විහඟ ගීතය

1. කොටස

වසර හතකට පසුව-

දම්සර උඩවත්ත

වීදුරු දොරට යන්තම් තට්ටු කරන හඬක් ඇහිලා දම්සර ඔළුව උස්සලා බැලුවා.

"දම්සර, එනවද ලන්ච් ගන්න?" සමාධිගේ මුහුනේ තිබුනේ ලස්සන මිත්‍රශීලී හිනාවක්. "අපේ අය කැන්ටින් එකට යන්න හදන්නේ."

"ඔයාලා-!"

"අදත් බඩගිනි නෑ කියලා නම් කියන්න එපා ඔන්න."

"සොරි." අත් ඔරලෝසුව තියෙද්දිත්, ඒකෙන් වෙලාව නොබලා දොරට ඉහළින් එල්ලලා තිබුණ ඔරලෝසුව දිහා බලපු දම්සර වෙලාව තාම දොළහමාර පහුවෙලා විතරයි කියලා දැකලා, සමාධිට පේන්න ඇඳගෙන හිටිය සුදුපාට ශර්ට් එකට උඩින් රවුමට බඩ අත ගෑවා. "බඩගිනි වෙලා අද ටිකක් කලින් කෑවා මම."

සමාධි දම්සරගේ වචන විශ්වාස නැතුවද කොහෙද... ඇස් දෙක කුඩා කරලා, ඔෆිස් එක පුරාවටම ඇහැ යැව්වේ දවල්ට කෑම කාපු සලකුණක් හොයන්න. සැන්විච් පැකට් එකේ ප්ලාස්ටික් කොලේ කුණු බක්කියේ තියෙනවා දැක්කට පස්සේ, 'අපිත් එක්ක එන්න අකමැතිකමට බොරු නේද කිව්වේ?' කියලා කරන්න ගිය චෝදනාව, අන්තිම මොහොතේ නවත්ත ගත්ත කියලා දම්සරට හොඳටම ශුවර්.

ඔතලා තිබ්බ ප්ලාස්ටික් කොලේ බක්කියේ වුනාට, සැන්විච් එක කඩදාසියක ඔතලා තාම මේස ලාච්චුව ඇතුලේ.

සමාධිගේ පැත්තකින් දොර එහාට වෙන්න නෙක්සස් බ්‍රෝඩ්කාස්ටින් චැනල් එකේ ප්‍රවෘත්ති නිවේදන අංශයේ, වැඩකරන තුන්හතර දෙනාම රංචුව හැදිලා ඉන්නවා ඇහැට නොපෙනුනාට, උන්ගේ කතා කරන විහිළුකරන සද්දේ දම්සරට ඔෆිස් කාමරේ ඇතුළට ඇහෙනවා.

"අපි සෙවන් ඉලවන් එකෙන් ස්ට්‍රෝබෙරි ගැටෝ එකක් ගෙන්න ගත්තා." උද්‍යෝගයකින් කිව්ව සමාධි, දම්සරගේ ප්‍රථිචාරය මොකද්ද කියලා බලන්න නතර වුනා. දම්සර හ්ම්... නැහැ. "ඔයගේ කෑල්ල අපි අරං තියන්නම්. ටී ගන්න කොටවත් එහෙනම් කැන්ටින් එකේ ෆ්‍රිජ් එකෙන් ගන්න..." පස්සේ, එදා දවසට උත්සහය අත ඇරලා දාපු කෙල්ල හුස්මක් හෙලුවා.

"තෑන්ක්ස් සමාධි..."

"අපිත් එක්ක කන්න එනකල් අහන එක නං නවත්තන්නේ නෑ, හොඳේ?" සමාධි දොර වැහුවේ බොහොම කෙටියෙන් වගේම අමනාපෙන් දම්සරට ප්‍රථිචාරයක් දීලා.