| အပိုင်း ၃ |
သစ်ပင်ရိပ်အောက်တွင် စာထိုင်ကျက်နေသော စိုင်းခမ်းကို ဂေဟာ၏ အပေါ်ထပ် ပြတင်းတံခါးနားမှ ချောင်းကြည့်နေသူ တစ်ဦး ရှိလေသည်။
ထိုသူမှာ မလွဲဧကန် ရောင်ခြည်။
လွန်ခဲ့တဲ့ သုံးညက ဖြစ်ပျက်ခဲ့တဲ့ ကိစ္စကြောင့် သူတို့ အချင်းချင်း သိပ်စကားမပြောကြ။ သူစိမ်းတွေအတိုင်း ဆက်ဆံရေးက မေးထူးခေါ်ပြောအဆင့်။ လိမ္မော်ခြံမှာ လုပ်အားပေး ဆင်းရတဲ့ရက်တောင် ရရင် ရသလို စာအုပ်နဲ့ မျက်နှာကပ်နေတာကိုလည်း ကြည့်လို့မရဘူး။
ရောင်ခြည်တစ်ယောက်တော့ စိတ်ထဲမှာ တနုတ်နုတ်နဲ့ ပူလောင်နေပေမဲ့ စိုင်းခမ်း ပုံစံကဖြင့် ဖုတ်လေတဲ့ငါးပိ ရှိတယ်လို့ မအောက်မေ့ဆိုတဲ့ စကားအတိုင်း စာကိုပဲ အာရုံစိုက်နေသည်မှာ ကုတ်ဖဲ့ချင်စရာကောင်းအောင် အေးအေးလူလူပင်။
အကြီးအကျယ် သက်ပြင်းတစ်ခုကို ရောင်ခြည် ချလိုက်သည်။ တစ်ဖက်က နည်းနည်းလေးတောင် စိတ်မ၀င်စား ဖြစ်နေပြီး ကိုယ်က မျောက်မီးခဲကိုင်သလို ဆွေ့ဆွေ့ခုန်နေရင် အရူးကြီးနဲ့ တူနေမှာ အသေအချာပဲလေ။
ဒါပေမဲ့လည်း.....
စိတ်ကြီး၀င်နေတဲ့ စိုင်းခမ်းမိုကို တစ်နည်းနည်းနဲ့ ကသိ့ကအောက် ဖြစ်အောင် လုပ်ချင်သေးသည်။
ဉာဏ်နီဉာဏ်နက်တွေသုံးဖို့ မေးစေ့ကို လက်နှင့်ပွတ် အကြံတွေထုတ်ရင်း အောက်ကို ငုံ့ကြည့်မိတော့ တွေ့မိလိုက်တာ ဥပစ်တမ်း ဆော့ကစားနေတဲ့ ကလေးတစ်သိုက်။ မကောင်းတဲ့ အတွေးတစ်ခုက ခေါင်းထဲကို လျှင်လျှင်မြန်မြန် ၀င်ရောက်လာပြီး ရောင်ခြည့် နှုတ်ခမ်းစွန်းတွေ ကော့တက်သွားတာမှလေ... လူတွေပြောကြတဲ့ အကုန်လုံးကို ပြလိုက်ချင်တယ်ဆိုတဲ့ စကားအတိုင်းပဲ။
ဟောင်းနွမ်းနေပြီဖြစ်သည့် ကော်ဘောလုံးလေးက အဆောင်ပေါ်ကနေ ဆင်းလာတဲ့ ရောင်ခြည့်ရှေ့မောက် တလိမ့်လိမ့်နှင့် ရောက်လာ၏။ ရောင်ခြည် ဘောလုံးကောက်လိုက်တော့ ကလေးတွေဟာ ကြောင်တောင်တောင် မျက်နှာထားလေးတွေနှင့် ကြည့်လာလေသည်။ ထို့နောက် အပြုံးကြီးကြီးတစ်ခုနှင့် ရောင်ခြည် စစ်ဆင်ရေးကို စတင်သည်။
