flikken maastricht - one shots

4 stagiair

Floris Wolfs en Eva van Dongen zaten aan hun bureau in het Maastrichtse politiebureau toen de deur openging en een jonge man met een lichte glimlach en een vleugje onzekerheid binnenkwam. "Dat moet de stagiair zijn," mompelde Wolfs, terwijl hij opkeek van zijn scherm.

Eva glimlachte naar de jongen en stond op om hem te begroeten. "Jij moet Mees van der Veen zijn," zei ze vriendelijk. "Welkom bij ons team."

Mees, een jongen van in de twintig met kort bruin haar en een nerveuze blik, knikte enthousiast. "Dank je wel! Het is een eer om met jullie samen te mogen werken. Ik volg jullie werk al een tijdje."

Wolfs bekeek hem kort, zijn handen rustend op de rugleuning van zijn stoel. "We hopen dat je veel kunt leren," zei hij neutraal. Hij had al vaak stagiairs voorbij zien komen, maar met Mees had hij meteen een onverklaarbaar voorgevoel. Iets aan zijn houding en de manier waarop hij naar Eva keek, beviel hem niet.

De dag verliep rustig. Mees volgde Wolfs en Eva op hun eerste zaak—een simpele inbraak in een juwelier. Hij stelde vragen, observeerde, en deed zijn best om bij te leren, maar Wolfs merkte al snel dat Mees zijn aandacht meer op Eva richtte dan op het werk. Hij hield haar scherp in de gaten, lachte net iets te hard om haar grappen, en stond vaak onhandig dicht bij haar. Wolfs hield het in de gaten, maar besloot er voorlopig niets van te zeggen.

Tegen de lunch begon het Wolfs echter steeds meer te storen. Mees had zich constant rond Eva gepositioneerd, probeerde gesprekken met haar aan te knopen die niet werkgerelateerd waren, en leek telkens een reden te vinden om haar op te zoeken. Wolfs besloot afstand te houden, maar hij voelde zijn onrust groeien.

Toen Eva naar de kantine liep om haar lunch te pakken, stond Wolfs op om even naar buiten te gaan voor frisse lucht. Hij was net de gang opgelopen toen hij uit zijn ooghoeken zag dat Mees Eva snel volgde. Iets in hem voelde niet goed. Hij draaide zich om, zijn gevoel van ongemak steeds sterker.

Eva liep naar de kantine om haar lunch te halen. Ze had net de koelkast geopend toen ze Mees achter haar hoorde binnenkomen. Ze draaide zich om en glimlachte kort naar hem, maar voordat ze iets kon zeggen, greep hij plotseling haar arm.

"Eva, wacht even," zei hij zacht, terwijl hij haar dichter naar zich toe trok.

Eva keek geschrokken naar Mees. "Wat doe je?"

Voordat ze echt kon reageren, trok Mees haar mee naar de kleedkamer naast de kantine, een ruimte die nauwelijks gebruikt werd. De deur viel zacht achter hen dicht. Eva probeerde zich los te trekken, maar Mees was sterker dan ze had verwacht. "Wat is dit?" vroeg ze scherp, haar stem geladen met een mengeling van boosheid en verwarring.

Mees hield haar stevig vast, zijn ogen flitsend van nervositeit en iets anders wat Eva niet kon plaatsen. "Je bent zo'n mooie vrouw, Eva," fluisterde hij, zijn adem warm en oncomfortabel dichtbij haar gezicht. "Ik kan niet stoppen aan je te denken."

Eva verstijfde, haar hartslag versnelde terwijl ze zich realiseerde wat er aan de hand was. "Mees, dit is absoluut niet oké," zei ze, haar stem nu steviger, terwijl ze zich probeerde los te rukken. Mees bracht zijn hand naar haar heup, en een schok van angst en woede schoot door Eva heen.

Voordat ze verder kon reageren, hoorden ze voetstappen op de gang. Eva gebruikte dat moment van afleiding om zich los te trekken. "Laat me los!" siste ze fel, terwijl ze een paar stappen achteruit zette.

De voetstappen werden luider, en Mees liet haar snel los, net toen de deur zachtjes openging. Het was Wolfs. Zijn ogen vernauwden onmiddellijk toen hij Eva zag, die duidelijk van streek was, en Mees, die ongemakkelijk en nerveus naar de grond keek.

"Wat is hier aan de hand?" vroeg Wolfs, zijn stem kalm maar geladen met onderdrukte woede. Hij zag hoe Eva probeerde zichzelf te herpakken, maar haar ogen verraadden haar angst en frustratie.

Mees stotterde iets over dat hij gewoon een gesprek met Eva had willen voeren, maar Wolfs had al genoeg gezien. Zijn blik schoot van Eva naar Mees en terug, en de lucht leek plotseling geladen met spanning.

"Eva?" vroeg Wolfs zachtjes, terwijl hij dichter naar haar toe stapte. "Gaat het?"

Eva knikte kort, maar Wolfs zag de pijn en woede in haar ogen. Hij draaide zich met een ijskoude blik naar Mees. "Wat dacht je dat je aan het doen was?" vroeg hij, zijn stem nu lager en gevaarlijker.

Mees opende zijn mond, maar voordat hij kon spreken, stapte Wolfs dichter naar hem toe, zijn handen balden zich tot vuisten. "Je blijft bij haar uit de buurt, begrepen?" Wolfs' stem was geladen met een woede die hij zelden liet zien, maar Mees had een grens overschreden die Wolfs niet kon laten gaan.

Mees deed nog een laatste poging om zich te verdedigen. "Het was niet wat het leek, echt niet—"

Maar Wolfs onderbrak hem. "Ik weet precies wat het was. En als je denkt dat je hier zomaar mee wegkomt, vergis je je flink." Zijn ogen schoten vuur, en zijn stem klonk als een dreiging.

Mees stapte achteruit, zichtbaar bang nu, terwijl Wolfs dichterbij kwam. "Je gaat nu naar commissaris Mechels en vertelt haar wat er is gebeurd, of ik doe het. Maar geloof me, als ik het doe, zal het veel erger voor je zijn."

Eva, die ondertussen haar ademhaling onder controle probeerde te krijgen, stapte naast Wolfs. "Ik wil dat je wegblijft van me, Mees. Dit kan niet meer zo doorgaan."

Mees knikte haastig en haastte zich de kamer uit, zichtbaar in de war en bang voor wat er zou komen.

Wolfs keek Eva aan, zijn woede langzaam plaatsmakend voor bezorgdheid. "Eva, ben je oké?" vroeg hij zachtjes, terwijl hij zijn hand op haar schouder legde.

Eva knikte, maar ze trilde lichtjes. "Ja... ja, ik denk het wel. Bedankt, Wolfs."

Wolfs keek haar aan, wetende dat er waarschijnlijk meer gezegd moest worden, maar op dat moment was het belangrijkste dat Eva veilig was. "Dit had nooit mogen gebeuren. We zorgen ervoor dat hij nooit meer in onze buurt komt."

Eva knikte, haar ogen nog steeds vol emoties. "Ik had nooit verwacht dat zoiets zou gebeuren met iemand van binnen het team."

Wolfs zuchtte, zijn blik serieus. "Sommige mensen laten zich door macht en ego leiden. Maar hij is hier niet meer welkom."

Samen verlieten ze de kleedkamer en liepen terug naar het bureau. Wolfs wist dat dit incident niet zomaar vergeten zou worden, maar hij zou ervoor zorgen dat Mees van der Veen nooit meer een bedreiging voor Eva of iemand anders zou vormen.

1085 woordjes deze keer , ik vond dit echt leuk , en eerlijk wolfs als hij boos is .......... <3 
ahhahahahaahahahh

<3