flikken maastricht - one shots

7 herinnering

De wind waaide stevig door de straten van Maastricht terwijl Eva van Dongen en Floris Wolfs hun weg maakten naar de plaats delict. Eva zat stil naast Wolfs in de auto, haar blik strak op de weg gericht, terwijl Wolfs gefocust reed. Ze hadden net de briefing gekregen over een nieuwe zaak, en het was een zware.

Een vader werd beschuldigd van het verkrachten van zijn eigen dochter. Het meisje, slechts zestien jaar oud, had eindelijk de moed gevonden om haar verschrikkelijke geheim te delen. De moeder van het meisje had het niet willen geloven, waardoor het slachtoffer zelf naar de politie was gegaan. Eva voelde een knoop in haar maag toen ze de details hoorde. De zaak raakte een gevoelige snaar, iets diep in haar dat ze liever verborgen hield.

"Alles oké?" vroeg Wolfs plotseling, zijn blik even kort op Eva gericht. Hij kende haar te goed. Hij merkte altijd wanneer er iets niet in orde was.

"Ja, prima," antwoordde ze snel, misschien iets té snel. Wolfs trok zijn wenkbrauwen op, maar hij besloot verder niet door te vragen. Hij wist wanneer hij Eva moest laten met haar eigen gedachten. Toch had hij het gevoel dat er iets speelde, iets wat haar raakte op een dieper niveau.

Toen ze aankwamen bij het huis van het slachtoffer, werden ze begroet door Marion en Romeo. Het huis zelf zag er op het eerste gezicht normaal uit, maar binnenin hing een kilte die niet te negeren was. De spanning was bijna tastbaar, alsof de muren het verdriet en de pijn absorbeerden die hier waren ontstaan.

Eva stapte binnen en keek om zich heen. Het was een doorsnee woning, maar de gedachte aan wat zich hier had afgespeeld gaf haar koude rillingen. Het meisje, Lieke, zat aan de keukentafel, haar ogen rood van het huilen. Ze was klein, broos, en leek bijna te verdwijnen in de grote stoel waar ze op zat.

Eva ging tegenover haar zitten. "Hoi Lieke, ik ben Eva. Ik wil je eerst zeggen dat je ongelooflijk dapper bent dat je hier bent en dat je je verhaal hebt durven vertellen." Lieke keek haar even aan, maar liet haar blik toen weer naar de tafel zakken.

"Kun je me vertellen wat er gebeurd is?" vroeg Eva zachtjes. Ze wilde Lieke niet pushen, maar het was belangrijk dat ze alles in haar eigen woorden kon vertellen.

Langzaam begon Lieke te praten, haar stem trillend en schor. Eva voelde elke zin als een dolk in haar eigen hart. De details, de angst in Lieke's stem, brachten herinneringen naar boven die Eva had begraven, herinneringen waar ze niet meer aan wilde denken. Haar jeugd, de nachten vol angst en onzekerheid. Ze probeerde haar emoties weg te duwen, zich te concentreren op het werk, op het meisje voor haar.

Toen ze klaar waren, liep Eva zonder iets te zeggen naar buiten. Ze moest weg, lucht krijgen. Wolfs volgde haar direct. Hij zag de spanning in haar schouders, de strakheid van haar kaken.

"Eva, wat is er?" vroeg hij voorzichtig toen hij haar buiten had ingehaald.

"Niets, ik..." Eva zuchtte en wendde haar blik af. Ze wilde het niet delen, niet nu. "Het is gewoon een zware zaak, Wolfs. Dat is alles."

Wolfs keek haar aan, niet overtuigd. "Ik ken je. Dit gaat dieper dan alleen de zaak."

Maar Eva sloot zich af, zoals ze zo vaak deed. Ze wilde niet kwetsbaar zijn, vooral niet in het bijzijn van Wolfs. "Laten we gewoon verder gaan met het onderzoek," zei ze, zonder hem aan te kijken.

Wolfs zuchtte en liet het even gaan, maar hij hield haar nauwlettend in de gaten. Hij wist dat er iets mis was, iets wat ze niet wilde toegeven.

Die avond, na een lange dag van verhoren en het uitwerken van de zaak, zat Eva op haar bureau. Ze staarde naar haar aantekeningen, maar haar gedachten dwaalden af naar vroeger, naar de nachten vol angst en verdriet. Het beeld van Lieke die haar verhaal deed bleef door haar hoofd spoken. Eva kon niet slapen, ze wilde vluchten, weg van de herinneringen die ze jarenlang had weggestopt.

Marion kwam langs en zag meteen dat er iets mis was. Ze kende Eva al jaren en had haar nog nooit zo gesloten gezien. Marion ging tegenover haar zitten, met een warme, bezorgde blik.

"Eva, wat is er aan de hand?" vroeg Marion zacht.

Eva keek even naar Marion, wilde eerst iets zeggen, maar haalde toen diep adem. De opgekropte emoties begonnen te borrelen en voordat ze het wist, barstte ze in tranen uit. Marion stond op en ging naast haar zitten, sloeg haar arm om Eva heen. Het was zeldzaam dat Eva zich zo liet gaan, maar Marion had altijd al iets moederlijks over zich heen, waardoor het veilig voelde om je hart bij haar te luchten.

"Het doet me denken aan vroeger...," begon Eva zacht. "Aan dingen die ik heb meegemaakt, waar ik nooit echt over heb gepraat."

Marion knikte begrijpend. Ze kende Eva's verleden niet in detail, maar ze wist dat er donkere stukken waren. "Soms helpt het om te praten, Eva. Je hoeft het niet alleen te dragen."

Eva veegde haar tranen weg en knikte. "Ik wil het Wolfs vertellen... maar ik weet niet hoe."

"Je hoeft het niet alleen te doen," zei Marion zacht. "Vertel het hem als je er klaar voor bent."

Later die avond lag Eva in bed, maar ze kon de slaap niet vatten. De herinneringen bleven terugkomen, sterker dan ooit. Ze besloot met veel tegen zin om naar Wolfs te gaan. "Wolfs?" haar stem klonk verloren en de tranen stonden al  in haar ogen. 

"Eef?" kwam er uit de slaap kamer van Wolfs. Dat was voor eva een teken om binnen te komen

"Gaat het ?" zei Wolfs. Zijn stem klonk rustgevend en bezorgd tegelijk. Hij kwam voor haar staan, sloeg zijn armen om haar heen, en ze liet zich tegen zijn borst vallen. Ze had hem nooit verteld over haar verleden, nooit die kwetsbaarheid laten zien. Maar nu, op dit moment, kon ze het niet meer voor zich houden.

"Tegenover Lieke... ik zag mezelf," fluisterde Eva door haar tranen heen. "Het herinnert me aan dingen uit mijn jeugd, dingen die ik nooit aan iemand heb verteld."

Wolfs liet haar uitpraten, bleef haar vasthouden terwijl ze haperend vertelde over de angsten van vroeger, de stilte, de eenzaamheid. Het was alsof een last van haar schouders viel, maar de pijn was nog steeds voelbaar. Wolfs was stil, luisterde alleen, zijn grip op haar steviger dan ooit.

Toen Eva eindelijk was uitgehuild, trok Wolfs haar zachtjes mee naar zijn bed. Hij sloeg de dekens over hen heen en hield haar dicht tegen zich aan. Ze voelde zich veilig, beschermd, voor het eerst in lange tijd.

"Je hoeft het niet alleen te doen," fluisterde Wolfs. "Ik ben er voor je. Altijd."

Eva knikte, haar hoofd tegen zijn borst, en voelde een diep gevoel van rust. Ze viel in slaap, met Wolfs' armen stevig om haar heen.

De volgende ochtend, toen de zon door de ramen scheen, werden Eva en Wolfs samen wakker. Eva voelde zich lichter, alsof ze eindelijk een deel van haar verleden had losgelaten. Wolfs keek haar aan, met een blik van begrip en tederheid.

"Eef," zei hij zacht. "Wat je nu hebt, wat we nu hebben, is wat telt. Dat verleden is geweest"

Eva glimlachte door haar tranen heen. Voor het eerst in lange tijd voelde ze zich echt gezien, echt begrepen.

"Ja, je hebt gelijk," fluisterde ze.

jaaaaa weer een deeltje 1251  woorden deze keer !!!