္ေသာ အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးက ေခါင္းေလးျဖည္းျဖည္းေရြ့ကာ ဂ်ိဳးဇက္ကိုၾကည့္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ အၿပံဳးတစ္ခ်က္သာၿပံဳးၿပီး မည္သည့္အေျဖမ်ွမေပးခဲ့ေခ်။
" ေကာ နင္က ဦးစက္ေသြး ေသြးမပါဘူးလား "
" ဟမ္ ? ဘာဆိုင္လို႔လဲ "
" မမ နင္တစ္ခါေျပာထားတဲ့ကိစၥကို ငါစဥ္းစားၿပီးၿပီ "
ဂ်ိဳးဇက္ဘက္သို႔လွည့္ေျပာရင္း သူမဘက္ကိုလွည့္လာေသာ သူမ၏အေဖတူအေမကြဲညီမေလးအား လကၤာသံုႏႈတ္ဆိတ္စြာၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ႏွစ္ေတြမ်ားစြာၾကာေညာင္းမွ ရွာေတြ့ခဲ့ေသာညီမငယ္ကလည္း လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္စြာရွင္သန္ခြင့္ရေသာ မိန္းမငယ္ေလးတစ္ေယာက္ မျဖစ္ေနခဲ့ျပန္ေပ။
ရႈပ္ေထြးေသာေလာကထံကေန ဘယ္ေသာအခါမွရုန္းထြက္ႏိုင္မည္မသိေတာ့သည့္တိုင္ နစ္ျမဳပ္မိေနၾကရၿပီထင္သည္။ ဖခင္၏ေသြးေတြစီးဆင္းေနေသာ သူမတို႔ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္တြင္ ဂ်ိဳးဇက္တစ္ေယာက္ကသာ သာမန္လူလိုရွင္သန္ေနထိုင္သြားရသည္။ မိန္းကေလးတန္မဲ့ သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ကသာ ေသြးေတြသာရိွသည့္အေမွာင္ထဲကို လိုလိုလားလားတိုးဝင္မိလ်က္သားျဖစ္ေနသည္။
" ငါနင့္ကိုေထာက္ခံအားေပးမယ္ တစ္ခုပဲ "
အေစာပိုင္းကႏွင့္မတူစြာ ပိုမိုတည္ၿငိမ္သြားေသာ ၫႊန္း သို႔မဟုတ္ စာမရီဆိုသည့္အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလး။ အၾကည့္ေတြဟာေလးနက္ၿပီး အတိတ္ကိုအနည္းငယ္နာက်ည္းေနဟန္အား မ်က္ဝန္းထဲျမင္ေတြ့ေနရသည္။
" နင္နဲ႔ပူးေပါင္းမယ့္ကိစၥေတြကို ငါမပါဝင္ႏိုင္ဘူး "
လကၤာသံုဘာမ်ျွပန္မေျပာေပ။
" ဦးစက္ေသြးကို အေဖအျဖစ္အသိအမွတ္မျပဳသလို သူ႔ရဲ့ဆက္ခံသူနင္နဲ႔လည္း အခမ္းအနားတစ္ခုတည္းမဝင္ႏိုင္ဘူး "
" အင္း ဆက္ေျပာ "
" ငါတို႔က အသိအမွတ္မျပဳခ်င္ေပမဲ့ ေသြးတစ္ခုတည္းလက္ခံထားၾကရတာဆိုေတာ့ နင့္ကိုလည္း ငါမမုန္းပါဘူးမမ "
" ဒါေပမဲ့ မားမားမ်က္ႏွာျပန္ျမင္ရင္ ငါ့ကိုယ္ထဲကေသြးကိုေတာ့ ေဖာက္ထုတ္ခ်င္မိတယ္ ! ထားပါေလ အခုကိစၥမွာ အလင္းငယ္ကို ကိုယ္စားလွယ္လႊဲေပးထားတယ္ "
ေဒါသထြက္သေယာင္အေနအထားအား လ်င္ျမန္စြာေျပာင္းလဲထိန္းခ်ဳပ္ၿပီး ပင့္သက္တစ္ရိႈက္အတြင္း စိတ္ကိုတည္ၿငိမ္ေအာင္ စာမရီလုပ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ အၿမဲတေစ နားခ်တတ္ေသာစကားသံကို စာမရီနားထဲမွာၾကားေယာင္ေနၿပီး လီက်ဲဆိုသည့္ေခၚသံကိုလည္း သတိရလာသည္။
" ငါ့ဆီကေငြေၾကးနဲ႔မလြတ္တဲ့အဖြဲ႔တိုင္းကို ငါနားခ်ေပးထားတယ္မမ အလင္းငယ္ကလည္း ငါ့ဆက္ခံသူျဖစ္မယ့္သူဆိုေတာ့ နင္သံသယကင္းလို႔ရတယ္ "
" စာမရီ "
စိတ္အတြင္း၌ ညီမေလးဟုေခၚခ်င္ေသာ္လည္း ထုတ္ေျပာမိသည္ကနာမည္တစ္ခုသာျဖစ္ေလသည္။
" အင္း ေျပာေလမမ "
ဂ်ိဳးဇက္ကေတာ့ ဤစကားဝိုင္းမွာနားေထာင္သူျဖစ္သြားၿပီး ေလးလံေနေသာေလထုကိုလည္း ေပါ့ပါးေအာင္မစြမ္းႏိုင္ခဲ့ေပ။ တျခားေသာမိသားစုေတြအတြက္ ေမာင္ႏွမေတျြပန္ေတြ့ဆံုျခင္းက ဝမ္းေျမာက္စရာေကာင္းမည္ဆိုလ်ွင္ သူတို႔အတြက္က မ်က္ႏွာျပရံုေတြ့ဆံုမႈသက္သက္ျဖစ္၍ ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းသည္။ တိုင္းတပါးသူ သူ႔မိခင္ႏွင့္ ေသြးေနွာကျပားသူ႔အဖို႔ အလိုခ်င္ဆံုးႏွင့္အလိုအပ္ဆံုးက မိသားစုေလးတစ္ခုသာျဖစ္သည္။ ဘာေၾကာင့္မ်ား ေသးငယ္တဲ့ဆႏၵတစ္ခုက သူ႔မိခင္အတြက္မျပည့္ေျမာက္ခဲ့သလို သူ႔အတြက္လည္းမျဖစ္လာခဲ့ေသးတာလဲ။
" အခုထိအသက္ရွင္ေပးလို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ "
...........................................................
YOU ARE READING
စွန့်ပစ်ခံအချစ် ( Anemone ) Z + U ©
Romanceလှပသိမ်မွေ့သောအမျိုးသမီးလုပ်ငန်းရှင် လင်္ကာသုံနှင့် အသက်ဆယ်နှစ်ကွာဟတဲ့ ဆက်ဆံရေးတစ်ခုကိုတည်ဆောက်လိုတဲ့ ဟန်နွေနွံ။ မရိုးရှင်းသောအမျိုးသမီးဖြစ်လင့်ကစား ရဲတင်းစွာပတ်သက်ဖို့ကြိုးစားသည့် နုနယ်ပျိုမျစ်တဲ့ဟန်နွေနွံနှလုံးသားထဲမှာ အချစ်ဆိုတာမရှိဘူး။ မထင်မှတ်...
