the hills | semih kılıçsoy & barış a. yılmaz

1

türkiye'de bir öğrenci olmak ne kadar zorsa üniversite öğrencisi olmak normal bir öğrenci olmaktan daha da zordu. sunumlar, ödevler, seçtiğin bölümü gerçekten istiyor musun düşünceleri yoksa sadece okumak için mi okuyorsun sorular vesaire vesaire. tek çekilecek yanı varsa o da yapılan arkadaşlıklar ya da üniversiteden alabileceğin verim gücü, onun dışı biraz sıkıyordu insanı.

fizyoterapi ve rehabilitasyon ikinci sınıf öğrencisiydim. bölümümü ilk başlarda seçmek için seçsem de şimdilerde seçtiğim için o kadar çok memnun hissediyordum ki kendimi başka bir meslek içinde kendimi hayal edemiyordum. abim her ne kadar meslek üzerine okuma gel şirkette en alt kademeden başlayarak staj gör diye yalvarsa da onu dinlememiş ve bir mesleğimin olması konusunda oldukça ısrarcı olmuştum. 

çok sosyal bir insan gibi dursam da çevremdekiler harici kimseyle konuşmazdım çünkü çevremdeki insanlar bana yeter de artardı. salih abim benim üvey abimdi ama öz olsa anca bu kadar olurdu, onu gerçekten çok seviyordum her konuda bana o kadar çok yardımı dokunuyordu ki o olmasa belki de bende bomboş yaşayan bir insan olabilirdim. annemiz aynıydı ama babalarımız farklı kişilerdi, ben annemin ikinci evliliğinden olan son çocuktum.

şimdilerde annemle babam almanyaya taşınmış ve orada yaşamaya başlamışlardı o yüzden salih abim de beni yanına alıp bana kol kanat olmaya başlamıştı. annem kardeş sevgisinin aşılanması gerektiğini söyleyerek salih abiyi de yanına almış ve beni mutlu bir aile ortamından mahrum bırakmamışlardı. o zamanlar mahalledeki kimseyle anlaşamazdım hepsiyle kavga eder sonra salih abinin kolları arasında içim çıkana kadar ağlardım, tabi bu ağlama işini kavga ettiklerimin önünde yapmazdım beni ağlak birisi olarak bilmelerini hiç ama hiç istemezdim.

kendi yaşıtlarımla da hiç anlaşamadığım için abimle yaşıt olanlarla beraber futbol oynamak isterdim ama o zamanlar işte top bile benden büyük diye oynatmazlardı bende gücüm yettiği kadar topu sahadan alarak kaçmaya başlardım. abim iki adımda beni yakalasa da o zamanlar eğlenceydi işte bu aktivite bana. 

abimle aramızda dört yaş vardı ve mahallenin diğer abileriyle de aynı şekil. talha abi, ismail abi ve barış. barış diyorum çünkü ona hiçbir zaman abi diyemedim nedense hep barış diye seslendim ama farklı bir neden yoktu işte o zamanlar. o herkese karşı aynı davranırdı aslında bana karşı yaptığı artı bir özelliği de yokken ona abi demek hiç ama hiç içimden gelmiyordu. 

bunu hiç düşünmemiştim ona karşı hissettiğim hayranlık duygusudur diyerek geçiştirmiştim hep ve öyleydi de zaten. hâlâ ona çok hayranım kariyerinde başarılı ve oldukça çekici bir insan ama ona karşı küçüklükten hissettiğim hayranlık duygusunun yerini sevgi almıştı. o bunu bilmiyordu tabi ki bilse karşılık vereceğini de sanmıyordum konunun hetero olup olmamasıyla alakası yoktu aksine eşcinsel olduğunu da biliyordum. ama barış o kadar kalın kafalı ve inatçı bir insandı ki bana karşı bir kere kardeş gözüyle baktıysa onun düzelmesi için canından bir parça koparılması gerekti. 

şu sıra ona abi demediğim için benimle kavga ediyordu bir çocuk gibi. ona küçükken de abi diyemiyordum tabi o zamanın sebepleri farklıydı şimdinin sebepleri ise daha farklıydı. o inatsa ben daha inattım ve ona istediğini vermeyecektim. şimdi de abimle bize gelmesini bekliyorduk hamburger söylemiştik. ikisinin de işyerinde pek bir şey yemediklerini biliyordum bende yemek yapmayı beceremezdim en mantıklısı dışarıdan bir şeyler söylemekti.

"semih, yemekler geldi abim kuryeye kapıyı aç ben mutfaktayım."

"tamam abi."

merdivenleri üçer beşer inip kuryeyi bekletmemek adına koşarak kapıyı açtım, yemekleri bana doğru uzatan kurye iyi akşamlar diyerek bahçeden dışarı çıkıyordu ki bahçe kapısında barış ile karşılaşmasıyla barış geri çekilip çıkan kuryeye yer vermişti. her zamanki gibi üzerine beyaz bir tişört ve siyah eşofman giyinmişti. yüzüne takındığı ukala gülümsemesiyle evin kapısına doğru yürümeye başlayınca bir adım geri çekilip içeri geçebilmesi için boşluk yarattım.