Gece

2.Bölüm

Herkese merhabalar yeni bir bölümle karşınızdayımm <3
Umarıım beğenirsiniz bol bol yorum yapmayı unutmayın öpüldünüzz:)

Gece'den
Sabah kendime gelmem ve bu iğrenç kabuslardan kurtulmam için her zaman ilk önceliğim, güzel bir antrenman yapmaktı. Hem vücudumu zinde tutuyordum hemde kafam dağılıyordu. Gece, Poyraz ile konuştuktan sonra yukarıya çıkıp yatmıştım fakat sabahın 6'sında kabuslardan dolayı uyanmış, sabah koşusu yaptıktan sonra kendimi bodrumdaki odada bulmuştum. Bu odada bir çok spor aleti vardı, burada sürekli spor yapar, sinirimi atardım ama en acısı yan odaydı. İşkence odası. O odada o kadar uzun süreler geçirmiştim ki, aklıma geldikçe delirecek gibi oluyordum.

"AHH, BABA CANIM YANIYOR, YALVARIRIM YAPMA!" elektrik veriyordu o kadar yüksekti ki küçük bedenim bunu kaldıramayacaktı. Karşısında kızı değil düşmanı vardı sanki. Her zerremde hissederken, bütün bedenim çok ağrıyordu. Çok canım yanıyordu, çok ağlıyordum ama beni hiç bir zaman umursamadığı gibi şimdi de umursamıyordu.

"Seni uyardım, direniceksin, ne olursa olsun. Düşmanlarına yalvarmayacaksın. Son nefesine kadar sıkıcaksın dişini. Sana ölmek bile yasak. Sen yalvarmayacaksın, yalvartacaksın, sen ölmeyeceksin, öldüreceksin. Sen,çok dayanıklı bir kız olucaksın, eğer dayanıklı olmazsan ezilirsin ve sen benim kızımsın, her zaman En güçlü olucaksın. Şimdi sonuna kadar diren!"

"Baba ben daha çok küçüğüm,10 yaşındayım lütfen, biraz büyüdükten sonra yapsan, olmaz mı ? Hem büyüdükten sonra daha güçlü olurum. Sonra okulda arkadaşlarımla oynayamıyorum, bütün kemikl-." Acımadı yine ve yine kaç defa elektrik verdi sayamadım, tek hatırladığım, babamın;

"Zaten büyüdüğünde güçlü ol diye tüm bunlar."

Dediği , kulaklarımda bir sıcaklık hissettiğim, ve dayanamadığım için gözlerimin kapanışı.

Aklıma gelen anılarla kafamı salladım ve kendime geldim. Kum torbasının karşısına geçip, bütün sinirimi atarcasına yumruklamaya başladım. Yetmedi tekme attım, kum torbasına vururken, aklıma babamın yaptıkları geliyordu. Kıyamadığım çok sevdiğim babam. Her seferinde bana kıyan, beni sevmeyen babam. Kum torbasına daha sert vurdum her darbemde daha da sert vuruyordum. Yine bir krizin eşiğine geldim, bunu hissettim. Hayır Gece, kontrolü kaybetme. Dayanamadım, kum torbası yetmedi, duvara yöneldim, tekmeleyip, yumrukladım,bağırdım, çağırdım. Hiç bir şeyin farkında olmadan, birazcık bile acı hissetmedim. Arkamdan bir el beni belimden yakalayıp çektiğinde, bir anda kendime geldim.
Şaşkınlıkla arkamı döndüğümde Asil ile karşılaşmayı beklemiyordum.

"Abla sakinleş, ne yapıyorsun? Kendine gel. İyi misin? Bir şey mi oldu, babam mı bir şey yaptı yine?"

Ard arda bir çok soru sıraladı. Tereddütle bana bakıyordu, onu korkuttuğumun farkındaydım ama elimden bir şey gelmiyordu,derin nefes aldım ve kendimi tebessüm etmeye zorlayarak cevap verdim.

"Asil, senin ne işin var burda ablacım. İyiyim biraz antrenman yapıyordum ve sinirimi atıyordum. İyiyim yani endişelenme."

İnanmayarak bakıyordu çünkü oda biliyordu, geç öğrenmişti fakat babamın bana yaptıklarına şahit olmuştu. Gözleri ellerime indiğinde, bende gözlerimi ellerime çevirdim. Çok kan vardı her yeri soyulmuş ve morarmaya başlamıştı bile. Endişeli ve dikkat ederek, ellerimi ellerinin arasına alarak, beni ordan çıkardı.