Malapit na ako sa building na pinapasukan ko nang aksidente kong mabangga ang lalaki, magsosorry na sana ako nang makita ko ang mukha niya, siya ang pinsan ko sa side ni Papa. "Christine, ikaw na ba yan? long time no see ahh..'' sabi niya. Oh hi Clarence, kamusta ka na?" bati ko sa kanya,
Ngumiti ako sa kanya ng pilit . Okay na si mama, salamat pala sa tulong niyo para ipagamot si mama haa tatanawin ko na utang na loob yon sa inyo..." sabi ko nang nakangiti. "Oo nga pala Tine nag take kana ba ng licensure exam para sa architecture? Diba sabi mo sakin dati, pangarap mo yun pati ni Tito?"
Tanong niya. "Ahh hindi pa ehh nagtatrabaho pa ako then after nun magreresign ako" sagot ko sa kanya. "Di mo na ba itutuloy pagiging architect? Sayang naman kung di mo itutuloy?" Tanong niya.
pilit kong ngumiti. ". "Ahh nagrereview pa kasi ako para kapag nagtake ako, sure na pasado." Tumango lang ito at umalis na dahil may importante pa siyang pupuntahan. Nagrereview? Pero ang totoo, hanggang ngayon, hindi ko alam ang gusto kong trabaho.
Nagtatype ako ng mga irerevise ko na papel nang biglang dumating si Boss "Revise all this paper Christine..." Walang emosyon ko siyang tiningnan, sinisigurado ko naman na tama ang pinapasa ko, bakit mali parin? "Po?"
Naiinis na siya sa tono pa lang ng pagsasalita niya. "Bobo ka ba o bingi ka lang? I said revise that paper" wala pa rin akong emosyon na sumagot, "mali po lahat?"
Tanong ko sa kanya, dun na siya tuluyang nagalit. "Gumraduate ka ba talaga ng cum laude? sabi ko irevise mo yung paper edi mali lahat!" Sigaw niya sa akin. Ramdam ko ang mga titig nila, wala akong pakialam gusto ko na lang umuwi.
Paalis na sana ako nang cubicle nang mapahinto ako nang may narinig ako na pumasok, di nila alam na may tao sa loob kaya nakinig ako sa pinag-uusapan nila. "Galit naman si Boss kay Christine" sabi ni Hazel habang nag-aayos ng sarili sa salamin.
"Ano pa bang bago? Alam mo, naaawa na rin ako minsan sa kanya, parang wala lang sa kanya yung natangap niya na insulto mula kay boss, tanggap lang siya nang tanggap, di niya alam tama lahat ng pinapasa niya na paper? Ang weird no?" Sabi ni Trishia. "Im just glad were not friends with her" Agad na umalis sila Saka ako lumabas ng cubicle.
When life treats you like a garbage, you to voice out your emotions. Pero hindi ako ganon.
YOU ARE READING
Christine's Life Story
ספרות לא בדיוניתCHEROPHOBIA. THE FEAR that something bad might happen after excessive joy. There's saying that you shouldn't be too happy, because you won't be prepared when misery hits you. "I will no longer allow the negative things in my life to spoil all the go...
