Leave

15

21.08.2023

Changbin:
Hep umutsuz ve kötü şeylerden bahsettiğimi fark ettim.

Ne yapabilirim?

Sensiz her şey çok kötü.

Ama bugün çok güzel bir şey oldu.

Yazarken bile içim içime sığmıyor.

Evde yiyecek bir şey olmadığı için markete gittim.

Dönüş yolunda küçük bir çocuk gördüm. Sana çok benziyordu.

Senin küçük halin gibiydi.

Ağlıyordu.

Yanına gidip önünde eğildim.

Neden ağladığını sordum.

Ağlamaktan kızaran gözleriyle bana korkarak baktı.

O an o kadar üzüldüm ki karşısında ağlayabilirdim.

Düştüm, dedi. Dizini gösterdi.

Kanayan dizini görünce içim cız etti

Cebimden peçete çıkarıp dizini sildim.

Sen hep yaralandığın için cebimde taşıdığım civcivli yara bandını yarasına yapıştırdım.

Yaralanan bir sen yoktun belki yanımda ama ben yine de senin için hep taşıdım yara bantlarını.

Neyse

Sana yaptığım gibi yarasını öptüm.

Saçını okşadım.

Ağlamak yaranı iyileştirmeyecek, dedim.

Ama canım acıyor, dedi.

Gerçekten senin küçüklüğün gibiydi bu çocuk. Sen de öyle söylerdin.

Gülümsedim.

Canın acısa bile ağlamak bir işe yaramıyor inan bana, dedim.

Babam da her gece ağlıyor. Ben düştüğüm için ağlıyorum, babam neden ağlıyor, dedi bana.

Babanın neden ağladığını ona niçin sormuyorsun, dedim.

Sordum ki, babanı özlüyorum dedi. Benim iki babam var biliyor musun, dedi.

Şaşırdım.

Diğer baban nerede, diye sordum.

Haddime değildi bunu sormak fakat bu çocuk hakkında her şeyi bilmek istedim.

Ben sorunca yüzü düştü.

Bilmiyorum, ben doğmadan önce ayrılmışlar. Babam ayrılmak zorunda kalmış, dedi.

Bu bana bizi hatırlattı.

Daha çok empati yaptım, daha çok üzüldüm.