විහඟ ගීතය

6. කොටස

දම්සරගේ ගෙදර තියෙන ඔබේසේකර මාවතේ බස් හෝට්ල්ට් එකෙන් බැහෑලත්, විනාඩි දහයක් තිස්සේ සවන් එතන හිටගෙන කල්පනාවක.

හේශාන්ගේ දවාලේ කියපු වචන, බස් හෝල්ට් එකේ ඉහළින් ගැහී ගැහී ආයේමත් පත්තු වෙන සුදු බල්බ් එක වගේ, සවන්ගේ මනසේ ඇති වෙවී නැතිවෙලා යද්දි, ඇවිදන් යන්න තියෙන මීටර් පනහක දුර හැතැක්ම පනහක් වෙලා සවන්ට දැනෙනවා.

ඇහැ කන පේන මනුස්සයෙක් උවමනාවෙන් බැලුවොත් පේන තරමට දම්සර ගැන සවන්ගේ හිතේ තියෙන අදහස පැහැදිලිද?

සවන් පිළිමෙ වගේ අඩ අඳුරේම හිටගෙන ඉන්න තැන පැත්තකින් දම්සරගේ කළුපාට අවුඩි කාර් එක නැවැත්තුවා.

"මොනවා හරි අමතක උනාද?"

පැසෙන්ජර් සීට් එකේ වීදුරුව පහළට කරපු දම්සර මහන්සි හඬකින් කියනකොට, සවන් හිටියේ කොට්ටාවේ බෝඩිමට යනවද කියලා තීරණේ කරගන්න බැරිව.

නැහැ - සවන් ඔලුව දෙපැත්තට වැනුවා.

"නගින්න."

බෝඩිම යෑම දවසකට කල් දමපු සවන් වාහනයට ගොඩ වුණා.

රෝලර් දොර ඉහලට ඇකිලීගෙන ගිහිල්ලා, වාහනේ ගැරේජ් ඒරියා එකේ නැවැත්තුවට පස්සේ, සවන් ගෙදර ඇතුළට ඇවිදගෙන ගියෙත් ටිකක් පරක්කු කරලා.

එකම මොහොතක දම්සරගේ පැත්තකින් ඇවිදගෙන යන්නත් දැන් සවන්ට මොකද්ද වගේ.

පහුගිය සතියෙම කළා වගේ පොත් බැග් එක මේසේ උඩට දාපු සහන්, කෙලින්ම ගියේ කුස්සියේ ෆ්‍රිජ් එක ගාවට.

"අංකල්ට මම දවාලේ කතා කළා. ලබන සතියේ ඒවි."

'ඒක හොඳයි.' සවන් හිතුවා. 

ගෙදර ඇවිල්ලා අයියට උයන වැඩෙත් සවන්ගේ මතකයට ගෙනාවේ හේශාන්ගෙ වචන. 

"මට මුකුත් ගේන්න බැරි වුනා..."

හවස එද්දි කඩෙන් මොනාහරි ගේන්න කියලා හිටියට සවන්ට සෙරම අමතකයි. උදේ හදිස්සියට හදපු නූල්ස්ඩ් ඉතුරුවා ඇරෙන්න - චයිනීස් ගෝව ගෙඩියකුයි ප්ලාස්ටික් පෙට්ටියක දාපු කොළ මිදි පොකුරකුයි විතරයි තියෙන්නෙ.