"ထယ် ဘာတွေတွေးနေတာလဲ Hyung ခေါ်နေတာကြာပြီ"
"အာ ဘာမတွေးပါဘူး ကျွန်တော်မကြားလို့ပါ"
ထယ်ယောင်းအမှန်တော့ မနေ့က မဂ်လာဆောင်မှာ တွေ့ခဲ့တဲ့ မောင့်ပုံစံကို ပြန်တွေးနေသည်
မောင်ကသူ့ကိုတကယ်မမှတ်မိတာပဲ
မောင်သူ့ကို တကယ်မေ့သွားတာပဲ
"ထယ် "
"ဗျာ"
"အဆင်ပြေလား ဘာဖြစ်တာလဲ မနေ့ကကိုယ်လွန်သွားလို့လား"
"ဟာ Hyung ကလဲ ရှက်စရာ မဟုတ်ပါဘူး ထယ်ဘာမဖြစ်ဘူး"
Hyung က ကျွန်တော့်အပေါ်မှာ တကယ်ဂရုစိုက်တဲ့ ခင်ပွန်းကောင်းပါ
ကျွန်တော့်မျက်နှာ ပျတ်တာရင် ချက်ချင်းသိတဲ့ သူမျိုးလေ
တခါတခါ မောင့်ကို သတိရပေမယ့် Hyung ကအနားမှာ ရှိပေးတော့ အရမ်းသတိမရတော့ဘူး
မောင်ကိုမေ့နိုင်ပြီထင်ခဲ့တာ မနေ့က မဂ်လာဆောင်မှာ ပြန်တွေ့တော့ ရင်ထဲက နာတယ်
Hyung ကိုလည်းတကယ်အားနာတာမလို့
မောင့်ကြောင်းကို ထပ်မစဉ်းစားတော့ဘူး
တိုက်ဆိုင်မှုတွေ ရှိလာရင်တော့ သတိရပေးမှာပါ
"ထယ် သားကို ဘယ်နေ့ ကိုယ်တို့ဆီခေါ်ထားမလဲ"
ကျွန်တော်ပြောတယ်မလား
Hyung ကကျွန်တော့်ကို သိပ်ဂရုစိုက်တာ ခုဆို သားကိုပါ ဂရုစိုက်လာပြီ
ကျွန်တော် လူရွေးထပ်မမှားတော့ပါဘူး
"နောက်တပတ်ထဲ သွားခေါ်လိုက်မယ်လေ Hyung"
"ယူတောင်ပြီးပြီ Hyung ပဲခေါ်တော့မှာလား ထယ်"
"ဘယ်လိုခေါ်ပေးရမာလဲ"
Hoseok Hyung က မျက်လုံးလေးကို ကလေးသဖွယ်လေူလုပ်ပြီး ချွဲနေတာကြောင့် ကျွန်တော်ရီမိသွားတယ်
"ကိုကို ဖြစ်ဖြစ် ယောက်ကျားဖြစ်ဖြစ်ပေါ့ကွာ"
"ဟုတ်ပါပြီ ကို ကို"
တစ်လုံးချင်းဆီ ခေါ်လိုက်တာကြောင့် ဟိုဆော့ သဘောကျကာ ထယ့်ပါးလေးကို နမ်းလိုက်တယ်
သူတို့ကြင်စဦးအိမ်ထောင်လေးက သာယာနေဖို့မျှော်လင့်ပါတယ်
"ထယ်ရေ ပြီးပြီလား ဆေးရုံ သွားကြစို့လေ"
"လာပြီ ကိုကိုရဲ့"
YOU ARE READING
ချူ
Fanfiction"မောင်သိလား တစ်ခါခြံခုန်ဘူးတဲ့သူက နောက်တစ်ခါခြံခုန်ဖို့ ၀န်မလေးဘူးတဲ့ မောင်ကနွားဘ၀ကနေ ခွေးဖြစ်ချင်နေမှတော့ မောင့်သဘောပေါ့" #Taehyung
