DEMİR KALP

1. BÖLÜM: ❝EFİDE❞

Bir kalbim var et, kan, sinir
İki gözüm var seni görür
Ayaklarım sana gelir
Ellerim seni arar
Bir dünya ki kocaman
Bir evren ki sonsuz
Sen olmasan neye yarar?
ÜMİT YAŞAR ÖZCAN

1. BÖLÜM: ❝EFİDE❞

Kar taneleri yavaş yavaş gökyüzünden yer yüzüne dökülürken etrafı gözlerimle kolaçan ettim yol kenarında tir tir titreyen sokakta yaşayan yaşlı amca titreyen ellerini sarıldığı ince battaniyeye saklamıştı. Bakışlarımı omuzumun ardından Sezgin'e çevirip gözlerim ve kaşlarımla evsiz yaşlı adamı işaret ettim o bakışlarımı anlamış olacak ki arkadaki korumalarıma emir verip yaşlı amcayı yerinden kaldırmışlardı, amca can havliyle bağırmaya başlarken benim ellerim kabanımın içinde rahatça hedef noktama doğru yavaş yavaş adımlar atıyordum. Araçları dikkat çekmemek için üç sokak arkadaki kapalı otoparka park edip yürüyerek hedefime ulaşmaya çalışıyordum.

Seneler sonra onu bulmuştum.

Rastgele iki hafta önce geldiğim mekanda senelerdir aradığım çocukluğumu, âşkımı tekrar görmüştüm.

Efide Yılmaz'ı.

Her gün düşlerimde yüzünü bir kez görmek istediğim kadını iki hafta önce sonunda görmüştüm.

Onu seneler sonra sağ bileğinde ℳ dövmesinden tanıdım. Saçlarını acı kahveye boyatıp uzatmıştı, onu en son bıraktığımda saçları kulak hızzasına bile gelmiyordu. Gözlerine taktığı lensler mavi olduğu için gerçek acı kahve gözlerini görememiştim. Zaten onu pek inceleme fırsatım da olamamıştı çünkü durmadan çalışıyordu.

Gece evine giderken iki korumamı peşine takıp nerede kaldığını öğrenmiştim. Buraya uzak eski püskü dökük bir binada kalıyordu, bina numası sekiz daire no'su yirmi'ydi. Ev arkadaşı var mıydı onu bilmesemde iki erkek sürekli evine çıkıp girdiği bilgisini almıştım sadece.

Ben, Asaf Soydemir. ℳ örgütünün tek lideriyim aslında iki yıl önceye kadar tek değildim iki dostum dediğim insan beni sırtımdan vurduğu için tek lider ben olarak kalmıştım.

Burada herkes beni tanır bilirdi, bazı kısımlar hariç. Kod adım Demir'di. Herkes bana Demir derdi. Gerçek kimliğimi, nereden geldiğimi kimse bilmiyordu. En yakın arkadaşım Sezgin Havas bile.

Mekana giriş yaptığımız an birkaç koruma dışında kimse içeriye adım atmadı, benim görevlendirmem dışında kimse burada hareket dahi edemezdi.

Mekanın en köşesinde yerime geçtiğimde, yanıma Sezgin oturdu. Bakışlarım Efide'yi aradı, görünürlerde yoktu. Birkaç garson yanımıza gelip sipariş aldığında masayı donatmaya başlamışlardı. Giyindiğim siyah gömleğin bir düğmesini daha açtığımda hâlâ bakışlarım Efide'yi arıyordu. Neredeydi bu kız? Başına mı bir şey gelmişti?

Aniden bar tarafına doğru yürüyen uzun boylu kızı gördüğüm an yüzüme tebessüm gelmişti. Gelmişti, büyük ihtimalle personel lavabosunda olduğu için onu görememiştim. Bar kısmına geçtiğinde hızlıca beline önlüğünü bağladı, bakışları benim olduğum tarafa takıldığında göz devirip arkadaşının kulağına bir şeyler söylemeye başladı.

Yavaşça viski bardağını kavradığımda tekte kafama dikip viskiyi içtim, tekrar yarım bardaktan bile az bir şekilde bardağıma doldurup bu sefer bakışlarını benden ayırmayan Efide'ye doğru kadehimi kaldırdım.

Efide beni görmezden gelmiş, aniden işine odaklanırken bana sırtını dönüp tekrar işine koyulmuştu. Dudaklarımın arasına bardağı yerleştirip iki büyük yudum içip önümdeki bademden iki tane ağzıma atıp çiğnemeye başladım.

"Bugün kızla konuşacak mısın Demir?" diye soran Sezgin'e bakışlarım kaydı kafamı eş zamanlı bir şekilde aşağı yukarı salladım. Konuşacaktım. Ama o beni hatırlayacak mıydı?

Çok değişmiştim beni bu halimle hatırlaması için elimden geleni yapacaktım. Kimseye güvenmiyordu.

Bana tekrar güvenecek miydi?

Soru işaretlerini bir kenara bırakıp gece yarısını beklemeye başladım. Gece yarısı iki de iş başı bitiyordu o zamana kadar kalacak ve onunla konuşmayı deneyecektim.

დ

Deri ceketini giydiğini gördüğüm an ayaklandım, dış kapıya doğru yavaş yavaş adımlar atarken hesabı Sezgin'e bıraktım.

Efide mekandan hızlıca çıkarken peşinden hızlı adımlar atarak bende çıktım, onu korkutmak istemediğim için üç adım mesafe bırakmıştım aramızda.

Ben onun hep gerisinde kalır, üç adım mesafe bırakırdım. Onu her şeyden korumak için.

Ara sokağa girdiğinde ben de peşinden girdim fakat Efide'yi göremedim. Nereye gitmişti bu kız saniyeler içinde? Hızlı adımlar atıp gözlerimle Efide'yi ararken sokağın sonuna doğru ilerlemeye devam ettim.

Hiç beklemediğim anda şah damarıma dayalı çakıyı hissettiğimde boynuma sarılı kolu ve şah damarıma çakıyı bastıran kadını çok yakından tanıdığım için hamle bile yapmadım. Eğer hamle yaparsam ona zarar verirdim bunu istemiyordum.

"KİMSİN LAN SEN?" diye sordu öfkeyle çakıyı daha da derine bastırarak. "BENİ NİYE TAKİP EDİYORSUNUZ? KİMİN ADAMISIN SÖYLE YOKSA SENİ ÖLDÜRÜRÜM DUYDUN MU BENİ?!" Gözlerimi kapatıp açtım, birkaç saniye sustuktan sonra şah damarıma yaslı çakıyı daha da bastırdı. "Söyle. Kime çalışıyorsun?" diye sordu tane tane.

Hızlı bir hamle yaparak çakıyı elinden hızlıca alıp küçük bedenini hızlıca duvara yasladım, bu sefer ben onun şah damarına çakıyı yasladığımda hafifçe bastırdım çakıyı derisine, mavi gözleri acı kahvesi gözlerime kenetlenmişti.

Bakışlarım gözlerindeyken, "Ben kimim biliyor musun?" diye sordum sıcak nefesim boynunu yalayıp geçti. Bilmiyorum der gibi bakış attı, gözlerinden okumuştum.

"Yıllar önce seni tek başına o mahzende bırakan çocuk, Demir." Kendimi ona tanıttığım an gözlerini öfke sardı. Çakıyı bedeninden uzaklaştırıp kilitlerken ona doğru uzattım. "Benden çok şey öğrenmişsin, aferin sana." derken gülümsedim.

Bedenimi var gücüyle ittirdiğinde, "SEN KİMSİN BİLMİYORUM AMA BENDEN UZAK DUR! SEN... SEN DEMİR DEĞİLSİN O ÖLDÜ!" diye gür sesle bağırdı koşarak yanımdan geçerken donup kaldım.

Sen Demir değilsin.

Evet ben Asaf Soydemir değildim, ben o gün ölmüştüm. Asaf Soydemir adında biri yoktu bu ülkede.

Ölmüştü.

Ben ölü bir adamdım.

Asaf Soydemir ölmüş yerine Demir gelmişti.

ℳ örgütünün tek lideri Demir.

დ

Bölüm hakkında görüşleriniz? Sorularınız varsa alayım güzellerim დ

Bölümler kısa olmayacak ilk bölümler sizi sıkmak istemiyorum bölümler uzun olacak haberiniz olsun დ