Bu Sefer ki Başka

Chapter 26: Son Şans

🩶OYLAMAYI VE YORUM YAPMAYI UNUTMAYIN🩶

"Biz elimizden geleni yaptık ancak ameliyat kadar ameliyat'tan sonrası da önemli. Ameliyat esnasında kalbi 2 kez durdu hayata döndürdük ancak vücudu çok zayıf direnmekte zorlanıyor. Felç kalmış olma ihtimali yüksek. Baş ve boyun bölgesi ağır hasar almış. Kafatası çatlamış. İç kanama ve beyin kanaması vardı durdurduk. Sol ayağında çatlak ve sağ kolunda kırık var. Köprücük kemiği ve omurgasında da hasarlar mevcut."

"Ne zaman uyanır?"

"Bunu ben bilemem, hastanın direncine bağlı. Yaşarsa bir mucizeyi başarır. Şuan bitkisel hayatta. Belki uyanması 1 ayı veya daha fazlayı bulabilir. Belkide bir iki hafta içinde uyanır bunu bilemeyiz.Siz yine de herşeye hazırlıklı olun."

"Kızımı görebilir miyim? Biliyorum şuan yasak ama sadece 1 dakika. Lütfen yalvarıyorum sana."

"Sevda kızın daha ameliyat'tan yeni çıktı bu yüzden biliyorsun ki yasak."

"Sadece 1 dakika."

Sevda teyze yalvaran gözlerle bakıyordu.

"Tamam ama sadece 1 dakika"

Sevda teyze kafa salladı ve yoğun bakıma gittiler.

Sevda'nın ağzından
Önlüğümü giydim ve içeri girdim. Adımlarımda korku vardı. Onu nasıl göreceğimi düşünmek istemiyordum.

Kapıyı açtığımda gördüğüm manzarayla şok olmuştum. Tüm vücudu sargılıydı.

"Vücudu çimene düşmüş, boynundan kafatasına kadar olan bölge taşa vurmuş. Elleriyle düşüşünü hafifletmeye çalıştığı için kolu kırılmış. O an keşke kafasını korusaydı o zaman bu kadar başından hasar almazdı. Ama işte o an panikle düşüşünü hafifletmeye çalışmış."

Yanına gittim ve elini tuttum. Çok soğuktu.

"Üşümüş kızım benim..."

"Sevda, Karya intihara mı teşebbüs etti?"

Sadece kafamı sallayabildim. Karya intihar etmeyi aklından bile geçirmeyen bir kızdı. Hatta öyle ki onun canı çok tatlıydı. O kendi sağlığına çok önem verirdi. Hayatı çok severdi. Hep her şey kötüye gitse bile yine de gülmeyi bilirdi. Gerekirse sorununu karşısına laf sokarak anlatırdı ama yine de içine atmazdı. Dedim ya işte hayatı çok severdi. 3 günlük dünyayı kafasına takmazdı.

"Sınıf arkadaşını kurtarmak istemiş. İntihardan vazgeçirmeye çalışırken ayağı kaymış. Ah be kızım. Neden her şeyi kendin halletmeye çalışırsın ki? Sanane. Günün sonunda yine kimse seni iyilik meleği ilan etmeyecek. Değer miydi cidden."

"Merak etme Karya güçlü kız. Baksana hiç düşünmeden arkadaşı için okul çatılarına çıkmış. Her nasıl arkadaşını kurtarmışsa kendi de sağ salim çıkacak buradan merak etme. Biz elimizden geleni yapacağız. Ayrıca sende bir doktorsun Sevda. Kızın için en iyisini yapacağına eminim."

"Yapacağım tabi. Belki uyandıktan sonra beni affetmeyecek ama ben elimden gelenin fazlasını yapacağım. Kendimi affettireceğim. Bir daha asla onu bırakmayacağım. Hem yeter ki uyansın da bırak affetmesin beni."

"Annesisin sen onun. Tabiki affeder. Çıkalım mı artık?"

Kafamı salladım. Son bir kez kızıma baktım. Ardından odadan çıktık. Kapıda herkes meraklı gözlerle bana bakıyordu. Dayanacak gücümün kalmadığını hissettiğimde yere çöktüm.

1 ay sonra (Hakan'dan)
Neredeyse 1 ay olmuştu ve Karya'm hala uyanmamıştı. Günden güne herkes ümidini yitiriyordu. Ben ondan hiç ümidimi yitirmedim. Karya çünkü. Ne yapar ne eder uyanırdı o.