මොකක්දෝ මන්දා කරුමෙකට මට ඇහැරුනේ උදේ දහයට.ඊයේ රෑ පුරාවට ඇහුණු විකාර වයලීන් සද්දේ නිසා මගේ ඔලුව අවුල් වෙලා තිබුණේ.මම ඉක්මනට ඇදෙන් බැස්සා.හොස්පිටල් යන්න පරක්කු නිසා මම නූඩ්ලස් එකක් ගෑස් ඒක උඩින් තියලා ඇග හෝදන්න ගියා.ඉක්මනට නූඩ්ල්ස් එක කාලා මම ඇදුමක් ඇදගත්තා
ඇත්තටම තනියම ජිවත් වෙන එක හිතන තරම් ලේසි නෑ හැබැයි විනෝදයි.මම පුලුවන් ඉක්මනට හොස්පිටල් එකට ආවා
එනකොටම හොස්පිටල් එක ඉස්සරහ තියෙන බංකුව උඩ වාඩිවෙලා හිටියේ මම කීයටවත් බලාපොරොත්තු උන මනුස්සයෙක් නෙමෙයි
ඒ ඊයේ මාව දැකලා කලබල වුණ මනුස්සයා.මම එයාව දැක්කේ නෑ වගේ ගිහින් බයික් එක පාර්ක් එකට දැම්මා.එහෙම කරලා හැරෙන කොටම ඒ මනුස්සයා මම ගාව
මම ඒකපාරටම පිටිපස්සට විසිවුණා.මම ඒ මනුස්සයා ඊලගට මොකක් කරයිද කියලා හිතුවත් එයා මොකුත්ම කරේ නැ.එයා කරේ මම දිහා බලන් හිටපු ඒක
කලබල ගතියක් නැති බව තේරුන නිසා මම හීමීට එයාට කතා කරා
" ඇයි සීයේ මොකක් හරි ප්‍රශ්නයක් ද ?"
එයා මොකුත්ම කිව්වේ නැ.එයා කරේ මම දිහා බලන් ඉදපු එක
" සීයාට මොනද ඕනේ ?"
ඒත් එයා උත්තරයක් දුන්නේ නෑ.එයා මම දිහා ඔහේ බලන් ඉන්නවා
මම එයාගේ ඇස් දිහා බැලුවා.ඒ ඇස් බොර පාටයි.ඒවගේ කිසිම තෙතමනයක් තිබුණේ නෑ.වේලිලා ගියපු ඇස්.බිදුණු ඇස්
" සීයේ එහෙනම් මම යනවා හරිද ?"
මම එහෙම කිව්වම එයා ඔලුව වැනුවා.ඒ කියන්නේ එයාට කියන දේවල් තේරෙනවා.එයා මගේ ඉස්සරහින් අයින් වෙලා ඈතට ඇවිදගෙන ගියා.පව් අහිංසක මනුස්සයෙක්
මම හොස්පිටල් එක ඇතුලට ආවා .මම තාමත් කල්පනා කරේ ඊයේ රෑ ඇහුණු වයලීන් සද්දේ ගැන කල්පනා කර කර ආවා නිසා මාව ඒක පාරටම කාගෙදෝ ඇගේ හැප්පුණා
දෙන්නම වේගෙන් ඇවිදගෙන ආවා නිසා දෙන්නම බිමට වැටුණා.ෆයිල් තොගයකුත් බිමට වැටුණා
මම ඔලුව උස්සලා බැලුවේ ඒ කවුද බලන්න
