ඉස්සර දවසක්

01 පරිච්ඡේදය

beep...beep...beep...beep...

rings කිහිපයක් යනවත් එක්කම phone එක answer වුනේ දැනටමත් ඇමතුම ගත්ත කෙනාව හදුනන ස්වරයකින්

"හෙලෝ ශාන්...මොකෝ මේ වෙලාවේ"

"හෙලෝ අංකල්, මං අද උදේ ල්ංකාවට ආවෙ.අභීව surprise කරනවා කියලා හිතන් එයාටත් කියන් නැතුව මේ අංකල්ලගෙ ගෙදර ඇවිත් ඉන්නෙ."

"පුතා මෙහෙ..!ඇයි පුතා bell එකවත් ගැහුවෙ නැත්තෙ...ඉන්න මං එන්නම්"

"නැහැ අංකල් අභී ඇහැරෙයි කිය-"

කියනවත් එක්කම තමන් ඉස්සරහ තියෙන අතින් බදන්නවත් බැරි උළුවස්සේ සවිකරලා තිබුන කොටු හැඩයේ කැටයමක් ගියපු ඒ අති විශාල පියන් දෙකේ දොර විවෘත වුනේ තමන්ගේ හිතවත් පාර්ශවයක් අතින්. නිල් පාට බතික් මෝස්තර ගියපු සුදු පාට සරමයි ලා නිල් පාටට හුරු අත් කොට shirt එකයිඇදන් හිටපු ඒ කෙනා වයස අවුරුදු 50ට විතර කිට්ටු කරලා තිබුනේ. අතරින්පතර සුදු වෙලා තියෙන කෙස් ගස් තිබුනත් තරුණ කාලේ තිබුන කඩවසම් පෙනුම තාමත් ලාවට ඒ ශරීරයේ ඉතුරු වෙලා තියෙනවා.

"පුතා...එන්න එන්න ඇතුලට "

ඒ කියද්දි කනේ තියෙන phone එකෙනුත් ඒකම ඇහෙනවා කියලා තේරුන ගමන් ශාන් එයාගේ  phone එකෙන් call එක cut කලා.

"අංකල්, අභී කෝ.?"

ශාන් ඒ අහපු නම. ඒ නම අහෙද්දි අනිත් පාර්ශවයෙන් නම් දුකකුත් නැති සතුටකුත් නැති හැගීම් විරහිත  අන්තයක් නැති බැල්මක් උඩු මහල දිහාවට වටිලා තිබුනේ හරි අසරන කමකුත් මූනේ ඉතෘ කරලා. 

"අංකල් තාම අභී අවුලෙන්ද ඉන්නෙ?"

"අනේ මන්ද ශාන්. මට තේරෙන් නෑ ඒ ඉස්සර හිටපු ලමයාව ආයේ කොහෙන් හොයන්නද කියලා."

"දැන් අභී කෝ අංකල්?"

"ආ එයා කාමරේ ඇති.. ශාන් යන්න උඩට... මං බොන්න මොනාහරි අරන් එන්නම්"

"ආ... හරි අංකල්"

ශාන් පඩිපෙල නැගල ගිහින් දකුනට හැරුනු ගමන් බාගෙට ඇරල තිබුන දොර ගාවට වෙනකන් ගියේ හරියට මේක නිකන් එයාට හුරුපුරුදු ගෙයක් වගේ. දොර ඇරලා ඔලුව දාල බැලුවෙ තමන් හොයපු මුහුන...අවුරුදු ගානක මිත්‍රත්වය...අවුරුද්දකට කලින් අන්තිම පාරට දැකපු සගයා... ඉන්නව...ඔව්...හැබැයි ඇද ගාවම බිම ඉදගෙන ඇද මිට්ටමට ඔලුව තියන් සිවිලිම දිහා බලන්ම ඒ ඇස් පියවෙලා. ලගට ගියේ කතා කරලා ඇහැරෙයිද බලන්න. ලගට යනවත් එක්කම ඒ ඉදගෙන හිටපු කෙනාගෙ ඇස් ශාන් දිහාවට ආවේ එයා නිදාගෙන නෙමේ හිටියෙ කියලා දන්නන්න වගේ.

"අභී..."

"ශාන්...උබ කවද්ද ආවේ?"

අවුරුද්දකට පස්සේ යාලුවෙක්ව දකිද්දි දැනෙන පුදුමය සතුට එහෙම්පිටින්ම අභිමන්ගේ මූනෙ තිබ්බේ නැති එක ගැන ශාන්ටත් පුදුමයක් නැහැ. මූනෙ අන්දගත්ත ව්‍යාජ හිනාවකින් ඒක අහද්දි ඊන කෙනෙක්ට තේරෙනවා යහලුවා ආපු සතුටට වඩා ලොකු දුකක් වේදනාවක් ඒ හිත අස්සෙ කිදා බැහැලා තියෙනවා කියලා.

"අද උදේ බං..."

"ආහ්..."

"මොකෝ වෙන්නෙ ඉතිං...උබ ආයෙ රට වටේ ගියෙ එහෙම නැද්ද?"

"නෑ මේ...ම්..."

එතන හරියටම සම්පූර්න පිලිතුරක් අහන්න හම්බ වුනේ නෑ. අර ශාන්ට දොර ඇරපු ඒ හිතවත් පුද්ගලයා එහෙමත් නැත්තන් අභිමන්ගේ තාත්තා දැං ඉන්නෙ අභිමන්ගේ කාමරේ දොර ගාව. අර කලින් කිව්ව විදියට බීම දාපු glass දෙකක් tray එකක් උඩ තියලා අරන් ඇවිත් තිබ්බේ සාමාන්‍යෙන් ගෙදරට අමුත්තෙක් ආවම සංග්‍රහ කරන විදියට. glass දෙකත් table එක උඩින් තියලා පහලට ගියේ කාලෙකින් හම්බ වුන මිත්‍රයාව ටිකක් ආශ්‍රය කරන්න ඉඩ දීලා.

"ඉතිං ඉතිං. කියපංකො උබ කොහෙද ගියේ?"

"එහෙම විශේෂයක් නැහැ බං"

"එහෙමද. ඉස්සර නම් ඉතිං උබට travelling කිව්වොත් වෙන මුකුත් එපානේ"

මේ කියන දේවල් වලට මොනවගේ ප්‍රතිචාර දක්වන්නද කියලා හිතාගන්න බැරූව වෙන්න ඇති. තාමත් එයා දිගා බලං ඉන්නෙ තමන්ගේ ඒ ලස්සන අතීතෙට මොකද වුනේ කියල තමන්ගේ මනසින්ම ප්‍රශ්න කරන ගමන්.

"අර හුචක්කුවකුත් අරගෙන එහෙ මෙහෙ අවිද ඇවිද photos ගගහා. කෝ බං ඒ අභිමන්. මොකක්ද උබ අර ඉස්සර කියන්නෙ ඔය උබ ගන්න photos පෙන්න පෙන්න ? ආහ්... ස්වභාව ධර්මයත් එක්ක ඉන්න ඕනේ. අවිදින්න ඕනේ... ඒ ලස්සන විදින්න ඕනේ..කෝ දැං. දැං බිත්ති හතරක් මැද්දට කොටු වෙලා කල්පනා කර කර ඉන්නවා. "

"ම්..."

ඔව්... එච්චරයි. යාලුවා එච්චර කියෙව්වත් අභිමන්ට කියන්න තියෙන්නෙ එච්චරමයි.

"උබ දැං මොකක්ද කරන්න ඉන්නෙ. ආයේ යනවද?"

මෙච්චර වෙලා සද්ද බද්ද නැතුව තිබ්බ කට අරිලා. ශාන්ට කියපු දිගම වාක්‍යද කොහෙද. කතාව වෙනස් කරන්න හරි අභිමන් සාමාන්‍ය විදියට කතා කරපු එකට ශාන්ගෙ හිතේ පොඩි හරි සතුටක් නාවා නෙමේ...

plzzz vote...comment