ඉස්සර දවසක්

02 පරිච්ඡේදය

"නෑ බං . මට කරන්න ලොකු වැඩක් තියෙනවනේ"

"ඒ මොකක්ද?" 

"මට තියෙනවනේ බං ලොකු වැඩක්. ඒ තමයි මට ඉන්නවා බං යාළුවෙක්. අන්න ඌව එක්කං උට අමතක වෙච්ච අර පරිසරේ ලස්සන පෙන්නන්න රට වටේ එක්කන් යන්න. අන්න ඒ නිසා බං මන් ළඟදි ආයෙ යන්නේ නෑ. "

ඒ කියපු උපහාසාත්මක කටහඬටමද මන්දා එක්කෙනෙක්ට හීනියට හිනාවකුත් පැන්නා.  කොහොම හරි පැය දෙකකට ආසන්න කාලයක් මේ යහළුවො දෙන්නා ූ සතුටු සාමිචියේ  යෙදිලා හිටියෙ. දැන් වෙලාව එකොළහත් පහුවෙලා. මෙච්චර කාලෙකට පස්සේ ටිකක් හරි හිනාවෙන්න පුළුවන් වෙච්ච එක ගැන අභිමන්ට උනත් තිබ්බෙ තමන්ගේ යාලුවා ගැන නොසැලෙන සතුටක්. ශාන් වුනත් හරි කැමැත්තෙන් ගත කරපු ඒ පැය දෙක අවසානයේ සමුදෙන්න ලංවෙලා තියෙන්නේ. යාළුවා පල්ලෙහාට යනකොට එයාට සමු දෙන්න අභිමන් වුනත් පල්ලෙහාට ගියේ වුරුදු ගානක නොබිඳෙන මිත්‍රත්වයට කළගුණ සැලකීමක් විදියට.

" පුතා යනවද? මොනාහරි කාලම යමුද?"

" thanks අංකල්. ඒ  උනාට අපේ අම්මියි තාත්තියි බලාගෙන ඉන්නවා මං කියලා ආවේ ඉක්මනට එන්නම් කියල"

" එහෙමද? කමක් නෑ පුතා. එහෙනම් පස්සේ වෙලාවක  එන්නකො . මෙහෙ නම් ඉතින් පුතාලා දිහා වගේනෙ. ඕන වෙලාවක එන්න"

"  හරි අංකල්. sorry අංකල්. අංකල් එක්ක වැඩිය කතා කරන්නත් බැරි උනානේ. ආයෙ ආවම අනිවාර්යෙන් ම අංකල් එක්ක කතා කරන්නම බලන් එන්නම්කෝ. "

 "අනේ ඒකට මොකටද සොරි? ඒකටත් එක්කම අභී එක්ක කතා කලානේ. ආයෙ එන්නකෝ එහෙනම්"

"අංකල් යනවා එහෙනම්... අභී.. අර වැඩේ settle කරන් කියන්න."

"ම්..."

 පැය දෙකක කතාබහේදී කතා උන සංසිද්ධියක් ගැන කියන්නේ කියලා තේරුනා ගමන් අභිමන් හූමිටි තිබ්බා.

 "පරිස්සමෙන් යන්න පුතා."

"හරි අංකල්" 

යාලුවා නම් දැන් ගිහින් . පල්ලෙහාටත් ආපු එකේ සෝෆා එකේ ඉඳගත්තේ තාත්තත් එක්කත් කතා කරන්න හිතන් . හිතුවා වගේම සෝෆ එක ගාවට ඇවිත් අභිමන්ගේ එහා පැත්තෙන්ම ඉඳගෙන කතාවට මුල පිරුවේ අභිමන්ගේ අප්පච්චි. නමින් සෙනාල් විජේනායක. පොඩි කාලෙම නැතිවුන අම්මගෙ ආදරේ අඩුව තමන්ගේ එකම පුතාට දැනෙන්නේ නැතිවෙන්න බලා ගත්ත...ඒ යෝධ බල යෝධ ශක්තිය... තාත්තා... කොච්චර දුකක් තිබබත් ප්‍රශ්න තිබ්බත් අභිමන්ට උනත් එයාගේ අප්පච්ච එක්ක කතා කරද්දි ඒ දේවල් මොහොතකට අමතක වෙනවා.

"අභී..."

"ඕ අප්පච්චි"

"මොකක්ද අර ශාන් කිව්ව වැඩේ."

" ආ මේ ශාන් කිව්වා අපේ A/L කාලෙ සෙට් එක එක්ක පොඩි ට්‍රිප් එකක් යන්ද කියලා. මං මේ බැලු-"

" කොච්චර හොඳද"

"ආහ්..?"

" ඔයාට උනත් පොඩ්ඩක් relax වෙන්න පුළුවන්නේ. අනික ඔයාගේ යාළුවා අවුරුද්දකට පස්සේ ඇවිත් තියෙන්නේ. එපා කියන්න එපා අභී ඔයාගේ හොඳම යාළුවනේ."

" හරි අප්පච්චි එහෙනම් ඒක බලලා කරමුකෝ."

" හරි අභී ඔයා කාල නේද හිටියේ?"

 "ඔව්..ඔව්... අප්පච්චි. අප්පච්චි කෑවද?"

"ඔව් අභී. මං ආපු ගමන් වොෂ් දාලා කෑවා අභී දැන් නිදාගන්නද යන්නේ?"

 "ඔව් අප්පච්චි නිදාගන්න යන්න කියලා හැදුවේ."

"good night අභී"

"good night අප්පච්චි"

 තාත්තටත් කියලා පඩිපෙළ නැගලා කාමරයට ගියේ නිදාගන්න කියලා හිතන්. ඇඳටත් ගිහින් කොනටම පෙරලිලා ගිහින් බිත්තිය අයිනටම වෙන්න ඇලවෙලා හිටියේ කොයි වෙලේ හරි නිදි දෙව්දුව ළඟට එනකන්. ඒත් මීට මොහොතකට කලින් ආපු තමන්ගේ හොඳම යාළුවත් එක්ක මේ කාමරේම කතා කරපු දේවල් මතක් වෙද්දි. ඒ නම් ට්‍රිප් එක ගැනම නෙවෙයි. තමන්ගේ ජීවිතය නැති කරගත්ත වටිනම වස්තුව මතක් උනේ ඒ අතීතය ගැන පසුතැවෙන ගමන් . තමන් දැන් ගෙවන කිසිම තේරුමක් නැති වරදකාරී ජීවිතයට වග කියන්න ඕන අතීතය. නිදාගන්න කියලා හිතුවට ඒ පෙළින් පෙළ සිහියට එන සිදුවීම් මාලාවත් එක්ක තමන් වැඩියෙන්ම ආදරේ කරපු ඒ ලස්සන මතකයන් ටික මතක් වෙන්න ගියේ පොඩිම පොඩි වෙලාවයි. හැමදේටම වග කියන්න ඕනි ඉස්සර දවසක්..!

.

.

.

 .

"අභී යමං බං... ඇති දැන්..."

plzzz vote & comment...