ඉස්සර දවසක්

03 පරිච්ඡෙදය

"පොඩ්ඩක් හිටපං... උන්ට ප්‍රශ්ණයක් තියෙනවාලුනෙ"

"ඇයි ඇයි දැන් මොකක්ද වෙන්න ඕනේ"

"දැන් මන්ද තමුසෙගෙ ඇඟේ හැප්පුනේ...ආහ්?"

"අබි... ඇති බං...යමංකෝ" "පොඩ්ඩක් හිටපං ශාන්."

අභිමන්.අභිමන් විජේනායක. ගොඩක් යාළුවා අතර ප්‍රසිද්ධ වෙලා හිටියේ අභි කියලා. පෙනුමෙන් උපතින්ම ආපු පැහැපත් සම, තද කළු පාට ඕනම කෙනෙක් ආකර්ෂණය කරගන්න පුළුවන් ඇස්, පොඩි කාල වෙච්ච අනතුරකින් ඇහි බඹ කොනේ ඉතුරු වුණ කැපුම් පහර වුණත් අභීගෙ වෙනමට එකතු කරේ අමුතුම look එකක්. කොටටම නැති දිගටම නොවැඩුණු කොණ්ඩය එක්ක ඕනම කෙනෙක්ට දෙපාරක් හැරිලා බලන්න හිතෙන විදියේ ඇඟක් අභීට තිබුණා. කෙල්ලොන්ට විතරක් නෙමෙයි පිරිමි පාර්ශ්වයට වුණත් ඇහැ ගැටෙන්න පුළුවන් විදිය ස්වරූපයක් තිබුණා අභී සාමාන්‍යයෙන් රණ්ඩුවට බර චරිතයක්. කේන්ති ගියොත් ඕනම තරාතිරමක කෙනෙක්, තමන්ගේ හිතවත් කෙනෙක් එක්ක උනත් වලියක් දාගන්න චරිතයකට හිමිකම් කියන අභිමන් සාමාන්‍යයෙන් එයාගේ ඉස්කෝලෙ උනත් ප්‍රසිද්ධ චරිතයක්.

ඇගේ හැප්පුනත් වලියනව දැකල තියෙනවද? මේ වෙන්නේ ඒ වගේ දෙයක් තමයි. අභිමන් වගේම සුදු දිග කලිසමට සාක්කුවේ එහා පැත්තේ තීරු දෙකේ පුංචි පාසල් නිල ලාංඡනයෙන් ගහලා තියෙන අත්කොට සුදු ෂර්ට් එක යට කරලා හිටපු කොල්ලොක් සෙට් එකක්. පස් හය දෙනෙක් විතර ඉන්න සෙට් එකක් එක්ක රණ්ඩුවක් දාගත්තට මේ පැත්තේ දැන් ඉන්නේ නම් අභිමනුයි එයාගේ යාළුව ශාන් විතරයි. මොන මගුල උනත් සටන අතාරින්නැති සීන් එකේ හිටපු දෙපිලගෙම උණුසුම් වාග් ප්‍රහාර හමුවේ ශාන්ට නම් සිහිය තිබ්බේ අභිමන්ව මෙතනින් එක්කන් යන්න. එක කොල්ලෙක් සාමදාන වෙන්න වගේ ඇවිත් අභිමන්ගේ උරහිසින් අත තිබ්බම ශාන්ට ඔලුවට ආවේ ඊළඟට මෙතන වෙන්න යන්නේ තුන්වෙනි ලෝක යුද්ධ තමයි කියලා.හිතන්න හම්බුනෙත් නෑ ඇත්තටම.

"තමුසේ කවුද හු**තෝ මාව අල්ලන්න."

"මං මේ කියන්-"

කොහේ කියන්නද වචන හුවමාරුව මේ වෙද්දි ගුටි බැට හුවමාරුවක් වෙලා ඉවරයි. හැබැයි මේක වැඩි වෙලා අල්ලන් ඉන්න හම්බවුනේ නෑ.