" လကၤာ..... ငါျပန္လာၿပီ "
တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ၾကည့္မိေသာ မ်က္ဝန္းေတြထဲမွာ ႏွစ္ေယာက္လံုးကအံ့အားသင့္ျခင္း ခပ္ပါးပါးေရာယွက္ေနၿပီး ႏွစ္ေယာက္လံုးကကိုယ္စီၿပံဳးမိခဲ့ၾကသည္။ တစ္ေယာက္ကအံ့ၾသဝမ္းသာျခင္းေၾကာင့္ ၿပံဳးလိုက္မိသည္ဆိုလ်ွင္ တစ္ေယာက္ကေတာ့ အခ်စ္ေတျြဖင့္ဖက္တြယ္ထားသည့္ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ မခ်ိတင္ကဲၿပံဳးမိတာျဖစ္ႏိုင္သည္။
" ဆူးႏွင္း "
အံ့အားသင့္စြာထြက္လာေသာအသံကို ေရႊဆူးႏွင္းေခါင္းညိတ္ျပရင္း လက္ႏွစ္ဖက္ကိုဆန္႔တန္းကာ လကၤာသံုကိုသြားေပြ့ဖက္လိုက္သည္။ လြမ္းေနရသည္ဟုဆိုခ်င္ေပမဲ့ စည္းတစ္ခုထားသင့္တာမို႔ ေရႊဆူးႏွင္းႏႈတ္ခမ္းေလးေကြးရင္း မ်က္လံုးမိွတ္ကာဖက္ထားခဲ့သည္။ တခ်ိဳ႕ေသာဝန္ခံခ်က္ေတြက ဖြင့္ဟဖို႔မလိုအပ္ေသာအခါလည္း ရိွတတ္သည္မဟုတ္လား။
" ငါျပန္လာၿပီ လကၤာ..... ငါျပန္လာၿပီ "
လြမ္းတယ္ဆိုေသာစကားကို အတင္းမ်ိဳခ်ထားၿပီး ျပန္လာၿပီဆိုေသာစကားလံုးသာ တြင္တြင္ေျပာေနသည့္ ေရႊဆူးႏွင္းေပ။ လကၤာသံုက ဖက္ထားသည္ကိုဖယ္ခြာေတာ့လည္း အလိုက္တသိေလးလႊတ္ေပးၿပီး အၿပံဳးႏုႏုျဖင့္ၾကည့္ေနျပန္သည္။
" မအခ်စ္ငယ္တို႔ေရာ "
" တစ္ခါတည္းေခၚလာတယ္..... အရင္အိမ္မွာေပါ့ "
ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလးျပန္ေျဖရင္းက စားဖိုေဆာင္တဝိုက္ကို ေရႊဆူးႏွင္းေဝ့ဝဲကာၾကည့္လိုက္သည္။ သူမတို႔ကိုၾကည့္ေနသည့္ ဟန္ေနြႏြံကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ေရႊဆူးႏွင္းၿပံဳးျပမိသည္။
" နင္တို႔ တစ္ခုခုလုပ္စားေနၾကတာလား ? ေကာင္တာမွာလည္းရႈပ္ပြေနတာပဲ "
လက်ာ္ရွင္သိမ္းဆည္းသြားေပမဲ့ ရႈပ္ပြေနသည္ကေတာ့ က်န္ေနေသးတာျဖစ္သည္။
" ဟုတ္တယ္ မဆူးႏွင္း..... ႏြံတို႔နဲ႔ တစ္ခါတည္းစားလိုက္ပါလား "
လကၤာသံုအားေမးလိုက္ျခင္းဆိုေပမဲ့ ဟန္ေနြႏြံကၾကားဝင္ကာေျဖလိုက္ၿပီး ဖိတ္ၾကားသမႈျပဳလိုက္သည္။ ေရႊဆူးႏွင္းလည္း သဝန္တတ္ရန္ေကာလို႔ေတြးမိၿပီး မ်က္လႊာခ်ကာၿပံဳးမိသည္။
" မစားေတာ့ပါဘူး ညီမေလးတို႔ႏွစ္ေယာက္ပဲ စားလိုက္ေတာ့ေနာ္..... အစ္မက လကၤာဆီအလည္လာရံုပဲ "
မ်က္လႊာေလးခ်ထားရာမွ ဟန္ေနြႏြံႏွင့္လကၤာသံုကို တလွည့္စီၾကည့္လိုက္သည္။
" ၿပီးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လက္ထပ္ထားတာကို ဂုဏ္ျပဳပါတယ္..... လူကိုယ္တိုင္ဂုဏ္ျပဳခ်င္တာ အခုမွေရာက္ျဖစ္ေတာ့တယ္ "
ႏႈတ္ခမ္းေလးဟာေကြးၫြတ္လ်က္ လကၤာသံုတို႔ကိုေျပာေနၿပီး ႏွင္းဆီေဖ်ာ့ေရာင္ ေရႊေရာင္ဆံႏြယ္ေတြအား လက္ျဖင့္သပ္တင္လိုက္ေသာ ေရႊဆူးႏွင္း။ မ်က္ဝန္းေလးေမွးပိတ္သြားတဲ့အထိ လွပစြာၿပံဳးရယ္ျပေနၿပီး လြမ္းရေၾကာင္းကိုသိသိသာသာခ်ိဳးႏိွမ္ေနခဲ့သည္။
" အင္း ေက်းဇူးပဲဆူးႏွင္း "
လကၤာသံု ေခါင္းညိတ္ကာျပန္ေျပာလိုက္သည္။
" ေက်းဇူးပါမဆူးႏွင္း..... ေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ တစ္ခါတည္းဝင္စားသြားေနာ္ "
" ရတယ္ညီမေလး အစ္မအိမ္ျပန္ေတာ့မွာ..... "
ေရႊဆူးႏွင္း အလိုက္တသိေလးျပန္ျငင္းမိသည္။ ဟန္ေနြႏြံဟင္းပြဲျပင္ေနရင္းက ေဖာ္ေရြစြာေခၚေနသည္ကို လွလွပပျငင္းရင္းျပန္ဖို႔ေတြးထားသည္။
" ခဏေနပါဦး..... ႏြံတကယ္ဖိတ္ေနတာပါ "
" ဟုတ္တယ္ တစ္ခါတည္းစားသြားေလ ဆူးႏွင္း "
လကၤာသံုႏွင့္ဟန္ေနြႏြံကို ေရႊဆူးႏွင္းေခါင္းခါၿပံဳးျပရင္း ျငင္းဆိုမိေလသည္။ လကၤာသံုလည္း ဟန္ေနြႏြံကိုကူကာ ဟင္းပြဲျပင္ေနသည္။
" မဆူးႏွင္းအားနာလို႔လား အားမနာလည္းရတယ္ေနာ္..... မလက်ာ္တို႔လည္း အတူစားမွာ "
" ႏြံတို႔ႏွစ္ေယာက္တည္း ဒါေတြအကုန္စားမကုန္ဘူးေလ "
" လက်ာ္ရွင္လည္းလာမွာလား ? "
ဟင္းပြဲျပင္ေနသည့္ လကၤာသံုေနာက္ေက်ာကိုေငးၾကည့္ရင္း ပန္းကန္ခ်ပ္ေတြစီေနေသာဟန္ေနြႏြံကို ေရႊဆူးႏွင္းထူးဆန္းစြာလွမ္းေမးလာသည္။ ဟန္ေနြႏြံကေတာ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပင္ေခါင္းညိတ္ကာ ပန္းကန္ေတြကိုေနရာခ်ရင္း ေရႊဆူးႏွင္းကိုလွမ္းၾကည့္သည္။
" မလက်ာ္က ဒီမွာပဲေနတာေလ "
" ေၾသာ္..... သူအိမ္ေျပာင္းသြားၿပီထင္တာ "
ဟန္ေနြႏြံဆီကစကားကိုၾကားေတာ့ ေရႊဆူးႏွင္းတိုးတိုးေလးေရရြတ္လိုက္မိသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေလးကလည္း မသိလိုက္ခင္မွာပင္ ေကြးၫြတ္စြာၿပံဳးသြားေလသည္။ ထူးဆန္းသည့္အၿပံဳးတစ္ပြင့္ကို လကၤာသံုႏွင့္ဟန္ေနြႏြံတို႔မွာ အလုပ္ရႈပ္ေန၍ျမင္မိၾကမည္မဟုတ္ေပ။
" အခု မေသြးပန္းကို သြားေစာင့္ေနတာထင္တယ္..... ေနာ္ ဟန္နီ "
ႏွစ္ေယာက္သားစကားေျပာေနသည္ကို ေရႊဆူးႏွင္းရပ္ၾကည့္ၿပီး အျပင္သို႔လွည့္ထြက္လာသည္။ တစံုတစ္ေယာက္ကို လိုက္ရွာခ်င္သည့္စိတ္ေတြက ေရႊဆူးႏွင္းေျခလွမ္းေတြကိုတက္ႂကြေစခဲ့သည္။ ဤစံအိမ္ထဲကထြက္လာမည့္ေျခလွမ္းေတြဟာ တက္ႂကြမႈေတြအျပည့္ႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြေရာယွက္ေနေလသည္။ ကိုယ္တိုင္သတိမထားမိေသာ ထိုေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြဟာ မ်က္ဝန္းစိမ္းတစ္စံုထံကေန ျမစ္ဖ်ားခံစီးဆင္းလာျခင္းေပ။
ႏႈတ္ခမ္းေလးဟာေကြးၫြတ္ေနၿပီး မ်က္ဝန္းထဲအထိပင္ အၿပံဳးေတြသက္ေရာက္ေနခဲ့သည္။ လွမ္းေလ်ွာက္လိုက္ေသာေျခလွမ္းတိုင္းမွာလည္း တစံုတစ္ေယာက္ထံေရာက္လိုေသာ စိတ္ဆႏၵေတြကပ္ၿငိေနသည္။ အၾကည့္စိမ္းေလးေရ႔ွသို႔ေရာက္လ်ွင္ တင္းထားသမ်ွေျဖေလ်ာ့ၿပီး ေရႊဆူးႏွင္းေပြ့ဖက္ထားခ်င္သည္။ စိတ္ကူးေလးထဲမွာပင္ ေနာက္ေက်ာေလးကိုေတြ့လ်ွင္ေတြ့ခ်င္း လွမ္းဆြဲကာေပြ့ဖက္ထားဖို႔ စိတ္ကူးယဥ္ေနမိေလၿပီ။
" လက္ ! "
စိတ္ကူးေတြကိုေခၚေဆာင္လာရင္း ေက်ာျပင္ေလးတစ္ခုကိုျမင္ေတာ့ ေရႊဆူးႏွင္းလွမ္းေခၚဖို႔ဟန္ျပင္မိသည္။ သို႔ေသာ္ ေျခတစ္လွမ္းမကေနာက္က်သြားၿပီး ျမင္ကြင္းတစ္ခုကဆီးႀကိဳေနသည့္အခ်ိန္မွာေတာ့ ေရႊဆူးႏွင္း၏စိတ္ေတြဟာေအးခဲသြားေလသည္။ တရင္းတႏွီးျမင္ကြင္းကို မျမင္ဟန္ျပဳဖို႔ရန္အတြက္ ေနာက္က်သြားသည့္အခိုက္မွာ ေျခလွမ္းေတြကိုေရ႔ွဆက္ေလ်ွာက္ဖို႔သာ ေရြးခ်ယ္မိေစေတာ့သည္။
" မ်က္လံုးနာေနတာပဲ ေသြး "
" ဟုတ္မယ္ ညေနကအထိအေကာင္းပဲ "
လူႏွစ္ေယာက္၏နံေဘးကေန လူတစ္ေယာက္ဟာ ေအးစက္စြာျဖတ္သန္းလာသည္။ ခ်မ္းေအးေနသည့္ည၌ လူတစ္ေယာက္၏စိတ္သည္လည္း ေဆာင္းညတစ္ညလိုေအးစက္လ်က္သာရိွခဲ့သည္။ ေအးစိမ့္စြာတိုးေဝ့သြားေသာေလညင္းထဲ ေသြးေအးသည့္အၾကည့္တစ္စံုသာ အေမွာင္ညထဲလင္းလက္သြားေခ်သည္။
...........................................................
ပယင္းေရာင္လက္ေနသည့္ဖန္ခြက္အား အေရ႔ွတြင္ခ်ထားကာ မ်က္လံုးမိွတ္ကာေတးဂီတသံနားဆင္ေနသည္။ ဖန္ခြက္ထဲမွအရည္ေတြကို အခ်ိန္ယူကာေသာက္သံုးၿပီး အခန္းထဲမွာဖြင့္လို႔ထားေသာ ပီယာႏိုသံစဥ္အားနားေထာင္ရင္း ေရႊဆူးႏွင္းမ်က္လံုးဖြင့္လိုက္သည္။ ပတ္လည္တြင္လင္းေနေသာ ခရမ္းျပာေရာင္မီးေရာင္ပ်ပ်က စားပြဲတြင္ျမႇဳပ္လို႔ထားေသာအျဖဴေရာင္မီးေရာင္ထက္ မိွန္ေဖ်ာ့လို႔ေနေလသည္။
ထိုအလင္းေရာင္ထဲတြင္ပင္ ေရႊဆူးႏွင္းအခန္းပိတ္ကာထိုင္ေနၿပီး မူးယစ္ေစေသာအရက္ျပင္းအား ဇိမ္ယူကာတစ္ငံုမ်ိဳခ်လိုက္သည္။ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေညာင္းေညာင္းဂီတသံက နံရံေထာင့္မွသီခ်င္းဖြင့္စက္ေတြကေနထြက္ေပၚေနၿပီး အလုပ္ခန္းအား ဂီတခန္းအသြင္ေျပာင္းထားခဲ့သည္။ အရက္ပုလင္းခပ္ျပားျပားက ကုန္ခါနီးအေျခအေနထိေရာက္ေနေပမဲ့ ေရႊဆူးႏွင္းကေတာ့မမူးတတ္သလိုေပ။
" မုန္းဖို႔ေကာင္းတယ္ "
အရက္ပုလင္းကတံဆိပ္ကို အေၾကာင္းမဲ့ေငးၾကည့္ေနၿပီး အရက္ရိွန္ေၾကာင့္မရည္ရြယ္တာေျပာမိသည္။ နီးနီးကပ္ကပ္ေလးျဖစ္သြားေသာ လူႏွစ္ေယာက္ကိုျပန္ေတြးမိလ်ွင္ ေရႊဆူးႏွင္းနာက်င္လာသည္။ လူတစ္ေယာက္တည္းကိုသာ ပံုေအာခဲ့ေသာခံစားခ်က္ေတြက ေနာက္ထပ္ေသာလူတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ နာက်င္တတ္လာခဲ့သည္။
" မုန္းဖို႔ေကာင္းတယ္ လက်ာ္ရွင္ "
အႀကိမ္ႀကိမ္ထိေတြ့ဖူးေသာအနမ္းေတြအား ျပန္ေျပာင္းကာေတြးမိၿပီး လက္ကအလိုလိုႏႈတ္ခမ္းအားထိကိုင္မိေခ်သည္။ ခ်ဳပ္တည္းထားေသာစိတ္သည္လည္း ေနွာင္တုပ္ထားျခင္းမစြမ္းႏိုင္စြာ လြတ္ထြက္ေတာ့မည့္အလားျဖစ္ေနသည္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေလွာင္ရယ္မိၿပီး ေနာက္ထပ္က်ရႈံးရမည့္အေရးအတြက္ ခံျပင္းစြာအံႀကိတ္မိသည္။
ေခါင္းငိုက္စိုက္က်လ်က္ပင္ရယ္လိုက္ၿပီး ဖန္ခြက္ထဲကအရက္လက္က်န္အား လ်စ္လ်ူရႈ႔ဟန္တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္သည္။ ထိုေနာက္တြင္ေတာ့ တစ္ခုခုကိုဆံုးျဖတ္လိုက္သလိုမ်ိဳး အခန္းထဲကေနေရႊဆူးႏွင္းထြက္လာခဲ့သည္။ လက္ထဲတြင္အလိုလိုပါလာသည္က ဖုန္းတစ္လံုးႏွင့္ကားေသာ့မ်ွသာျဖစ္သည္။ ပ်ံ့လြင့္ေနသည့္ေတးဂီတသံလည္း ပိုင္ရွင္မရိွေတာ့ေသာအခန္းထဲတြင္ တိတ္ဆိတ္လို႔သြားေတာ့သည္။
ငါနင့္ကိုအမွန္တကယ္လိုခ်င္တယ္ လက်ာ္ရွင္.....
မုန္းဖို႔ေကာင္းသည့္အစိမ္းေရာင္မ်က္ဝန္းတစ္စံုမွစလို႔ မထံုတတ္ေသးအျပဳအမူေတြႏွင့္ ခ်ိဳသည္လို႔ထင္ရေသာႏႈတ္ခမ္းပါးအထိ ေရႊဆူးႏွင္းအရာရာပိုင္ဆိုင္ခ်င္သည္။ အႏိုင္က်င့္ကာနမ္းလိုက္တိုင္းမွာ ေမးခြန္းထုတ္ခ်င္သည့္အၾကည့္ေတြကိုလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ျမင္ေတြ့ခ်င္သလို အၿမဲတေစလည္းအႏိုင္က်င့္လိုေလသည္။ အေၾကာင္းအရင္းမေရရာဘဲ လူမ်ိဳးျခားေသြးေနွာတစ္ေယာက္ကို တသီးတသန္႔မုန္းမိျခင္းဟာ လက်ာ္ရွင္အေပၚ၌သာျဖစ္သည္။
ထိုသို႔မုန္းမိျခင္း၏အေၾကာင္းတရားႏွင့္အတူ အျပစ္မရိွေသာလက်ာ္ရွင္အေပၚကို ေရႊဆူးႏွင္းၿငိတြယ္မိေလသည္။ လူသတ္ရျခင္းမွာလက္မေနွးေသာ ထိုကေလးတစ္ေယာက္က ေရႊဆူးႏွင္းႏွင့္ေတြ့လ်ွင္ မထံုတတ္ေသးျဖစ္သြားသည္ကို သေဘာက်တတ္လာသည္။ အေျဖဟာေရေရရာရာမရိွေသးသည့္တိုင္ ထိုမ်က္ဝန္းစိမ္းႏွင့္လက်ာ္ရွင္ကို ေရႊဆူးႏွင္းပိုင္ဆိုင္ခ်င္လာသည္အထိ လက္မလႊတ္ႏိုင္ျဖစ္ခဲ့ေခ်ၿပီ။
အလ်င္ျမန္ေသာအျဖဴေရာင္ကားတစ္စီးဟာ ညသန္းေခါင္၏အခ်ိန္အခါမသင့္ခ်ိန္မွာ လကၤာသံုစံအိမ္ၿခံဝင္းအတြင္းသို႔ ဦးတိုက္ကာေရာက္ရိွလာခဲ့သည္။ ကားေပၚကအလ်င္လိုစြာဆင္းလာေသာ ေရႊဆူးႏွင္းအၾကည့္ေတြဟာ တစ္ေယာက္ထီးတည္းထိုင္ေနသည့္သူထံ ေရာက္ရိွလို႔သြားၿပီး ေျခလွမ္းေတြလည္းဦးတည္သြားသည္။
" မမေလးဆူးႏွင္း "
အံ့အားသင့္စြာျဖစ္သြားၿပီး ျမက္ခင္းေပၚထိုင္ေနရာကေန လက်ာ္ရွင္မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ေတာ့ ေနြးေထြးေသာကိုယ္ေငြ့က ေလအလ်င္လိုတိုးဝင္ေလသည္။
" မမေလးဆူးႏွင္း "
ထူးဆန္းေနသည္မို႔ ေခၚေနက်နာမ္စားအတိုင္း လက်ာ္ရွင္ထပ္မံေခၚလိုက္မိသည္။
" တိတ္တိတ္ေန "
အမိန္႔ဆန္ဆန္စကားတစ္ခြန္းႏွင့္ လက်ာ္ရွင္ကိုႏႈတ္ဆိတ္ေစသူ ေရႊဆူးႏွင္းကေတာ့ ကိုယ္ေငြ့ေလးကိုရႈသြင္းရင္း ၿငိမ္သက္စြာေပြ့ဖက္ထားသည္။ လႈပ္ရွားလိုက္လ်ွင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့မလို ေတြးမိေနသည့္အလား လက်ာ္ရွင္ေက်ာျပင္ေလးကို ခပ္တင္းတင္းေလးဆုပ္ကိုင္ကာ ေပြ့ဖက္ထားမိေခ်သည္။ နားလည္ႏိုင္ေလာက္မည္မဟုတ္မွန္း ေရႊဆူးႏွင္းသိေပမဲ့ လက်ာ္ရွင္ကိုလႊတ္မေပးခ်င္ေအာင္ ေပြ့ဖက္ထားခ်င္သည္။ ေလေအးေတြတိုက္ေနသည့္ေနရာမွာ ေအးခဲၿပီးေသရမည္ဆိုလ်ွင္ေတာင္ ရူးမိုက္စြာဖက္ထားခ်င္သည္အထိ ေရႊဆူးႏွင္းစိတ္ဆႏၵေတျြပင္းျပေနခဲ့သည္။
" အရင္အတိုင္းပဲ "
ဒီကိုယ္သင္းနံ႔ေလးက အရင္အတိုင္းပဲ.....
ေရႊဆူးႏွင္းစကားကိုဆက္မေျပာျဖစ္ဘဲ စိတ္ထဲကေနသာ ဝါက်တစ္ေၾကာင္းထပ္ဆက္ျဖစ္သည္။ သိုသိပ္ေသာစိတ္ခံစားခ်က္ကို လက်ာ္ရွင္မသိေစရန္ ဖံုးဖိထားမိသည္။ ခ်စ္သည္ဟုမေသခ်ာေသာ ထိုခံစားခ်က္ေတြကို အလံုးစံုနားလည္ဖို႔ရာ ေရႊဆူးႏွင္းႀကိဳးစားရေပဦးမည္။
သိပ္လြမ္းေနတဲ့ကိုယ္သင္းနံ႔ေလးပဲ.....
မၾကားႏိုင္မည့္စိတ္အတြင္းကေန ေရႊဆူးႏွင္းစကားေတြေျပာေနၿပီး ေက်နပ္စြာၿပံဳးေနမိေလသည္။ ေတာင့္ေတာင့္ေလးပါလာေသာ ထိုကိုယ္ခႏၶာေလးကို မနာက်င္ေစေအာင္ဖက္ထားရင္း ေရႊဆူးႏွင္းႏူးညံ့ေနမိေတာ့သည္။ ထူးဆန္းလွေသာကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ရင္း ေပြ့ဖက္ထားမိသည္ကိုလည္း လက္မလႊတ္ႏိုင္ျဖစ္ရသည္။
" ေလေတြတိုက္ေနတယ္ မမေလးဆူးႏွင္း "
ခပ္တိုးတိုးေလးထြက္လာေသာ စကားသံရွရွေလးကိုနားစြင့္မိၿပီး ေအးရေကာင္းမွန္းသတိရလာသည္။ လာခ်င္ေဇာႏွင့္ထြက္လာၿပီးမွ အက်ႌလက္ရွည္အပါးတစ္ထည္သာ ကိုယ္ေပၚမွာဝတ္ဆင္ထားမွန္း ေလေအးေတြကသတိေပးမွသိေတာ့သည္။ တစ္ခ်က္ေလးရယ္လိုက္မိၿပီး ေနြးေထြးေသာကိုယ္ေလးကို မလႊတ္ခ်င္လႊတ္ခ်င္ျဖင့္လႊတ္ေပးလိုက္သည္။
" လက်ာ္ အက်ႌ ဝတ္ထားပါလား "
စကားတစ္ခြန္းေျပာဖို႔ကို အေတာ္ေလးတံု႔ဆိုင္းေနၿပီး ေတြေဝစြာေခါင္းငံု႔သြားေသာ လက်ာ္ရွင္။ သူ႔ကိုယ္ေပၚကကုတ္အက်ႌကို ရက္ရက္ေရာေရာခြၽတ္ေပးေနၿပီး ေရႊဆူးႏွင္းကိုတြန္႔ဆုတ္စြာေပးလာသည္။
" မေအးတတ္ဘူးလား "
ေရႊဆူးႏွင္းေရ႔ွသို႔ကမ္းေပးလာေသာအက်ႌကို အသာေလးငံု႔ၾကည့္ရင္း သေဘာတက်ေလးၿပံဳးမိသည္။ ရင္ထဲတြင္လည္း ေနြးသြားသလိုခံစားရသည္။ မ်က္ကပ္မွန္ဖယ္ထားေသာ မ်က္ဝန္းစိမ္းစိမ္းေလးက ေရႊဆူးႏွင္းေမးခြန္းကို ေခါင္းသာသာခါကာျငင္းျပေနသည္။
" မမေလးဆူးႏွင္းေအးလိမ့္မယ္ "
" ဒါေလးကိုဝတ္ထား ေပး ေနာ္ လက်ာ္မေအးဘူး "
ထိုစကားေလးေတြေၾကာင့္ ေရႊဆူးႏွင္း ခပ္ေရးေရးၿပံဳးျဖစ္သည္။ ခဲရင့္ေရာင္တီရွပ္အပါးတစ္ထည္ႏွင့္ မေအးဘူးဟုဆိုေနေသာ လက်ာ္ရွင္လက္ေမာင္းသားေလးကို ျဖည္းျဖည္းေလးထိကိုင္ၾကည့္မိသည္။ ရာသီဥတုေၾကာင့္ ေအးစက္ေနေသာလက္ေမာင္းသားကို ေရႊဆူးႏွင္းထိစမ္းမိသည့္အခါ မထံုတတ္ေသးၾကည့္ေနေသာသူထံ အၾကည့္ပို႔ျဖစ္သည္။
" ေအးတယ္ "
လက်ာ္ရွင္လက္ထဲကကုတ္အက်ႌကိုဆြဲယူၿပီး ေရႊဆူးႏွင္းေျပာလိုက္သည္။
" ျပန္ဝတ္ထားလိုက္ အစ္မ မေအးဘူး "
ႏူးညံ့ေသာအၿပံဳးႏွင့္အတူ ကုတ္အက်ႌကိုပခံုးေပၚလႊားေပးလိုက္ၿပီး လက်ာ္ရွင္လက္ကိုဖြဖြေလးကိုင္မိသည္။ လက္နက္ကိုင္သည့္လူတစ္ေယာက္၏လက္က မႏူးညံ့လွေပမဲ့ ၾကမ္းတမ္းလွသည္လို႔လည္းမဆိုသာေပ။ ဒုစရိုက္တို႔စြန္းထင္းေနေပမဲ့ လူတစ္ေယာက္မွာရိွသည့္ခံစားခ်က္ေတြ ခံစားမိေစသည္။ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ဒုစရိုက္သမားျဖစ္ခဲ့ၿပီမို႔ ထိုလက္ေလးကို ႏူးညံ့စြာပိုဆုပ္ကိုင္ျဖစ္သည္။
" ညစာစားၿပီးသြားၿပီလား "
မ်က္ႏွာေလးငံု႔ထားေသာလက်ာ္ရွင္ကို ေရႊဆူးႏွင္းအနားကပ္ကာေမးၿပီး ၿပံဳးျပလိုက္မိသည္ထင္။ အံ့ၾသဝိုင္းစက္သြားေသာမ်က္ဝန္းေလးက စိမ္းဖန္႔ဖန္႔ႏွင့္ၾကည့္လာၿပီး စိတ္လႈပ္ရွားစြာေျခတစ္လွမ္းဆုတ္သြားသည္။ အကြာအေဝးတစ္ခုအၿမဲျခားတတ္သည့္ လက်ာ္ရွင္အျပဳအမူေလးဟာ သေဘာက်ေနေၾကာင္းသိသာေစသည္။
ေျခတစ္လွမ္းေနာက္ဆုတ္သြားေသာသူကို ေျခတစ္လွမ္းေရ႔ွတိုးရင္း ၿပံဳးျပေနရသည္ကိုသေဘာက်သည္။ တစ္လွမ္းဆုတ္တိုင္း တစ္လွမ္းေရ႔ွတက္ၿပီး ေနာက္ဆုတ္စရာမရိွေတာ့သည္အထိ စေနာက္ခ်င္ေသးသည္။ သတိတရေရာက္လာေသာသူကိုတံု႔ျပန္ပံုက အေနာက္ဆုတ္ဖို႔အေတြးသက္သက္ပဲလားလို႔ မခ်င့္မရဲလည္းျဖစ္မိသည္။ ေနာက္ဆုတ္စရာမရိွေတာ့လို႔ ေရႊဆူးႏွင္းကိုၾကည့္ေနပံုက မထံုတတ္ေသးပံုေလးေပ။
" လက်ာ္က..... ေနာက္ျပန္ေလ်ွာက္တတ္တာ အစ္မအခုမွသိတယ္ "
မ်က္ႏွာေလးကိုဆြဲေမာ့လိုက္ၿပီးေတာ့ ေျပးစရာမရိွေအာင္ နံရံကိုလက္ေထာက္ကာ လက်ာ္ရွင္ကိုၾကည့္လိုက္သည္။ အၾကည့္လႊဲသြားေသာမ်က္ဝန္းစိမ္းေလးက ေျခသံုးလွမ္းေလ်ွာက္ရင္ေရာက္ႏိုင္မည့္ စံအိမ္တံခါးမႀကီးကိုၾကည့္ေနရွာသည္။
" အစ္မကိုသေဘာက်လား "
" ဟင္ ! "
လက်ာ္ရွင္မ်က္ႏွာကိုေစ့ေစ့ၾကည့္ေနၿပီး မထင္မွတ္ေလာက္မည့္စကားကို ေရႊဆူးႏွင္းဖြင့္ေျပာလာသည္။ အံ့အားသင့္ၿပီးရင္း အံ့အားသင့္ေနရွာသည့္ လက်ာ္ရွင္မ်က္ႏွာေလးကို ေရႊဆူးႏွင္းသေဘာတက်ၾကည့္ေနမိသည္။
" လက်ာ္ အစ္မကို..... သေဘာက်လား "
မ်က္ဝန္းႏွစ္စံုဟာအၾကည့္ခ်င္းဆံုကာ ထူးဆန္းေသာေလထုကိုျဖတ္သန္းေနၾကသည္။ ေဆာင္းညတစ္ညက မည္မ်ွပင္ေအးစက္ေသာ္လည္း လက်ာ္ရွင္ဆီေလမတိုးႏိုင္ေအာင္ ေရႊဆူးႏွင္းေနာက္ေက်ာႏွင့္ကာကြယ္ထားေလသည္။ လာမည့္အနာဂတ္ေန့ေတြမွာလည္း မျမင္ရေသာၾကမၼာကေန ထိုအတိုင္းပင္ကာကြယ္ေပးခ်င္သည္။
" မမေလးဆူးႏွင္း မူးေနတာလား "
စိတ္ကူးအေတြးေတျြဖင့္ၾကည္ႏူးေနေသာ ေရႊဆူးႏွင္း၏နားထဲကို ရယ္ခ်င္မိေစေသာစကားေလးက တိုးဝင္လာခဲ့သည္။ ဘာေၾကာင့္ေမးသလဲဆိုတာ ေရႊဆူးႏွင္းေမးမေနေတာ့ဘဲ သေဘာက်ၿပီးသာရယ္လိုက္မိသည္။ အရက္ေသာက္ထားသည္မွန္ေသာ္လည္း ထိုစကားေတြကို ေရႊဆူးႏွင္းမူးၿပီးေျပာေနျခင္းမဟုတ္ေပ။
" အစ္မမူးေနရင္ေရာ..... လက်ာ္က ေမးတာမေျဖေပးေတာ့ဘူးလား "
နံရံကိုေထာက္ထားသည့္ညာလက္ေလးက လက်ာ္ရွင္ပခံုးထံေရာက္လာၿပီး တျဖည္းျဖည္းႏွင့္လည္တိုင္ကိုက်ူးေက်ာ္သြားသည္။ Lပံုတက္တူးထိုးထားေသာ ဘယ္ဘက္လက္ညိုးေလးကေတာ့ လက်ာ္ရွင္ႏႈတ္ခမ္းေပၚမွာ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ေနရာယူထားေပသည္။
" လက်ာ္မသိဘူး "
ဖြဖြေလးထိထားေသာႏႈတ္ခမ္းေလးက ညင္ညင္သာသာေလးလႈပ္သြားသည့္အခါ ေရႊဆူးႏွင္းႏွလံုးသားေလးမွာ လိႈင္းကယက္ေလးလႈပ္ခတ္သြားရသည္။
" သိလည္း လက်ာ္မေျဖခ်င္ဘူး "
မသိမသာလႈပ္ခတ္သြားေသာလိႈင္းေလးက ေရႊဆူးႏွင္းကိုအသက္ရႈဖို႔ေမ့ေစၿပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္အံ့အားသင့္မိေစခဲ့သည္။ အထိအေတြ့ပါးပါးေလးတစ္ခုက ေရႊဆူးႏွင္းႏွလံုးသားအေရးကို ေမးခြန္းထုတ္ေစေလာက္သည္အထိ ပေဟဠိျဖစ္ေစၿပီလား။
" ဘာလို႔လဲ "
လက်ာ္ရွင္ကိုၾကည့္ရင္း ေရႊဆူးႏွင္းေမးလိုက္သည္။
" ေျဖေလ "
အႀကိမ္ႀကိမ္ထိေတြ့နမ္းခဲ့ဖူးေသာႏႈတ္ခမ္းေလးက လက္ညိုးႏွင့္ထိေတြ့မိလာေတာ့မွ ႏွလံုးသားျပႆနာျဖစ္ေပၚရသည့္အတြက္ ေရႊဆူးႏွင္းေတြေဝကာ စိတ္ရႈပ္ေထြးေနသည္။ သိလည္းမေျဖခ်င္ဘူးဟုဆိုေသာ လက်ာ္ရွင္ကိုေတြေတြေလးစိုက္ၾကည့္ရင္း Lပံုတက္တူးဆီကိုၾကည့္မိသြားသည္။ ထိုတက္တူးကိုေရးထိုးခဲ့စဥ္က မည္သူ႔အမည္နာမကိုရည္ၫြန္းၿပီး ကိုယ္တိုင္ေရးထိုးခဲ့သလဲဆိုတာ ျပန္ေတြးကာျမင္ေယာင္လာမိသည္။
" အစ္မေမးတာ လက်ာ္ေျဖေလ "
ခပ္ေငးေငးေလးၾကည့္ေနေသာအၾကည့္ကို ေရႊဆူးႏွင္းျပန္လည္ကာၾကည့္ရင္း ႏႈတ္ခမ္းေပၚကလက္ညိုးကိုရုပ္သိမ္းလိုက္သည္။ ထိုျမင္ကြင္းအစအဆံုးကိုျမင္ေနေသာ လကၤာသံုမွာ ေလသာေဆာင္ကေနလွမ္းၾကည့္ရင္း နံေဘးကဟန္ေနြႏြံကိုၾကည့္မိသြားသည္။ တစ္ခ်ိန္တစ္ခါက မပြင့္လင္းခဲ့ေသာမိမိျဖစ္ရပ္ႏွင့္ အလားသဏၭာန္တူေၾကာင္း ဘာရယ္မဟုတ္ေတြးျဖစ္ရင္း ခပ္ေရးေရးေလးၿပံဳးျဖစ္သည္။
" မလက်ာ္ကိုစိတ္မပူဘူးလား ဟန္နီ..... "
ဟန္ေနြႏြံလက္ဖက္ရည္ကိုေမာ့ေသာက္ရင္း ေအာက္ကျမင္ကြင္းတစ္ေနရာကို ေမးဆတ္ျပလိုက္သည္။ လကၤာသံုကေကာ္ဖီတစ္ငံုေသာက္လိုက္ၿပီး ခပ္ေရးေရးေလးၿပံဳးလ်က္အတိုင္းပင္ ဟန္ေနြႏြံကိုၾကည့္ေနသည္။
" အာ ! ဟန္နီ ဒီမွာၾကည့္ဦး..... နမ္းေနၿပီ နမ္းေနၿပီ "
လက္ဖက္ရည္ျပာျပာကို တစ္ငံုေသာက္ရင္းကေန သီးမလိုျဖစ္သြားၿပီး အလန္႔တၾကားေျပာလာေသာ ဟန္ေနြႏြံပင္။ မိမိတပည့္ကိုမိမိထက္စိတ္ပူေနေသာ ဟန္ေနြႏြံကိုၾကည့္ရင္း လကၤာသံုရယ္လိုက္မိသည္။ ေခါင္းကိုသာခါလိုက္ရင္း ေကာ္ဖီခြက္နားႏႈတ္ခမ္းေတ့ကာ အရသာခံၿပီးေသာက္လိုက္သည္။
" မဟုတ္ေသးဘူး အိမ္ထဲဝင္လာၾကတာလား ? ဟန္နီ မလက်ာ္တို႔..... "
" မျမင္သလို ေနလိုက္ "
ကေလးတစ္ေယာက္လို တဝူးဝူးတဝါးဝါးေအာ္ေန၍ လကၤာသံုမွာၾကည့္ရင္းအသည္းယားမိသည္။ မျမင္သလိုေနဖို႔ေျပာေတာ့လည္း သေဘာေပါက္သြားသည့္သူလို ေၾသာ္တစ္လံုးသာေျပာၿပီး လက္ဖက္ရည္ျပန္ေသာက္ေနျပန္သည္။
" အိမ္တံခါးမပိတ္သြားဘူးထင္တယ္ သြားပိတ္ရမလားဟန္နီ..... "
လကၤာသံုေကာ္ဖီေသာက္ေနရင္း မ်က္လႊာပင့္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ေခါင္းကိုသာခါလိုက္သည္။ အိမ္ေအာက္ထပ္ကအသံေတြကို နားမပါးလို႔မ်ားေအာက္ဆင္းခ်င္သလားဟု စိတ္ထဲကေနေမးမိေခ်သည္။ ဟန္ေနြႏြံကလည္း ပါးနပ္သူပီပီပင္ လကၤာသံုအၾကည့္ေတြကိုသေဘာေပါက္ကာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနလိုက္ရသည္။
...........................................................
KAMU SEDANG MEMBACA
စွန့်ပစ်ခံအချစ် ( Anemone ) Z + U ©
Romansaလှပသိမ်မွေ့သောအမျိုးသမီးလုပ်ငန်းရှင် လင်္ကာသုံနှင့် အသက်ဆယ်နှစ်ကွာဟတဲ့ ဆက်ဆံရေးတစ်ခုကိုတည်ဆောက်လိုတဲ့ ဟန်နွေနွံ။ မရိုးရှင်းသောအမျိုးသမီးဖြစ်လင့်ကစား ရဲတင်းစွာပတ်သက်ဖို့ကြိုးစားသည့် နုနယ်ပျိုမျစ်တဲ့ဟန်နွေနွံနှလုံးသားထဲမှာ အချစ်ဆိုတာမရှိဘူး။ မထင်မှတ်...
