ေရႊထုပ္အတန္းႀကီးလာသည္ႏွင့္အမၽွ ကိုကိုလည္းအလုပ္ပိုရွုပ္လာရသည္။ ကိုကိုရွယ္ရာဝင္ထားေသာ မႏၲေလးမွေကာ္လုပ္ငန္းစက္႐ုံသို႔လည္း ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာ ခဏခဏသြားရတတ္သည္။ စက္႐ုံပိုင္ရွင္ဦးေလးႀကီးက လူငယ္ျဖစ္ေသာကိုကို႔အား ပိုအားထား၍ ေနရာေပးသည္။ တာဝန္ယူစိတ္ရွိေသာ ကိုကို႔မွာ ပို၍ပင္ပန္းေနရေတာ့၏။
စိတ္ျပတ္သားတတ္ေသာကိုကိုက မႏၲေလးသို႔ပုံမွန္ေရာက္ျဖစ္ေနေသာ္လည္း ျပင္ဦးလြင္ေတာ့ လုံးဝမတက္ပါေပ။ ေရႊထုပ္က သိတတ္လာသည္ႏွင့္အမၽွ မာနၿပိဳင္ေနၾကေသာ မိသားစုေတြၾကား ရင္ေမာေနတတ္ၿပီျဖစ္၏။
"ဒီပိတ္ရက္ေတာ့ နားပါဦးကိုကိုရာ"
"နားပါတယ္ကြာ... ဒီပိတ္ရက္ ကိုကိုဘယ္မွမသြားပါဘူး"
"ဒါနဲ႔ေလ ကိုကို႔"
"အင္း"
"ဟိုေန႔က အေမတို႔အိမ္မွာေျပာေနၾကတာ... ကိုကိုေတာင္ မိဘေတြနဲ႔မေတြ႕ရတာႏွစ္ေတြၾကာေနၿပီ... ကိုကိုကပဲစိတ္ေလၽွာ့ၿပီး သြားေတာင္းပန္လိုက္ရင္ေကာင္းမွာပဲတဲ့"
ကိုကိုက ျပတင္းေပါက္အျပင္ရွိ ပိေတာက္ပင္ႀကီးကိုလွမ္းေငးရင္း သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။
"ေရႊထုပ္ကိုမၾကည္ျဖဴဘဲ ကိုကိုမသြားခ်င္ဘူး"
"ကၽြန္ေတာ္တို႔သြားမွမသြားၾကည့္ရေသးတာ ကိုကိုကလည္း... တကယ္ေတာ့ ကိုကို႔ေမေမက မာနမခ်ခ်င္လို႔သာ သူ႔ဘက္ကစၿပီး လွမ္းမေခၚတာ ကိုကိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္အလာကိုေစာင့္ေနတာလည္းျဖစ္နိုင္တာပဲေလ... ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည္ျဖဴတယ္ မၾကည္ျဖဴဘူးဆိုတာ သြားၾကည့္ၿပီးမွသိမွာေပါ့... တစ္ခါေလာက္အတူတူရင္ဆိုင္ၾကည့္ရေအာင္ေနာ္ ကိုကို႔... ကၽြန္ေတာ္လည္းရင့္က်က္ေနပါၿပီ ဘာမဆိုလက္ခံနိုင္ပါတယ္... ကိုကိုရွိတာပဲ"
"ကိုကိုစဥ္းစားဦးမယ္... သြားခ်င္ရင္ေရႊထုပ္ဘြဲ႕ယူၿပီးမွပဲသြားၾကတာေပါ့"
"ဟုတ္"
ေရႊထုပ္က ကိုကိုထိုင္ေနေသာပက္လက္ကုလားထိုင္ေနာက္သို႔သြား၍ ကိုကို႔ပုခုံးကိုႏွိပ္ေပးေတာ့ ကိုကိုကျပဳံးေနသည္။
YOU ARE READING
မြသီလာရပ်ကွက်ထဲက ကျွန်တော်ပိုင်တဲ့ "ရွှေထုပ်"
Romanceမြသီလာရပ်ကွက်သားတွေနဲ့အတူ နွေးနွေးထွေးထွေးလေး ချစ်ကြည့်ကြမယ်
