»Hayatını en derin kuyulardan çekip kurtaran ve kendini hayal dünyasındaymış gibi yaşamaya alıştıran Beliz bir gün duyduğu cümlelerle gerçek hayata geri dönmüştü, herşey tersine döndüğü sırada belinde bir el hissetti ve iki çift siyah gözle karşı ka...
Bazı çocuklar vardır doğarken hiç ağlamazlar bazıları ise ağlarlar işte ben o ağlayan çocuklardan biriyim. Hayatım boyunca gerçekten güldüğüm bir an hatırlamaya çalışıyorum ama nedense hatırlamıyorum çünkü öyle bir an olmadı hiç, acaba bir gün gerçekten içten bir şekilde gulebilicek miydim? Yada burdan sonra hayatımı düzene sokabilicek mıydım? Veya benim bir hayatım var mıydı? O bile belli değildi. Kafamda dönen sorulara gülerek duvara yazdığım yazıya baktım bunu her gördüğümde bana yaptıkları aklıma gelicek ve intikamdan daha da haz alıcaktım. Boyaları bir kenara bıraktım evden ses çıkmıyordu üstüme baktım her yerim resmen boya olmuştu oflayip dolaba yöneldim, seçtiğim kıyafetleri yatağın kenarına bırakıp banyoya doğru ilerledim kapıyı açıp içeri girdim. Kısa bir duş aldıktan sonra bornozumu giyip küçük havlulardan birini aldım elime aynadan kendime baktım yüzüm içler acısıydi yüzümü buruşturup kapıya yöneldim kapıyı açıp banyodan çıktım elimdeki küçük havluyla saçlarımı sararken başım öne doğru biraz egikti bedenim iri bir bedene çarpınca irkilip geriye doğru bir iki adım attım başımdaki havlu yere düşmüştü saçlarım önüme gelmişti kime çarptığımi bilmiyordum saçlarımı geriye doğru attım, karşımda ki kişinin Pusat olduğunu görünce şoka uğradım beni süzerek sırıtıyordu, neye sırıttigini anlamak için bende kendimi suzmustum aptal! Başka neye siritabilirdi bornozla duruyordum karşısinda onu göğsünden iterek bağırdım.
" AMA OHA YA! " sinirle ona çıkıştığımda geriye doğru sendeleyip gülmeye başlamıştı. " Niye izin almadan odama giriyorsun? " Hala sırıtıyordu Allah'ım sabır ver bana. " Benim odam burası izin mi alıcam birde küçük hanım?" yutkundum gözlerimi kaçırdım ardından onu tekrar omuzlarından tutarak ittim bağırdım. " UMRUMDA DEĞİL! BENİ BURAYA GETİREN SENSİN! ÇIK ODADAN SAPIK! " Son söylediğim cümleye takılı kalmış gibi kaşlarını çatarak üstüme doğru yürümeye başlamıştı, anlamıyorum bu adamı sabır. " Sapık mı? " Bende kaşlarımı çattım geriye doğru adım atmayı kesip başımı kaldırdım gözlerine baktım , maşallahı var bununda boyu varda var! Omuz silkip cevap verdim.
" Evet sapık şuan bulunduğun konumu görmüyorsun sanırım? Eğer ki odadan 3 e kadar saydığımda çıkmazsan çığlığı basarım birdaha hiçbirsey duyamaz hale gelirsin." Eğer ki kullanabildiği bir beyni varsa 3 e kadar saydığımda odadan çıkardı çığlığım biraz çok güçlüdür de... Sadece biraz. Tek kaşımı kaldırdım bir elimi belime koyup diğer elimle odanin kapısını gösterdim , sıkıntılı bir nefes bırakarak " Tamam basma çığlığı. Aşağıda bekliyorum." Bu sefer sırıtma sırası bendeydi o kapıya doğru ilerlerken arkasından dil çıkararak bağırdım. " Avucunu yala! Senin emirlerine sadece sana gücü yetmeyenler uyar, ben değil! " Sinirle kaşlarını çatarak hızla arkasını döndüğünde gülerek ona elimi salladım görüşürüz manasında, başını iki yana sallayarak kapıyı açıp odadan kaçarcasina çıkmıştı mırıldanarak, " Sen daha dur bakalım Pusat Çakır Soylu burdan kurtulana kadar burnundan getiricem senin. " Sırıtmayı kesip yerdeki havluyu aldım saçlarımı kurutmaya başladım iyice kurudugundan emin olunca yatağın üstüne bıraktığım kıyafetleri alıp yavaş yavaş giyindim moraran yerlerim hala acıyordu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
