flikken maastricht - one shots

1 verdwenen

De zon begon langzaam te zakken achter de horizon van Maastricht. De straten van de historische stad baden in een warme gloed, maar binnen het politiebureau hing een gespannen sfeer. wolfs en eva   zaten aan hun bureau, verdiept in hun laatste zaak. Het was een complexe zaak van verdwenen personen die steeds vreemder werd.

"Dit klopt van geen kant," zei Eva, terwijl ze de stapel papieren voor haar doorbladerde. "Twee mensen verdwenen, op verschillende dagen, maar allebei in dezelfde buurt. Geen sporen van geweld, geen getuigen, geen verbanden tussen hen. Hoe is dit mogelijk?"

Wolfs leunde achterover in zijn stoel en kneep zijn ogen even dicht. Hij voelde zich al dagen ongemakkelijk bij deze zaak, alsof er iets onder de oppervlakte lag dat ze maar niet konden zien. "Er moet iets zijn wat we missen," zei hij uiteindelijk. "Geen twee mensen verdwijnen zomaar uit het niets. Wat hebben ze gemeen?"

Eva stond op en begon zenuwachtig door de ruimte te lopen. "Dat is het punt. Er is niets wat hen verbindt. Ze kennen elkaar niet, ze werken niet op dezelfde plek, en hun familie of vrienden hebben geen overlappende contacten. Maar toch... iets voelt fout."

Op dat moment kwam romeo, hun collega, de kamer binnen. Zijn gezicht zag er bezorgd uit. "Er is een derde persoon verdwenen," zei hij zonder omhaal. "Vannacht, weer in diezelfde buurt."

Wolfs en Eva wisselden een blik. Dit veranderde alles. Drie mensen in zo'n korte tijd in een relatief klein gebied? Dit kon geen toeval meer zijn.

"Wie is het slachtoffer?" vroeg Wolfs.

Romeo keek naar zijn notitieblok. "Naam: Lotte smeets . Twintig jaar oud, student aan de Universiteit Maastricht. Ze werd als vermist opgegeven door haar vriend, die haar vanochtend niet kon bereiken. Laatste keer dat ze werd gezien, was in haar appartement in Wyck, rond middernacht."

"Wyck," mompelde Eva. "Dat is vlakbij waar de andere twee verdwenen zijn."

Wolfs stond op en pakte zijn jas. "We moeten daarheen. Laten we haar appartement doorzoeken voor aanwijzingen. Misschien vinden we daar iets wat ons verder helpt."

Het appartement van Lotte Smeets was klein en eenvoudig, precies wat je zou verwachten van een studentenkamer. Een paar studieboeken lagen open op de tafel, en een onafgemaakte kop thee stond koud te worden op het aanrecht. Wolfs en Eva liepen langzaam door de kamer, zoekend naar iets dat opviel, iets dat niet op zijn plaats leek.

"Wat denk je dat er gebeurd is?" vroeg Eva terwijl ze naar een foto van Lotte en haar vriend op het nachtkastje keek. "Een ontvoering? Of iets anders?"

Wolfs bleef even stil, turend naar het raam. "Ik weet het niet. Het is alsof deze mensen in rook opgaan. Geen geluid, geen gevecht. Maar het feit dat ze allemaal uit dezelfde buurt komen... er moet iets of iemand zijn die hen in de gaten houdt."

Plotseling viel Eva's oog op een klein briefje dat onder een stapel boeken lag. Ze trok het eruit en vouwde het open. Het was een kort, handgeschreven bericht:

"Kom naar de oude fabriek om middernacht. Vertrouw niemand."

Ze keek Wolfs aan, haar ogen groot van schrik. "Dit is niet goed."

Wolfs nam het briefje van haar over en las het aandachtig. "De oude fabriek... dat ligt net buiten Wyck, toch?"

Eva knikte. "Ja, het is een verlaten pand. Niemand komt daar nog, behalve misschien zwervers."

"Maar blijkbaar wel iemand anders," zei Wolfs. "We moeten daar naartoe. Als dit briefje te maken heeft met haar verdwijning, hebben we misschien een kans om te begrijpen wat hier speelt."