"ඔය බලාගෙන ඩොක්ටර් පරිස්සමින්"
" ඩොක්ටර් ඔයා මෙතනින් යන්නකෝ මෙයා අලුත් කෙනෙක් දැක්කම නිතරම මෙහෙම කලබල වෙනවා "
" ඔව් ඩොක්ටර් යන්න ඔයා දැක්කම තමා කලබල වුණේ "
අසෙලි කියන දේ ඇහුවම මම එතනින් එලියට ආවා. අද උදේ පාන්දරම මට සිද්ධ වුණේ හිතාගන්න බැරි වැඩක්.
මම මට පුරුදු වාට්ටුවට යන්න හදනකොට ම කවුදෝ මනුස්සයෙක් එකපාරට කොහෙන්දෝ ඉදන් මාව හොයාගෙන ආවා .ඒ ඇවිත් මට මොනවාදෝ කියන ගමන් ඇගට කඩාගෙන පැන්නා
" මයේ පුතා දැක්කද ? මයේ පුතා කොහෙද කියපන් "
ඒ මනුස්සයා එකදිගටම කිව්වේ ඔය වචන ටික
කොහොම හරි නර්ස්ලා ටික ඇවිත් ඒ මනුස්සයාව මගේ ඇගෙන් අහකට කරා
උදෙන්ම වුණ දේ නිසා මම ටිකක් තුෂ්නිම්භූත වුණා
" ඩොක්ටර් "
"ආ කියන්න"
මම පියවි සිහියට ආවේ අසෙලිගේ කටහඩ ඇහෙනකොට
" එයා මෙහෙම කලබල වුණාම යි ඩොක්ටර් "
" ඇයි මීට කලින් මෙහෙම වෙලා නැද්ද?"
" තියෙනවා ඒත් අද තරම් කලබල වෙලා නෑ.අලුත් ඩොක්ටර් කෙනෙක් දැක්කොත් ඔහොම වෙනවා "
" හ්ම් එයාගේ ප්‍රශ්නේ මොකද්ද?"
"එයාට ඩිමෙන්ෂියා "
" මට හිතුනා .මම ඇහුවේ ලෙඩේ නෙමෙයි එයා මොකද මෙහෙ කරන්නේ කියලා "
" එයා මෙහෙම තමයි ඩොක්ටර් ඉන්නේ .ගෙදර යන්නෑ දැන් අවුරුදු ගාණක් වෙනවා.අපිටත් ලොකු කරදරයක් නැති නිසා ඉන්න ඇරියා"
" ආ හොදයි මම එහෙනම් යන්නම් "
එහෙම කියලා මම කෙලින්ම ආවේ මගේ වාට්ටුවට.වෙනදා වගේම වැඩ ටික කරගෙන ගිහින් දවල් එකට විතර මම කැන්ටින් එකට ආවා
කැන්ටින් එකට යන අතරමග හොදටෝම වහිනවා ඇහුණු නිසා මම හොස්පිටල් එකෙ අන්දර වැට ලගට ආවා.ඒ අතරතුරේ මට මතක් වුණේ මේ ආපු දවස් කීපයට දෙමැදට පායනවා හොදටම අඩුයි කියලා.දවස පුරාවටම තියෙන්නේ වැහි වලාකුළු බර වුණු අහසක්
