"අප්පච්වි අප්පච්චි අතන බඩ ඉරිගු දංසලක් අපිත් නවත්තලා කාලා යමුකෝ"
"අප්පච්චිට හෙට නුවරත් යන්න තියෙනවනේ පොඩී දැන් ගෙදර යමු. මං ගෙදර ගිහින් තම්බලා දෙන්නම්කෝ ඕනේ තරම් බඩ ඉරිගු. එදා තිලෙකේ මාමලා එයාලගේ වත්තෙන් ගෙනාපුව වගයක් ගෙදර තියෙනවා මං තම්බලා දෙන්නම්කෝ අද."
"අනේ අම්මා.... ගෙදර ඒවා දන්සැල් වලින් කන ඒවා වගේ රස නෑ"
"අම්මා අද විතරනේ මෙහෙම දන්සැල් තියෙන්නේ අපි කමුකෝ ගිහින්"
"මොකද්ද අනුලා අදවත් මේ පොඩි එවුන් දෙන්නට දන්සැලකට යන්න දෙන්නේ නැතුව ඉන්නේ." එහෙම කීවේ අපේ අප්පච්චි.
"හරි හරි එහෙනම් එයාලා ගිහින් එන්නකෝ මට නම් බෑ පෝලිමේ ඉන්න. මිහින්තලේ පඩිපෙල් නැගලම මගේ කකුල් දෙක තඩිස්සි වෙලා."
"ලොකූ මෝරපු නැති ඉරිගු තිබ්බොත් මටත් එකක් අරන් එන්න"
"දැක්කනේ දැක්කනේ මල්ලි අපිට ලොකුකම් දැම්මට එයාට ඕනේ මෝරපු නැති ඒවලු"
පාර අයිනේ ඉඩක් තියෙන තැනක් බලලා අප්පච්චි කාර් එක නතර කළා. අක්කයි,මමයි, අප්පච්චි තුන් දෙනාම බඩ ඉරිගු දන්සලේ පෝලිමට එකතු වුනේ හොද කිරි පාටට තියෙන මෝරපු බඩ ඉරිගු වල රස බලන්න හිතාගෙනමයි. පේන විදිහට අපිට විනාඩි දහයක් විස්සක් වත් පෝලීමේ ඉන්න වෙයි වගේ.
"මේ පෝලිම නම් ඉවර වෙන එකක් නෙමේ වගේ. අම්මා කීවා වගේ ගෙදරම ගිහින් කන්න තිබුණේ."
"අයියෝ අක්කේ කට වගහන් ඉන්නකෝ අද පෝය දවසෙවත්."
දඩ බඩං ඩෝ.............
"දෙයියනේ කාගෙද අර වාහනේ????? ......... "
"අනේහ්............ අනුලාහ්...................."
🪄🪄🪄🪄🪄🪄🪄🪄🪄🪄🪄🪄🪄🪄🪄🪄🪄🪄
මේ සිද්ධියෙන් හරිමටම මාස 8ක් විතර යනකල් මම එකම වචනයක්වත් කතා කරේ නෑ. අප්පච්චි හැම වෙලේම කියන්නේ එදායින් පස්සේ එයාගේ කෑගහන චූටි බට්ටිච්චා පැටියාගේ සද්දේත් ඒ නපුරු වැලි ටිපර් කාරයා එයාගේ අනුලත් එක්කම නැති කරා කියලා.
වැලි ලෝඩ් එකකුත් පටවන් හැටට හැටේ ආපු ඒ වැලි ටිපර් එක ඇවිත් නතර වුනේ මේ ලෝකේ මං වැඩියෙන්ම ආදරේ කරපු මගේ අම්මවත් මගෙන් උදුරගෙන. ඒ වෙලාවේ හයියෙන් කෑගහලා අඩන්න ඕනේකමක් තිබුණත් මට කිසිම වචනයක් පිටකරගන්න හයියක් තිබුණේ.
VOUS LISEZ
The Golden Snitch!
Roman pour Adolescentsහැරි පොටර් / රග්බි / මහනුවර (තවත් එක මෝඩ කතාවක් 😉)
