"Jeon jimin "
jeon jimin ရေ..
Jeon jimin
Bae......."
အသံကုန်ခေါ်နေပါသော်လည်း
အခန်းစုံရှာနေပါသော်လည်း
မာယာသေးသေးလေးရဲ့ အရိပ်အယောင်ကိုပင်
မတွေ့ပြန်ဘူး........
" ဟေး ဘယ်သူရှိလဲ ဘယ်သူမှ မရှိကြဘူးလား"
အသံကာလာသည် jeon jimin ကို ခေါ်တုန်းကလို
ချိုသာမနေပါ။
တလောကလုံးအားအပြစ်သားတွေလို အကြည့်နှင့်
ဉီးဂျွန် စကြည့်ပါတော့သည်။
အံကြိတ်ထားသည်မှာလည်း မှေးရိုးတွေကို ထင်းလို့
မျက်ခုံးတွေဟာ ပြေပြစ်မူမရှိပဲ
တွန့်ချိုးနေပြန်တော့သည်။
ဒါဟာ ရောဂါလက္ခဏာတရပ်လိုမျိုး
အိမ်ကအလုပ်သမားတွေသိလိုက်ပါသည်။
မာယာသေးသေးလေးကို ရှာလို့မတွေ့သည်နှင့်
ပူပူလောင်လောင်လက္ခဏာတွေစလာပြီး
ဦးဂျွန်ဟု တခွန်းခေါ်သံကြားရသည်နှင့်
မီးကိုရေလိုငြှိမ်းလိုက်သည့်အလား
အေးချမ်းသော ရပ်ဝန်းတွေအဖြစ်
သူပြောင်းလဲတတ်ပြန်သည်။
အိမ်က အလုပ်သမားတွေပြောနေကျ
စကားလည်းရှိသေးသည်။
မာယာသေးသေးလေး၏ ဦးဂျွန်ဆိုသော ခေါ်သံကို
အသံသွင်းထားချင်ပါသည်တဲ့လေ
သူတို့ရဲ့ ဒေါသအိုးကြီး စိတ်မကြည်ရင်
ဖွင့်ပြပြီး ငြိမ်းချမ်းချင်လို့ပါတဲ့။
" ငါခေါ်နေတာ ဘယ်သူမှ မရှိကြဘူးလား"
တကယ်တော့သူမမြင်တာပါ
ဘေးမှာ အလုပ်သမားတွေက ရောက်နေနှင့်ပါပြီ။
" jeon jimin ရော...."
" ဟို......."
" ဘာမှ သိတာမရှိဘူး အသုံးကိုမကျဘူး"
" မပြောချင်လို့ကြည့်နေတာ
jeon Jungkook တို့များ သားပျောက်ဖခင်ကြီးလိုပဲ"
(ဟော....
မပြောရဲတာမရှိတဲ့ နောက်တယောက်)
" ဘာလဲ ဘာဖြစ်နေလို့လဲ
အန်ကယ်လေးက မပြန်သေးဘူးလား"
" ပြန်တာမပြန်တာ ငါ့ကိစ္စ
အခုကိစ္စက မင်းကိုပြောရမှာ"
" ကျနော့်ကို ဘာပြောမှာလဲ"
" ယောကျာ်းငယ်ငယ်လေးကို ယူထားပြီး
အရူးမီးဝိုင်းနေတာ မြင်မကောင်းဘူး"
YOU ARE READING
My baby ji
Fanfiction" ဦးဂျွန်ကို ချစ်လို့" Park Jimin " ကျွန်တော့် မာယာသေးသေးလေးက ကျွန်တော့်ကို ဦးဂျွန်တဲ့" Jeon Jungkook
