Kısa bir ara sonunda tekrar buradayım.
Bu arada bol bol yorum yapın çünkü ben çok seviyorum sizleri cevaplamayı(oy verirseniz mutlu olurum)
Geçelim...:)
Yazarın bakış açısı:
Kız geri uyandığında babasının odasında buldu kendini. Babası başındaydı,gözleri yaşlıydı.
Fark etmemişti uyandığını. Kaldırdı elini narince sildi babasının göz altında ki ıslaklığı.
-Prensesim...
-Baba...
Adam şaşkınlık ile kızına bakıyordu. Biliyordu ölmediğini, içindeki duygu anlatılamazdı.
Sevinç, özlem, hüzün karışmıştı içinde. Kızının sakince sardı bedenini...
-Baba...ben..varismişim...
Babası baktı kızına, damladı gözündeki yaşlar güzel yüzüne. Kız sildi tekrar babasının göz yaşlarını.
-Biliyordum...
Öldüğünde anlamış olmalıydı diye düşündü kızı. Oturur pozisyona geldi ve sarıldı sıkıca babasına. Kafasını yasladı göğsüne. Yarası tamamı ile kapanmıştı.
-İkinci bir iblisle daha tanıştım. Bana her şeyi anlattı..ve bana benim canlandığımı, bizim klandan başkası bilmemesi lazım dedi.
Annesinden bahsetmedi kız. Belki daha iyi olurdu diye düşündü . Adam ise kızının bu sözleri üzerine iyice düşündü ve onaylarcasına kafasını salladı. Kız tekrar babasına döndü.
-Benimle tekrar antreman yapabilir misin?
ama bu sefer oldukça zorlayıcı bir antreman.
Avuçları içine aldı adam, kızının yüzünü. Tekrar can gelmişti onun bedenine. Seviniyordu içten içe.
-Yaparım kızım. Yaparım güzelim...~
...
Çocuğa dönecek olursak eğer, kızın ölümü üzerine beyaz saçlı, abisi gibi gördüğü o arkadaşı ile kendi evlerine gelmişlerdi.. sakinlemesini istiyordu beyaz saçlı ama daha kendisi bile sakinleyememişse onu nasıl sakinleştirebilirdi ki?
Esmer olan, beyaz saçlının yanına uzanmış kafasını göğüsüne yaslamıştı.. Ağlıyordu içli içli, özlüyordu sevdiğini, sevgilisini...
Beyaz saçlı olanda ağlıyordu tabi. Bir nevi onun yüzünden ölmüştü, hemde gözlerinin önünde.
Travmatik bir şeydi, belki daha da dikkatli olsa ölmezdi Amaya orda... Belki daha da dikkatli olsa ölmezdi kardeşi orda...
Diğer çocukta suçluluk hissediyordu. Üstünde hala kızın kanı vardı. Kıyamamıştı yıkamaya, elinden gelirse ömrünün sonuna kadar taşıyacaktı o kanı
Arkadaşının ayağı kalkması ile hareketlendi Obito. Sarıldı kendi bedenine, sıktı en acıyan yerini...kalbini~
Kakashi'nin gitmesi üzerine kaldı bir başına.
Kendi, düşünceleri ile yalnızdı artık odada. Kaçmak istedi bu acıdan, anılardan, aşktan.
Daha sonra düşündü o güzel günleri.
(Flashback)
'Merhaba Amaya-chan! ben Obito uchiha!..tanıştığıma memnun oldum!'
'Merhaba Obito-kun bende memnun oldum'
'Günaydın Obito-kun nasılsın?
Sanada günaydın Amaya-chan! iyiyim sen nasılsın!?'
'iyimisin Amaya?
-İyiyim ama dizimin yanı sanırım biraz çizilmiş.'
'Elini...tutabilir miyim?'
'Tutabilirsin...'
(flashback end)
